မဂၤလာပါ......

Thursday 31 December 2009

ဒီည...... ဒီည ေပါ႕.... ညီမ ရယ္


ကုိယ္႕ကုိကိုယ္သတိရၾကည္႕မိတယ္
သိပ္ျပီး မဟုတ္ျပန္ဘူး။
ဒါနဲ႕ ပဲ ကိုယ္႕အမ်ဳိးေတြကုိ သတိရၾကည္႕မိတယ္
ပုိျပီး မဟုတ္ေသးတယ္။
ငယ္ငယ္က စကားကုိ ၾကားေရာင္မိတယ္။
ဘာလဲဆုိေတာ႕
ကိုယ္႕လူ တဲ႕ သူစိမ္းေတြ ေကာင္းတယ္ဆုိတာ
ကုိယ္႕မိဘ မေကာင္းတာေလာက္ဘဲ ရွိတယ္ တဲ႕။

ဒါနဲ႕ ပဲ
က်ဳပ္လည္း အေပၚကုိ ေမာ႕ၾကည္႕မိတယ္။
ဟာ ၾကည္႕စမ္း ခ်စ္စရာေကာင္းလုိက္တာ....
ဘာလဲ ဆုိတာ သိခ်င္ရင္ ခင္ဗ်ားတုိ႕ အခမ္းအျပင္ကုိ ထြက္ျပီး
ေမာ႕ၾကည္႕လုိက္ေလ ညသန္းေခါင္းအခ်ိန္
ဘာရွိမလဲ ဆုိတာ သိခ်င္ရင္။

ဒါနဲ႕ က်ဳပ္ ဒီညမွာ
ဒီလုိ ညမ်ဳိးမွာ ဘယ္သူ႕ကုိ သတိရ ရမွန္းမသိဘူး။
မွတ္မွတ္ရရ က်ဳပ္အေမနဲ႕ ညီမေလးကုိ ေတြ႕ရင္
ေျပာရအုံးမယ္ ဒီည အေၾကာင္း............။

သူငယ္ခ်င္းက ေျပာတယ္
ကိုယ္႕လူရယ္တဲ႕ ကုိယ္က အသိအမွတ္မျပဳလဲ
ႏွစ္သစ္ဆုိတာ သူ႕ဖာသာသူ ကူးသြားမွာပဲတဲ႕။
ုဟုတ္ေတာ႕ ဟုတ္ပါတယ္။
တကယ္ကုိ ဟုတ္ပါတယ္။
က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာ ထင္ထင္မွတ္မွတ္ က်န္ေနတာေတာ႕
က်ဳပ္ပဲ သိတယ္ ဒါကုိ အေမနဲ႕ ညီမေလးကုိပဲ ေျပာမယ္။

ဒါက က်ဳပ္ရဲ႕ ကိုယ္ေရးကုိယ္တာလုိ႕ေျပာရင္
ခင္ဗ်ား ဘယ္လုိထင္မလဲ။
မတက္နဳိင္တာကို က်ဳပ္ဘာတက္နဳိင္မွာလဲဗ်ာ။
ဒီည............. ေဟာဒီည...........တကယ္႕ည .......
က်ဳပ္သိမ္းထားစမ္းပါရေစ။
ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ႕ ဒီကၽြန္းေလးေပၚမွာ
ခ်စ္တဲ႕သူ ..........မုန္းတဲ႕သူမ်ားကုိ
က်ဳပ္ဘယ္လို ေမ႕လုိ႕ရပါ႕မလဲ။
ေသခ်ာတာကေတာ႕ က်ဳပ္တုိ႕ ခင္ဗ်ားတုိ႕
ခင္ဗ်ားတုိ႕ က်ဳပ္တုိ႕ အေတာ္ေလးလုိအပ္ေနတယ္ဆုိတာ
ဒီလုိညမ်ုဳိးမွာ ခင္ဗ်ားခံစားတက္ရင္ ခံယူတက္ရင္ သိမွာပါ။
ဒီည............ဒီညေပါ႕ ညီမရယ္ ........................။
အေမ႕ကုိ ဘယ္လုိေျပာရမွန္းေတာင္မသိဘူး။
အားလုံးေပ်ာ္ရႊင္ျပီး ခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ။

Wednesday 30 December 2009

ျပာသုိလ္လျပည္႕ည တမ္းခ်င္း


ရြာတုန္းက ရြာယဥ္ေက်းမွဳအရ ခံတြင္းမေတြ႕။ ျမဳိ႕ေရာက္ျပန္ေတာ႕ ျမဳိ႕ယဥ္ေက်းမွဳနဲ႕ အစဥ္မေျပ။အင္း ...ဒီလုိနဲ႕ နဳိင္ငံျခားကုိ သြားခ်င္တဲ႔စိတ္က အဓမၼၾကီးကုိ ဖိအားေပးေနျပန္ေတာ႕ နဳိင္ငံျခားဆုိတာၾကီးကုိ သြားဖုိ႕ အေၾကာင္းက ၾကဳံလာျပန္တယ္။အေမရယ္ ဘယ္သြားသြား ဘာလုပ္လုပ္ သား ဘာကုိမွ ခံတြင္းမေတြ႕ေသးဘူး။
က်ဳပ္ကုိ ေမြးခဲ႕တဲ႔ ဒီဇင္ဘာ ျပန္ေတြးၾကည္႕ျပန္ေတာ႕ အင္း လူေတြ ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္ၾကတာပဲ။က်ဳပ္လည္း ေပ်ာ္ပါတယ္။လြတ္လပ္ေပါ႕ပါး ေနၾကတယ္ေလ။ကုိရီးယားက ေကာင္မေလးက ေျပာတယ္ အေမရယ္။အျပင္မွာ ႏွင္းေတြ ပိတ္ေနတာပဲ တဲ႕။သူ႕လက္ေတြ ကပ္ေနလုိ႕ စာေတာင္မရိုက္နဳိင္ဘူးဆုိပဲ။ႏွင္းေတြ က်ေနတာ ၾကည္႕ခ်င္လုိက္တာ။ဒီလုိ ညမ်ဳိးမွာ အေမလည္း သားကုိ သတိရေနမွာ ေသခ်ာတယ္။ဘာစားစား ဘာေသာက္ေသာက္ ခံတြင္းမေတြ႕လုိ႕ စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႕ ေကာ္ဖီတစ္ခြပ္ျပီး တစ္ခြပ္ေသာက္ပစ္လုိက္တယ္။ အေမသိရင္ ေျပာမွာ ေသခ်ာတယ္။ေကာ္ဖီေတြ တအားမေသာက္နဲ႕ က်န္းမာေရး နဲ႕ မညီညြတ္ဘူးလုိ႕ ေဒါတ္တာ ေတြ ေျပာတယ္ ဆုိတဲ႕ အေမ႕ရဲ႕ အသာယာဆုံး စုိးရိမ္တဲ႕ အသံ ၾကားေယာင္မိျပန္တယ္။ အေမရယ္ ဘယ္သူ႕ကုိမွ သား အျပစ္မတင္ခ်င္ေတာ႕ပါဘူး။သားအေၾကာင္း အေမသိေနတာပဲ။ သားရဲ႕ ေဘးမွာ အေမရွိေနတယ္ဆုိတာ သားသိလုိ႕ ဘယ္သြားသြား ဘာလုပ္လုပ္ ဘာကုိမွ သားမေၾကာက္ဘူးအေမ။က်ဳပ္တုိ႕ ရြာ ေတာင္သူေတြ ရၾကမွာပါ။မုိး........... အျပစ္မရွိတဲ႕ မုိးကုိ သားမေျပာေတာ႕ပါဘူး။ေတာင္သူ ရသည္ျဖစ္ေစ မရသည္ျဖစ္ေစ ရြာမွာ အလွဴအတန္းက မပ်က္ဘူးမလားအေမရယ္။ဒါဆုိ က်ဳပ္တုိ႕ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြ ငတ္မေသနဳိင္ပါဘူး။ ပညာတက္မထြန္းကားတဲ႕ ရြာငယ္ေလးမွာ ရွင္သန္ရတာ ဂုဏ္ယူစရာေကာင္းတယ္ အေမရဲ႕။ ဘာေၾကာင္႕လဲဆုိတာေတာ႕ သားလည္း မသိဘူး။အေမ႕လုိပဲ ခပ္ အ အ ေလး ေနပစ္လိုက္မယ္။ဒီေန႕ ဘာေန႕လည္း အေမသိလား။အေမက သားထက္ပုိသိပါတယ္။သား သမီးေတြ အမ်ားၾကီး တစ္ဦးတစ္ေယာက္မ်ား ထြန္းေပါက္မလားဆုိျပီး စုိက္ပ်ဳိးခဲ႕တဲ႕ အေမ႕ နဲ႕ အေဖတုိ႕ရဲ႕ မ်က္လုံးေတြမွာ အေဖ တုိ႕ အေမတုိ႕ ရဲ႕ လက္ဖဝါးျပင္မွာ သက္ေသေတြ ရွိေနတာပဲ အေမ ရယ္။သိပ္ျပီး သတိရတာပဲ ။က်န္ခဲ႕တဲ႕ သူေတြ သတိရ မရဆုိတာ သားမသိဘူး။သား ကေတာ႕ ဒီ ျပာသုိလျပည္႕ေန႕က သားကုိ တစ္သတ္လုံး သတိရေစခဲ႕မယ္ဆုိတာ သိတယ္။အေမရယ္ ဒီေလာက္ႏွစ္သက္စရာေကာင္းတဲ႕ လျပာသုိလ္မွာ သားဘာလုိ႕ အားလုံးကုိ အမွတ္ရေစခဲ႕တာပါလိမ္႕။ေနာင္ေတာ္တုိ႕လည္း သားကုိ ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိၾကမွာပါ။အေမသားကုိ ေမွ်ာ္ရင္း ေပ်ာ္ေနမယ္ဆုိတာ သားထင္ေနတယ္။ခ်မ္းေအးလြန္းတဲ႕ ေဆာင္းည ရဲ႕ နာတာရွည္အရသာေတြ နဲ႕အတူ အေမတုိ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ေနပါေစ။အိမ္ေရွ႕က ေရေႏြးၾကမ္းဝုိင္းေလးမွာ စကားက်ယ္က်ယ္ ေျပာတက္တဲ႕ ဦးၾကီးက က်ဳပ္အေၾကာင္းေျပာေနလိမ္႕မယ္။ဘာမွ မေျပာဘဲ ဟုိဟုိ ဒီဒီ ေငးေနတက္တဲ႕ စကားနဲတဲ႕ အကိုတစ္ေယာက္ကေတာ႕ ေတြးေနမွာေသခ်ာတယ္။ငါ႕ ညီ ဘာေတြ လုပ္ေနပါလိမ္႕။ ေနေရာင္ျခည္ ရဲ႕ ေႏြးေထြးမွဳ ၊ လေရာင္ ရဲ႕ ေအးျမမွဳနဲ႕ နဲ နဲေဝးေနတာေတာ႕ ေသခ်ာတယ္။အခမ္းက်ဥ္းေလးထဲက အသက္ရွဴသံ ခပ္ျပင္းျပင္းေလးမ်ားကိုနားမဆင္ခ်င္ပါနဲ႕ဗ်ာ။အားလုံး ေကာင္းၾကပါတယ္။ဘယ္သြားသြား မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြက သိပ္ျပီး ေကာင္းၾကပါတယ္။အိပ္မက္က မက္ထားျပီးမွေတာ႕ အေကာင္အထည္ မေဖၚနဳိင္ရင္ သားအရွဳံးေပးရာ ေရာက္မွာေပါ႕။က်ဳပ္အေမ နဲ႕ ညီမေလး တုိ႕ ေကာင္းေကာင္းနားလည္မွာပါ။ ေဟာဒီ ျပာသုိလ္ျပည္႕ေန႕ တုန္းက မႏၱေလးမွာ ေနာင္ေတာ္ နဲ႕ ခံတြင္းမေတြ႕မိတာေလးေတြ ဖြင္႕အန္ခဲ႕ဘူးတယ္။ အစာမေၾကတုိင္း အန္ရတာ မ်ားလြန္းေတာ႕ ရင္ဘက္ေတြ ေအာင္႕ေအာင္႕လာတယ္ဗ်ာ။ဒီည ေတာ႕အေမ႕ရြာက အေမအိမ္ေလးမွာ အေမ နဲ႕ ရြာကုိ သတိရရင္း နဳိင္ငံရပ္ျခားမွာ ေရာက္ေနၾကတဲ႕ က်ဳပ္ရဲ႕ မိတ္ေဆြေတြ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေဘာ္ဒါေတြ အတြက္ ျပာသုိလ္လျပည္႕ည တမ္းခ်င္း နဲ႕အတူ မဂၤလာအေပါင္းနွင္႕ ျပည္႕စုံၾကပါေစလုိ႕ ဆုေတာင္းေပးလုိက္ပါတယ္။

ႏွစ္သစ္ကုိ ဘယ္လုိၾကဳိဆုိၾကမလဲ


ရာသီအလုိက္ ပုိ႕လာေသာ ပုိ႕ေနၾကေသာ လူမွဳေရးဆုေတာင္းမ်ား၊ ဘာသာေရး ဆုေတာင္းမ်ား၊ အခ်စ္ေရးရာ ဆုေတာင္းမ်ား၊ သူငယ္ခ်င္း ဆုေတာင္းမ်ား မိသားစု ဆုေတာင္းမ်ား ဟုတ္ကဲ႕ ဆုေတာင္းသံအမ်ဳိးမ်ဳိးေတြ႕ရ ၾကဳံရပါတယ္။အယူအဆေတြကေတာ႕ မတူတက္ၾကပါဘူး။တစ္ခ်ဳိ႕က ဒီလုိမ်ဳိးဆုေတာင္းေလးေတြကုိ ေမွ်ာ္လင္႕ ၾကတယ္။တစ္ခ်ဳိ႕ၾကျပန္ေတာ႕ ဒီလုိ မဟုတ္ျပန္ ကုိယ္လုပ္သင္႕တာကုိပဲ ႏွစ္သစ္သည္ ျဖစ္ေစ ႏွစ္ေဟာင္းသည္ျဖစ္ေစ တစ္စုိက္မက္မက္ လုပ္သြားၾကပါတယ္။အယူသီးလြန္းတဲ႕ က်ဳပ္တုိ႕လူမ်ဳိးၾကျပန္ေတာ႕ ကိုယ္နဲ႕ ဆုိင္ဆုိင္ မဆုိင္ဆုိင္ အားနာတက္တဲ႕ ေမြးရာပါ ဗီဇက ရွိေနေလေတာ႕ သူမ်ားေတြရဲ႕ ႏွစ္သစ္ဆုိလဲ သစ္လုိက္ၾကတာပါပဲ။ကုိယ္ပုိင္မူ ကုိယ္ပိုင္ဟန္နဲ႕ ႏွစ္သစ္ဆုိရင္လည္း သစ္လုိက္ၾကတာပါပဲ။ဘာပဲ ျဖစ္ေနျဖစ္ေနပါ ကိုယ္႕ရဲ႕ ေန႕တုိင္းလုပ္ေနၾက ကံသုံးပါလုံး ေကာင္းေနမယ္ ဘယ္သူ႕ကုိမွ မထိခုိက္ေစနဳိ္င္ဘူးဆုိရင္ ေန႕သစ္ေတြ ျဖစ္ေနျပီး အခ်ိန္သစ္ေတြမွာ ကုိယ္ဟာ မဂၤလာရွိတဲ႕လူသားတစ္ေယာက္ျဖစ္လာမွာေသခ်ာပါတယ္။
ဒီလုိမွ မဟုတ္ဘူးဆုိရင္ က်ဳပ္တုိ႕ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ သစ္သစ္ အေဟာင္းေတြကုိပဲ ေမွ်ာ္တလင္႕လင္႕ ျဖစ္ေနၾကမွာပါ။ေလာက ရဲ႕ သေဘာကုိက အားလုံးကုိ တန္းတူ ရည္တူ အခြင္႕အေရးေပးျပီးသားပါ။ယူတာ မယူတာက ကိုယ္႕အေပၚမွာမူတည္ပါတယ္။အရာရာလုပ္သမွ် ကံကုိခ်ည္းပဲ ပုံခ်ေနလုိ႕ မရပါဘူး။ႏွစ္သစ္သည္ ျဖစ္ေစ ႏွစ္ေဟာင္းသည္ျဖစ္ေစ က်ဳပ္တုိ႕ေတြ လုပ္စရာရွိတာကုိ မေလွ်ာ႕ေသာဇြဲနဲ႕ ျပီးဆုံးသည္အထိ လုပ္ေဆာင္သြားဖုိ႕ လုိအပ္ပါတယ္။အေသးအဖြဲ ကိစၥေလးေတြအတြက္ သိပ္ျပီးထည္႕စဥ္းစားေနရင္ သိပ္ျပီး မဟုတ္ေတာ႕ဘူး။ဒါက တစ္ဖတ္က ပါ။ေနာက္ျပီး အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ၾကီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ မိန္႕ခြန္း မ်ားထဲမွာ ၾကားဖူးပါတယ္။ျခေသၤ႕မင္းတုိ႕မည္သည္မွာ သားေကာင္းငယ္တာ ၾကီးတာကုိ ပဓာန မထားဘဲ စြမ္းအား အညီအမွ်သုံးျပီး ျပဳေလ႕ရွိတယ္လုိ႕ ဆုိပါတယ္။ဒါေလးက မေျပာပ ေလာက္ပါဘူးကြာဆုိျပီး လုပ္တက္တဲ႕ အက်င္႕ က်ဳပ္တုိ႕မွာရွိပါတယ္။ဒါဟာ မျဖစ္သင္႕ပါဘူး။ဆန္႕က်င္ဘက္အေတြးမ်ားကုိ က်ဳပ္တုိ႕ ေမ႕ထားလုိ႕မရပါဘူး။ဒါငါနဲ႕ မဆုိင္ပါဘူးကြာဆုိျပီး လုပ္ေနရင္ ငါဟာလည္း ဘယ္သူနဲ႕မွ ဆုိင္မွာ မဟုတ္ေတာ႕ပါဘူး။ေသေတာ႕မွ ေသေပါ႕ မေသခင္မွာ ကိုယ္လုပ္နဳိင္တာကုိ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ လုပ္မယ္ ဆုိတဲ႕ စိတ္ကူးေလးေတြထားျပီး.......ဟုတ္ကဲ႕ ႏွစ္သစ္မွာ အယူအဆသစ္ ၊ ပုံစံ အသစ္ ၊ မိတ္သစ္မ်ားနဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ေသာ အနာဂတ္မ်ားဖန္တီးနဳိင္ၾကပါေစ

Tuesday 22 December 2009

သတိတရ ည မ်ား

သြားေနတဲ ႔ .......လူ
စီးေနတဲ႔ ........ျမစ္
ဆင္းေနတဲ႕႔ ........ေခ်ာင္း
ေျပာေနတဲ႔ ......စကား
ရန္မူေနတဲ႕႔ .......ေျမေခြး
ၾကြားေနတဲ႔ .......သူ
အေကာင္းျမင္ဝါဒ တဲ႔ တစ္ခ်ဳိ႕႔က
တစ္ခ်ဳိ႕ၾကျပန္ေတာ႕ အဆုိးျမင္ဝါဒ ဆုိပဲ
ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါ။
အဆင္ေျပမလားဆုိျပီး ထြက္လာခဲ႕႔မွေတာ႕
ေနာက္ျပန္လွည္႕လုိက္ရင္ ပုိဆုိးသြားမယ္ ဆုိတာက်ဳပ္သိတယ္။
နီးနီးေလးမွာ ေနျပီး စိတ္ဆင္းရဲရတာထက္စာရင္
ေဝးေဝးမွာ ေနျပီး စိတ္ဆင္းရဲ ခံေတာ႕မယ္။
ဘယ္ေနရာမွာေရာက္ ေရာက္ ဘာေတြ ပဲ လုပ္လုပ္
ကုိယ္သိတာနဲ႔တင္ မလုံေလာက္ေတာ႕ဘူး
ဆုိတာ ေသခ်ာျပီ။
ဟုတ္တယ္ ဗ်။
လူေပၚ လူေဇာ္ေတြ မ်ားတယ္။
လူေပၚ လူေဇာ္ဆုိလုိ႕ သိပ္ျပီး အထင္ၾကီးစရာမရွိဘူး။
သိပ္ေတာ္လုိ႕ ေတာ႕ မဟုတ္။
ေတာ္ေတာ္ကုိ ညံ႕ လြန္းလုိ႕။

Friday 18 December 2009

သူလုိ ကုိယ္လုိ ဒီဇင္ဘာ


ဟုတ္ကဲ႕ ။
သက္ဆုိင္သူေတြေရာ မသက္ဆုိင္သူေတြ ပါ အားလုံးမဂၤလာ အေပါင္းႏွင္႕ ျပည္႕စုံၾကပါေစ။ခင္ရာ ေဆြမ်ဳိး + မိန္ရာဟင္းေကာင္း ဆုိတဲ႔အဆုိအရ ေဆြမ်ဳိးမ်ား ၊ ဟင္းေကာင္းမ်ားနဲ႔ ေ၀းေနခ်ိန္မွာ ခင္မင္ရာ ခင္မင္ေၾကာင္း မိန္ရာမိန္ေၾကာင္းေလးေတြ ရွာေဖြမိတာ က်ဳပ္အက်င္႕လို ျဖစ္ေနပါျပီ။ၾကဳိက္သည္ ျဖစ္ေစ မၾကဳိက္သည္ျဖစ္ေစ အေျခအေန နဲ႕ အခ်ိန္အခါ အရ မင္းလက္ခံရမယ္ ဆုိတဲ႔ တရားေသစြဲကုိင္တက္တဲ႔ လက္မဲၾကီးေတြကုိ တစ္ခါ တစ္ရံေတာ႕ လည္း အမွတ္ရမိသား။ေန႕စဥ္စီးေမ်ာမွဳအတုိင္း ညစဥ္ေငးေနမိမွေတာ႕ က်ဳပ္အျဖစ္က ဘာထူးမွာလဲ။ အျမင္မွန္ ရဖုိ႕ မ်က္လုံးစိမ္းေလးတစ္စုံ တက္ၾကည္႕မိပါရဲ႕။ျမင္ေနၾက အာရုံေတြက မခ်ဳိျမိန္ေတာ႕ဘူး ဗ်ာ။
ၾကားေနက် ေတးသြားတုိ႕လည္း အပါးမွာ မွဳံ၀ါး၀ါး ရပ္တည္ေနၾကမွေတာ႕ ဒီႏွစ္ ဒီဇင္ဘာဆုိတာ လည္း သူလုိ ကိုယ္လုိ ပါပဲ။ဒီဇင္ဘာမွာ ေမြးတဲ႕ က်ဳပ္ကုိ ဒီဇင္ဘာအတြက္ အသိအမွတ္ျပဳတာ ေတာ႕ မဆန္းပါဘူး။ဘာလုပ္ရမွန္း မသိလုိ႕ ထ ထ ျပီးလမ္းေလွ်ာက္ပစ္ေနရတယ္။တစ္ေန၀င္ တစ္ေနထြက္ အင္း အသက္ေတြ သာ ၾကီးလာတယ္ အသိေတြက ၾကီးမလာဘူး။လူေတြ သာ ေျပာင္းသြားတယ္ မူေတြက မထူးဘူး။
ကိုယ္မွန္တယ္ ထင္လို႕ ကူးျပီးပါမွ ကမ္းအေရာက္ လွည္႕မျပန္ခ်င္ေတာ႕ဘူး။အေတြးေတြ လည္း ရပ္မရဘူး။ စိတ္ကူးေတြ လဲ တန္႕မရဘူး။ဘာမွ လုပ္လို႕မရတဲ႕ ေနရာမွာ ဘာမွမလုပ္ဘဲ ေနမွာလား။အကုန္လုပ္လို႕ ရတဲ႕ ေနရာမွာ ေရာ အကုန္လုပ္ၾကမွာလား ဆုိတာ မေသခ်ာဘူး ဒီဇင္ဘာ ရယ္။
ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ႏွစ္သစ္ဆုိတာ လည္း လာေတာ႕မယ္ ။ က်ဳပ္တုိ႕ အေတြးေတြ စိ္တ္ကူးေတြ မသစ္နဳိင္ေသးသေရြ႕ ေတာ႕ ႏွစ္တုိ႕ရယ္ သစ္ခ်င္သေလာက္သစ္ က်ဳပ္ရဲ႕ ဒီဇင္ဘာအတြက္ အသိမွတ္မျပဳနဳိင္ဘူး။ၾကဳံရင္ ၾကဳံသလုိ ျပဳံးျပတက္တဲ႕ လမ္းစံုက ေကာင္မေလး ခုခ်ိန္ဆိုရင္ မင္းလည္း ႏွင္းေတြ ၾကားမွာ မင္းရဲ႕ ေဖာ္ေရြမွဳနဲ႕ အတူ သူလို ကိုယ္လုိ ယဥ္ေၾကးမွဳေတြ တစ္သီၾကီး ပိုင္ဆုိင္ေနမယ္ ဆုိတာ ငါေတြးေနမိတယ္။
ဒီဇင္ဘာ အတြက္ က်ဳပ္ရဲ႕ ဒီဇင္ဘာေလး ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။သာယာေသာ ေန႕ည မ်ား ပိုင္ဆုိင္ပါေစ။

Friday 6 November 2009

လုိအပ္ရင္ အဆင္သင္႕ျဖစ္ေနဖုိ႕


(၁)
လူ လူ လူ......
ကုိယ္႕ကုိကုိယ္ လူလုိ႕ထင္သလား။
က်ဳပ္ေတာ႕ မထင္ပါဘူး။ဒီလိုမ်ဳိး ထူးျခားမွဳေတြ နဲ႕
တစ္ခ်ဳိ႕က ခ်ဥ္းကပ္ၾကတယ္။
ေလာက ကုိ ခ်ဥ္းကပ္ၾကပုံခ်င္းမတူၾကဘူး။
(၂)
အခ်စ္ . အခ်စ္ . အခ်စ္...
ေျပာလိုက္ၾကတာ ပါးစပ္ပါတုိင္း ေျပာတက္တယ္ထင္လို႕လား။
က်ဳပ္ေတာ႕ မထင္ပါဘူး။ဒီလိုမ်ဳိး ယုံၾကည္စရာေတြ နဲ႕
ခ်စ္တက္ၾကတယ္။
အခ်စ္ကုိ ခ်စ္ပုံခ်င္း မတူၾကဘူး။
(၃)
စိတ္. စိတ္ . စိတ္...
ၾကံစည္ၾကတယ္ စိတ္ကူးယဥ္ၾကတယ္ စိတ္မွန္ရင္ ဒီလိုပဲလို႕ ထင္လို႕လား။
က်ဳပ္ေတာ႕ မထင္ပါဘူး။ဒီလိုမ်ဳိး စိတ္ေတြနဲ႕
စိတ္ေတြ ဗ်ာမ်ားေနၾကတာ မနဲဘူး။
ဟုတ္တယ္
လူ ရယ္ ..အခ်စ္ရယ္... စိတ္ရယ္ ....
ဒီသုံးမ်ဳိး အေရးၾကီးတယ္။
လိုအပ္ရင္ အဆင္သင္႕ျဖစ္ေနဖုိ႕ လိုတယ္ ဆုိတာပါပဲ။

အခ်စ္ဆုိတာ ...... ညီမ ဖတ္ဖုိ႕


ဟုတ္တယ္ ညီမ ။စိတ္ဆုိတာ လူ႕ခႏၶာမွာ အနဳညံ႕ဆုံးပါ ညီမ။ ကုိယ္သာ နာခ်င္ နာပါ။စိတ္ေတာ႕ မနာေစ နဲ႕ ညီမ ေနာ႕ တကယ္ေျပာတာ။မနာလို စိတ္ မုန္းတီးစိတ္ လုိခ်င္စိ္တ္ မလိုခ်င္စိတ္ လူမွန္ရင္ အကုန္ရွိတယ္ ။ လုိအပ္တာ ထပ္ကုိ ယ္က ပုိလိုခ်င္ရင္ ေကာင္းေတာ႕ ေကာင္းတယ္။ဒါေပမယ္႕ မလိုခ်င္တာ ေတြ ရတက္တယ္။မယုံမရွိနဲ႕ ကုိယ္ေတြ႕ေတာ႕ မဟုတ္ဘူး။ေသခ်ာတယ္ ညီမ ခ်စ္လုိ႕ ေျပာတဲ႕ စကားမွန္သမွ် အကုန္မွန္တယ္။ညီမက လည္း ညီမ ခ်စ္လို႕ေျပာတာ မွန္တယ္။အကုိယ္လည္း အကုိယ္ခ်စ္လို႕ေျပာတာ မွန္တယ္။ဘယ္သူက ဘယ္သူ႕ကုိ ခ်စ္တယ္ ဆုိတာ ေတာ႕ ေျပာလုိ႕မရဘူး။တကယ္ေျပာတာ လူတုိင္းအဲဒီအတုိင္းပဲ ။ဒါေပသိ မေပၚလြင္ဘူး။စား ၊ ဝတ္ ၊ေန ေရး အားလုံးအေရးၾကီးတာ ခ်ည္းပါပဲ။အခိုက္အတန္႕ေတြက ထာဝရ ျဖစ္ေနရင္ သိပ္မဟုတ္ေတာ႕ဘူး။အျမဲ ေျပာင္းလဲေနတက္တဲ႕ ေလာက မွာ ဘာက ဘာလို႕မေျပာင္းလဲ ရမွာ လဲ။အခ်စ္ဆုိတာ ကုိ သရုပ္ခြဲၾကည္႕မိတယ္။ ဘာမွ မဟုတ္ဘူး ေသခ်ာၾကည္႕ေလ ဘာမွ မဟုတ္ေလဘဲ။ ဒါေၾကာင္႕ ဘာကုိမွ ေသခ်ာမၾကည္႕ခ်င္ဘူး။ခပ္ဝါးဝါး ေလးပဲ ၾကည္႕ေနတာ ပဲ ေကာင္းပါတယ္။ေသခ်ာ တိက် မွန္ကန္စြာ ျမင္ရရင္ သိပ္ျပီး မဟုတ္ေတာ႕ဘူး။အနဲဆုံး ကုိယ္႕ကုိကုိယ္ ျမင္ေအာင္ၾကည္႕မိတယ္။ဟုတ္တယ္ ဘယ္မွာလဲ အမွန္တရား က်ဳပ္တုိ႕ ကိုးကြယ္ေနတဲ႕ အမွန္တရား ဘာကုိမွ မခံစားနဳိင္ေတာ႕ဘူး။ က်ဳပ္ ညီမ လဲ ဘာကုိမွ မခံစားနဲ႕။သူအတၱ ၾကီးသလို က်ဳပ္လဲ ၾကီးလုိ႕ရတယ္ ။ဘယ္ေတာ႕မွ မၾကီးဘူး။ပုိင္ဆုိင္ခ်င္တာေတြက မ်ားေနေတာ႕ ဘယ္အရာက အေရးၾကီးမွန္း မသိဘူး။ညီမ ကုိ ဖတ္ဖုိ႕ စာေတြ အမ်ားၾကီးေပးခ်င္တယ္။က်ဳပ္ဖတ္ဖူးတဲ႕ စာေတြ က်ဳပ္ေတြ႕ဖူးတဲ႕ လူေတြ က်ဳပ္ေတြဖူးတဲ႕ အေတြ႕အၾကဳံေတြ ဒါေပမယ္႕ က်ဳပ္ညီမ မွာ ဒါေလာက္ မျပည္႕စုံေသးဘူး။က်ဳပ္ကုိယ္တုိင္က လည္း မျပည္႕စုံေသးေတာ႕ ဒီလိုပဲ ျဖစ္ေနမွာပါ။အားလုံးေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။ဘယ္သူ႕ကုိမွ ဘာအတြက္နဲ႕မွ မထိခိုက္ပါေစ နဲ႕။မုိက္ရူး ရဲစြာ ခ်စ္တက္တယ္။ဘာကုိမွ ထည္႕မတြက္ဘဲ ခ်စ္တက္တယ္။က်ဳပ္ခ်စ္သေလာက္ ဘယ္သူမွ ခ်စ္နဳိင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ကိုယ္႕ကုိ ကုိယ္ အစြန္းေရာက္တက္လြန္းလို႕ အရာရာကုိ ထိမ္းေနရတယ္။ ဒါေပမယ္႕ က်ဳပ္ညီမေလး က်ဳပ္ရဲ႕ ငွတ္ကေလး နားလည္မွာပါ။အေကာင္းဆုံး နားလည္မွာပါ။ထုိ႕ထက္ပုိျပီး နားလည္မွာ ပါ။အခ်င္းခ်င္း ေပ်ာ္ရႊင္မွဳမ်ားစြာ ေပးနဳိင္ပါေစ။

Thursday 29 October 2009

ဘယ္သူ႔ကုိမွ အေႏွာက္အယွက္မေပးလုိသူ


ဟုတ္ကဲ႕ က်ဳပ္နဲ႕ အရင္းအႏွီးဆုံးသူေတြ ေဆြမ်ဳိးေတြ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဘယ္သူက ဘယ္သူ႕ကုိမွ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ွစိတ္ကသိကေအာက္ျဖစ္ေအာင္မလုပ္ၾကပါဘူး။ဟုတ္ပါတယ္။ကုိယ္႕ရည္မွန္းခ်က္ ကုိယ္႕ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕ ကုိ ရွိပါတယ္။ ဒါက လူတစ္ေယာက္ကုိ ဖီးျဖစ္လို႕ ေရးတာ မဟုတ္ဘူး။ဒီဘေလာဂ္လုပ္တယ္ ဆုိကတည္းက ကုိယ္႕အတြက္မရည္ရြယ္ပါဘူး။ကုိယ္နဲ႕ ပတ္သက္တဲ႕သူေတြ အတြက္ရည္ရြယ္ခဲ႕ပါတယ္။ကုိယ္နဲ႕ မသက္ဆိုင္သူေတြ အတြက္လုံးဝမရည္ရြယ္ပါဘူး။သံသရာမွာ ေဆြမ်ဳိးမေတာ္ဘူးသူ မရွိပါဘူး။ဟုတ္တယ္ ဒါက က်ဳပ္ရဲ႕ ယုံၾကည္ခ်က္သက္သက္မွ်ပါ။လူပဲဗ်ာ ကိုယ္ယုံၾကည္ရာပဲ ကုိယ္ယုံၾကည္မွာေပါ႕။က်ဳပ္နဲ႕ က်ဳပ္ညီမေလး ၾကားမွာ သိပ္ျပီးတက္မက္လြန္းစရာေကာင္းတဲ႕ ေငြေၾကးေတြ မပါဘူး။ခင္ဗ်ားသိပ္ျပီး တက္မက္လြန္းတဲ႕ ေက်ာ္ၾကားမွဳေတြ မပါဘူး။ဟန္ေဆာင္မွဳေတြ မပါဘူး။ကို္ယ္႕ကို ကုိယ္ငါဘာျဖစ္တယ္ဆုိတာမ်ဳိးေတြ မပါဘူး။ ဒါမ်ဳိးေတြ ပါလာတယ္ ဆုိမွ ေတာ႕ ဘယ္ကလာ ျငိမ္းခ်မ္းမွဳ သာယာမွဳ ေအးခ်မ္းမွဳဆိုတာ ပါမွာလဲ။ကုိယ္႕ကုိ ကုိယ္ သိပ္ျပီးအထင္ၾကီးတယ္ဆုိတဲ႕ လူတစ္ေယာက္မွာ ဘာေတြရွိမယ္လို႕ထင္လဲ။က်ဳပ္တုိ႕ဘဝမွာ သိပ္ျပီးယုံၾကည္ကုိးစား အားထားရလြန္းတဲ႕ ျမတ္စြာဘုရားကုိၾကည္႕ေပါ႕။သူ႕ကုိသူ သိပ္ခ်စ္လြန္းလို႕ သူဘုရားျဖစ္ေအာင္လုပ္ခဲ႕တာလား။စဥ္းစားပါ နာစိႏၱယေႏၱာ ပုရိေသာ ၊ ဝိေသသမဓိဂစၦတိ ။တဲ႕ ။လူ႔ငႏြားေတြ ၾကားမွာ က်ဳပ္ကုိက်ဳပ္လူျဖစ္ခ်င္တယ္။က်ဳပ္ရဲ႕ ေဆြမ်ဳိးေတြ က်ဳပ္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ မိတ္ေဆြေတြ လူျဖစ္ေစခ်င္တယ္။က်ဳပ္ဆရာေတြ က်ဳပ္ေဆြမ်ဳိးေတြ က်ဳပ္နဳိင္ငံက လူေတြ လာမထိနဲ႕ ဘယ္ေကာင္ကုိမွ ထည္႕မစဥ္းစားဘူး။ဒါေတြက က်ဳပ္ဘၾကီးက ေပးခဲ႕တဲ႕ သတၱိေတြပဲ။က်ဳပ္ဦးၾကီးက ေပးခဲ႕တဲ႕ သတၱိေတြပဲ။တကယ္သတၱိရွိမွ ယွဥ္ျပဳိင္ေနာ႕ ။ခင္ဗ်ား အခုအသက္ရွင္ေနတာ ခင္ဗ်ားအေဖ ခင္ဗ်ား အေမ ခင္ဗ်ား ေဆြမ်ဳိး ခင္ဗ်ားဆရာေတြရဲ႕ ေသြးေတြဆုိတာ ေမ႕ေနျပီထင္တယ္။သူမ်ားကုိ ၾကြားဝါယုံ သက္သက္ေလာက္လား ရပါတယ္။သူမ်ားအေပၚမွာ မနာလိုယုံသက္သက္လား ။သိပ္ျပီးရတာေပါ႕။တစ္ေသြးတည္း မဟုတ္ တစ္သားတည္းမဟုတ္သူသည္ ဘယ္ေတာ႕မွ ကုိယ္နဲ႕တူသူမျဖစ္နဳိင္ပါ။ဗီဇနိယာမ ၊ ကမၼနိယာမ ၊ ဥတုနိယာမ ၊ စိတၱနိယာမ ဆုိတဲ႕ နိယာမသေဘာေတြ က်ဳပ္ဖတ္ၾကည္႕ခဲ႕တယ္။ဘယ္သူကိုမွ အေႏွာက္ယွက္မေပးလိုသူ မဟုတ္ဘူး။သူမ်ားေတြ စိတ္ဆင္းရဲေနမွ သူမ်ားေတြ ဒုကၡေရာက္ေနတာကုိ ၾကည္႕ခ်င္ေနသူ သူမ်ားဒုကၡေရာက္ေနရင္ သူက အလုိလိုေနရင္းေပ်ာ္ေနတာ ေသခ်ာတာေပါ႕ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ ဗီဇေသြး ဘာတစ္ခုမွမရွိသူ။လုိအပ္ရင္ သူ႕ကိုယ္သူေတာင္ ေစာ္ကားဝံ႕သူ က်န္တာေတြ မေျပာခ်င္ဘူး။ဟုတ္ကဲ႕ က်ဳပ္လည္း ဘယ္သူ႕ကုိမွ အေႏွာက္ယွက္ မေပးပါရေစ နဲ႕။သူမ်ားေတြ လဲ က်ဳပ္ရဲ႕ အနာဂတ္လမ္းခရီး မေႏွာက္ယွက္ပါေစသတည္း။

Wednesday 28 October 2009

ဒီေန႕ အေၾကာင္း


ဒီေန႕ အေဖနဲ႕ေတြ႕တယ္။အေဖနဲ႕ ေတြ႕တယ္ ဆုိရင္ အေမနဲ႕လည္းေတြ႕တာ ပဲေပါ႕။အေဖဆုိတာ ေနမင္း အေမဆုိတာ လမင္း ။လူေတြ ရွင္သန္ေနတာ ဒီလုိမ်ဳိး အလင္းေရာင္ေတြေၾကာင္႕ပါ။ဘယ္သူ ဘာျငင္းမွာ လဲ။ ဟုတ္တယ္ ကိုယ္႕ကုိကိုယ္ မစဥ္းစားနဳိင္တဲ႕ လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ သူမ်ားအေၾကာင္းပဲ စဥ္းစားေနသူအတြက္ ျငင္းစရာ ရွိေကာင္းရွိမွာ ပါ။တကယ္ဆုိရင္ အဆုိးဆုံးက အေၾကာက္တရားပါ။ကုိယ္႕ကုိ ကုိယ္ေၾကာက္ျခင္း သူတစ္ပါးကုိ ေၾကာက္ျခင္း။လူေတြကုိယ္ေျပာပါတယ္။ကိုယ္႕ပတ္ဝန္းက်င္ကုိ ကုိယ္သိသေလာက္ေျပာတာပါ။ ဒါေပမယ္႕ အားလုံးနဲ႕ သက္ဆုိင္ေနမွာပါ။ခင္ဗ်ားကိုယ္တုိင္ဖတ္ေနတာပဲ။ဟုတ္တယ္ လူဆုိတာ တုိက္ရုိက္ထိမွန္ေစခ်င္ရင္ ဘယ္ေတာ႕ မွ တုိက္ရုိက္မေျပာရဘူးတဲ႕။အနဳညံ႕ဆုံး အျငင္သာဆုံး ေျပာနဳိင္ရတယ္ တဲ႕။ခက္တာက အဲဒါပဲ။တစ္ခ်ဳိ႕လူေတြက်ျပန္ေတာ႕ ဒီလုိမဟုတ္ျပန္ဘူး။တုိက္ရုိက္ေျပာမွ သိၾကျပန္သတဲ႕ေလ။ ဟုတ္တယ္ အဲလိုလူမ်ဳိးေတြ အတြက္ အဲလိုေျပာရမွာ ပဲ။ေျပာတုိင္းလည္း မဟုတ္ျပန္ဘူးဗ်။ေျပာသာ ေျပာရတယ္ စကားသာအဖက္တင္တယ္။ဘာမွ ေျပာင္းလဲမလာဘူး။ဒါက က်ဳပ္သိသေလာက္ပဲ ေျပာတာပါ။က်ဳပ္မသိတာေတြ အမ်ားၾကီးရွိမွာပါ။လူေတြက ခက္တာဗ်။ ဒီေနရာမွာ ငါအနဳိင္ရတယ္ဆုိျပီး လုပ္ခ်င္ၾကတာ တကယ္ေတာ႕ သူရွဳံးေနတာ သူ မသိဘူး။အခ်ိန္ေတြေျပာင္းလာသည္ႏွင္႕အမွ် လူေတြကိုယ္႕ကုိ ကုိယ္ေျပာၾကည္႕ပါ။သူမ်ားေတြကုိ ေျပာမည္႕စကား ကုိယ္႕ကုိကုိယ္အရင္ ေျပာၾကည္႕ပါ။လန္ထြက္သြားရုံသာမက လြတ္ေတာင္ထြက္သြားအုံးမယ္။ ဒါ႕ေၾကာင္႕က်ဳပ္က သူမ်ားကုိယ္ေျပာမယ္႕စကားေတြကုိ ကုိယ္႕ကုိ ကုိယ္အရင္ဆုံးေျပာၾကည္႕တယ္။ကိုယ္တုိင္ခံနဳိင္ရည္ရွိရင္ အုိေခ သူမ်ားေတြ လဲ ခံနဳိင္လိမ္႕။ဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ မဟုတ္ေသးဘူး။ကုိယ္တုိင္ခံနဳိင္ရည္ရွိရင္ ေသခ်တယ္ အဲဒါ သူမ်ားလည္း ခံနဳိင္ရည္ရွိမွာ ပဲ။က်ဳပ္ေျပာတာ က်ဳပ္ျမင္သေလာက္ေလးရယ္ပါ။က်ဳပ္မျမင္နဳိင္တာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိတယ္။လူေတြကုိ က်ဳပ္ေလ႕လာၾကည္႕တယ္။အဲဒီလုိ ပါပဲ လူေတြလဲ လူေတြကုိ ေလ႕လာၾကည္႕မွာပါ။အနဲ ႏွင္႕ အမ်ား ဒါေတာ႕ကြာမွာေပါ႕။ဘယ္သူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကုိမွ မရည္ရြယ္ပါဘူး။ အဲဒီထက္ပိုျပီး က်ဳပ္နဲ႕ အနီးစပ္ဆုံးလူေတြကုိ အဲဒီထက္ပုိျပီး အနီးစပ္ဆုံးလူေတြကုိ ရည္ရြယ္ပါတယ္။က်ဳပ္ညီမေလးကုိ မရည္ရြယ္ပါ။က်ဳပ္ညီမေလးသည္ က်ဳပ္အေပၚမွာ လုံးဝကုိ မိန္းမ မဆန္ပါ။ မိန္းကေလးဆုိေသာ္ျငားလည္း လုံးဝပြင္႕လင္းတယ္။ဟန္ေဆာင္မွဳ ကင္းတယ္။သူမ်ားေတြ ဒုကၡေရာက္မွာကုိ မလိုလားတဲ႕ က်ဳပ္ရဲ႕ အေမနဲ႕ က်ဳပ္ရဲ႕ညီမ။က်ဳပ္သိပ္ျပီးခ်စ္တယ္။သူမ်ားေတြ ဒုကၡေရာက္တာကုိမွ သိပ္ျပီးေပ်ာ္တက္တဲ႕ သူေတြကုိမဆုိလိုပါ။ဒီေန႕ဗ်ာ ..........က်ဳပ္တကယ္ထိတယ္။အေဖ နဲ႕ အေမ ျပီးေတာ႕ က်ဳပ္ရဲ႕ ညီအကုိေမာင္ႏွမ က်ဳပ္ေဆြမ်ဳိးေတြ က်ဳပ္ရဲ႕ ရြာ က်ဳပ္ရဲ႕ ေမြးရပ္ေျမ က်ဳပ္ရဲ႕တုိင္းျပည္ က်ဳပ္ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင္႕ခ်က္ ငွတ္ကေလးေတြ တကယ္ကုိ သတိရတာပါ။ပစၥဳပၸန္မွာ က်ဳပ္အေကာင္းဆုံးလုပ္တယ္။ လူေတြ ကုိယ္နဲ႕ပတ္သက္တာကုိ အေကာင္းဆုံးလုပ္ၾကသလို က်ဳပ္တုိ႕မလုပ္သင္႕ဘူးလား။လုပ္ကုိ လုပ္ရမယ္။ဒီေန႕အေၾကာင္းကုိ က်ဳပ္ေရးလုိက္လို႕ နဲနဲ ေတာ႕ တစ္ခ်ဳိ႕ လန္႕သြားမယ္ ေသခ်ာတယ္။ခင္ဗ်ားခုခ်ိန္္ထိေအာင္ ဖတ္ေနတာကုိက ေက်းဇူးပါ ။ တကယ္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ကုိယ္႕ ကုိ ကုိယ္ တကယ္တန္း အားမနာတမ္း ေဝဖန္ရဲသလား။စဥ္းစားပါ ေသခ်ာစြာ စဥ္းစားပါ ...........။သိပ္ျပီး ဟန္မေဆာင္ခ်င္ပါနဲ႕ ကုိယ္႕လူ ။ေကာင္မေလး ေရ............. မနာလိုျခင္းဆုိတာ ဘာတဲ႕ လဲ။ကုိယ္တို႕ ေတြ အေကာင္းဆုံး လမ္းကုိ ေရြးၾကမယ္။ဘာေတြ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ႕။ညီမွ်ျခင္းဆုိတာ နားလည္မွဳေတြ ရွိမွ ရတာပါ။ ဒီေန႕ အိမ္ကုိ သတိရတယ္။ ေနာက္ျပီး ညီမေလးကုိ သတိရတယ္။ျပီးေတာ႔ က်ဳပ္ကုိ က်ုပ္သတိရတယ္။

Sunday 25 October 2009

သတိတရ မ်ား (၁)

အတိတ္ကုိ ျပန္လည္ၾကည္႔ျပန္ေတာ႕႔ ေျခရာဖြဖြေလးမ်ား အမွတ္မရနဳိင္္တဲ႕ အနမ္းမ်ား လူေတြရဲ႕ တရားမပါတဲ႕႔ အေတြမ်ား မေျပာင္းလဲေသးတဲ႕႔ ေျပာင္းလဲမွဳမ်ား တကယ္ဆုိရင္ ဒီလို မဟုတ္ျပန္ဘူး။ ျဖစ္ခ်င္တာ နဲ႕႔႔ျဖစ္သင္႕႔တာ ေနရာလြဲေနေတာ႔ လူအေတာ္ေတာ္မ်ားျဖစ္ၾက ပ်က္ၾက။လြဲခ်င္ျပီဆုိမွျဖင္႕႔ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္္ေစာင္႔ေစာင္႔ လြဲေနမွာ ပါ။တည္႕ခ်င္ျပီဆုိရင္ လဲ ခဏေလးနဲ႔တင္တည္႔သြားတက္တယ္ဆုိတာ တကယ္ျဖစ္ခဲ႔တာပါ။ကံဆုိးခ်င္းနဲ႔ ကံေကာင္းခ်င္းကုိ သရုပ္မခြဲေသးခင္ ကုိယ္တုိင္ေကာင္းတာေတြ လုပ္ဖုိ႕႔လုိအပ္တယ္။သူမ်ားေတြ ရဲ႔ဆုိးကြက္ ဟာကြက္ေတြၾကည္႔ေနမယ္႕႔အစား ေကာင္းကြက္ကုိ ရွာေဖြျခင္းအတက္ပညာ ဟာကြက္ကုိ ေမ႕႔ထားတက္ဖုိ႕ဆုိတာ လြယ္တဲ႕႔အရာေတာ႕မဟုတ္ဘူး။စာအုပ္ရဲ႕ ေက်းက်ြန္မဟုတ္ေတာင္မွ တစ္ခုခုရဲ႕ တစ္ခုခု ေတာ႕႔ ျဖစ္ေနမွာပါ။ဒီေန႕ နည္းပညာသည္ မေန႕႔က နည္းပညာထက္သာမည္။ နက္ဖန္နည္းပညာသည္ ဒီေန႔နည္းပညာထက္သာမည္။ကဲ ခင္ဗ်ားက ဘာလုပ္ခ်င္ေသးလုိ႔လဲ။ သိမ္ငယ္တဲ႔စိတ္ေတြက်ဳပ္လာမေျပာနဲ႔။ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားျခင္းေတြကုိ သိပ္ၾကဳိက္ပါတယ္ဆုိတဲ႔ ခင္ဗ်ားအတြက္ သိပ္ျပီးသိမ္ငယ္ခ်င္းေတြပဲ ရမယ္ဆုိတာ မွတ္ထားပါ။ဟန္ေဆာင္မွဳေတြက မိတ္ေဆြအျဖစ္နဲ႔ ဝင္လာတက္လုိ႔ သတိထားေနရတယ္။

Thursday 22 October 2009

ညီမဖတ္ဖုိ႕ (၁)


အေျခအေနအရ တဲ႕ ညီမ
ဘယ္လုိ လုပ္ၾကမလဲ..........။
လူေတြ ရဲ႕ တန္ဖုိး နည္းပညာရဲ႕ တန္ဖုိး
ေနာက္ဆုံး ကုိယ္႕ရဲ႕တန္ဖုိး
ဘာေတြလဲ ဘယ္လုိေတြလဲ ဘာအတြက္လဲ။
အခ်စ္ဆုိတာကုိ ညီမ တကယ္ေရာနားလည္ရဲ႕လား
ကိုယ္တုိင္ေရာ နားလည္ရဲ႕လား
ကုိယ္တုိင္ေမးခြန္းထုပ္
အရွဳပ္မ်ားနဲ႕သာ အလုပ္မ်ားနဲ႕သာ
ညေတြကုိ ႏွဳတ္ဆက္ခဲ႕ရ။
ဘယ္လို ပကာသနမွ မပါတဲ႕အရာေတြကုိ မွ
ခ်စ္တက္ခဲ႕ေလေတာ႕
နားလည္မွဳဆုိတာ ကုိယ္တုိ႕ၾကားမွာ ပါးပါးေလး။
နဳညံ႕တဲ႕ အရာေတြရယ္ပါတဲ႕
ဘယ္လိုေျပာၾကမလဲ
ဘာေတြ လုပ္ၾကမလဲ
ဘယ္အတြက္လဲ ေမးခြန္းမ်ားသာ
အလ်ားလုိက္ထြက္လာ
တစ္ဆစ္စာေလာက္ အခြင္႕အေရးအတြက္
ဘယ္မွာလဲ က်ဳပ္တုိ႕ရဲ႕ အနံ
ဘယ္မွာလဲ က်ဳပ္တုိ႕ရဲ႕ ရွင္သန္မွဳ။
လူပီသဖုိ႕အတြက္ လူေတြကုိ ဗဟုိရ္ျပဳ
အနတၱၾကီးစုိးေရးအတြက္ အတၱကုိ ဗဟုိရ္ျပဳ
ျငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ စစ္ေရးကုိ ဗဟုိရ္ျပဳ
အားလုံးလြဲေနရင္ က်ဳပ္လဲ လြဲၾကည္႕ခ်င္တယ္။
ခဏေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ အၾကာၾကီးျဖစ္ျဖစ္
ညီမေလးရဲ႕ အနားမွာ တိတ္တိတ္ေလး ေနၾကည္႕မယ္။
ဘဝဆုိတာ အလွၾကည္႕ေနဖုိ႕မွ မဟုတ္တာ။
တစ္ခုတည္းရွိတဲ႕ အေကာင္းဆုံးဆုိတာ
ခင္ဗ်ားကုိယ္တုိင္မေကာင္းေသးရင္
မေမွ်ာ္လင္႕ပါနဲ႕ ။
တန္ရာ တန္ရာေတာ႕ ရမွာေပါ႕ မဟုတ္ဘူးလား ညီမရယ္.....။
ကုိယ္စိတ္တုိင္းက် မေရးြခ်ယ္ေသးခင္
ကုိယ္႕ဖာသာကုိ သဟဇာတျဖစ္ေအာင္ လုပ္ၾကတာေပါ႕။
မီးလွ်ံ နဲ႕ ပဲ နွဳိင္းယွဥ္ နွဳိင္းယွဥ္
ေရအယဥ္ နဲ႕ ပဲ ယွဥ္ယွဥ္
ဘဝမွန္ရင္ အျမဲ စီးေမ်ာေနဖုိ႕ လိုအပ္ပါတယ္။
ပုံမွန္ စီးေမ်ာမွဳက ေသြဖယ္သြားတဲ႕ အရာတုိင္း
ပုံမွန္မဟုတ္တာ ေသခ်ာရင္
ေသခ်ာျပီ ညီမ.....။
ကုိယ္တုိ႕လည္း တစ္ခုခုကုိ ဗဟုိရ္ျပဳ
ခရီးဆက္ၾကစုိ႕ ရဲ႕.....။

Monday 19 October 2009

လွပျခင္း ႏွင္႕ ပညာေရး


အရာရာမွာ ညီတူ ညီမွ်ျဖစ္ဖုိ႕လုိအပ္ပါတယ္။
တစ္ခု သာလြန္ယုံမွ်ႏွင္႕ေတာ႕ အရာရာမွာ ျပည္႕စုံသူတစ္ေယာက္ဟု မဆုိနဳိင္ပါ။ဥပမာ - က်ဳပ္တုိ႕ကုိးကြယ္ အားထားတဲ႕ ျမတ္စြာဘုရားကုိၾကည္႕ပါ။သူသည္ တစ္ခုတည္းေတာ္သူ မဟုတ္။ပါရမီျပည္႕စုံသည္ထားပါအုံး။
ပတ္ဝန္းက်င္ ေစ႕ေဆာ္မွဳမပါဘဲ ဗုဒၶသည္ ဘုရားမျဖစ္နဳိင္ပါ။ေနာက္ျပီး သူသည္ အစြမ္းကုန္ေတာ္ပါသည္။ သူ႕ထက္ေတာ္သူ မရွိသေလာက္ ရွားပါး၏။သူ႕ေခတ္အခါက သူသည္ တကယ္႕ကုိ ဧကရာဇ္ဘုရင္ တစ္ဆူပင္ ျဖစ္သည္။သုိ႕ပင္ ျဖစ္လင္႕ကစား သူသည္ သူ႕ကုိသူ လူေတာ္တစ္ေယာက္ဟု သတ္မွတ္ဟန္မထင္။ အဘယ္႕ေၾကာင္႕ဆုိေသာ သူ႕မွာ ပညာ ႏွင္႕ ကရုဏာ ညီမွ်ေနပါ၏။သူေတာ္သလုိ သူမ်ားကုိယ္လည္း ေတာ္ေစခ်င္သည္႕ဆႏၵသူ႕မွာရွိသည္။ေနာက္ျပီး သူ႕မွာ ဆင္းရဲမွဳကုိ ေတြးျပီး သူမ်ားကုိလည္း ဒုကၡမွ လြတ္ေစခ်င္သည္႕ ဆႏၵ သူ႕မွာျပင္းျပစြာ ရွိေနမည္ဆုိတာ ျငင္းလုိ႕မရနဳိင္ပါ။အဘယ္ေၾကာင္႕ဆုိေသာ္ နိမိတ္ၾကီးေလးပါးကုိ ျမင္သည္႕အခ်ိန္မွ စျပီး သူသည္ မအုိ ၊ မနာ ၊ မေသရာကုိရွာေဖြခ်င္ခဲ႕သည္။ ဒါသည္ပင္ ဘယ္သူႏွင္႕မွ မတူညီသည္႕ သူ၏အရည္အေသြးတစ္ခုပင္ျဖစ္သည္။သူ႕သတ္မွတ္ခ်က္ႏွင္႕ သူေတာ႕ ရွိရမည္။ဒီလိုမ်ဳိးဆုိျပန္ေတာ႕ ဗုဒၶသည္ သီးျခားလူသားတစ္ဦးဆန္သြားျပန္သည္။ဒီလုိလည္း မဟုတ္ျပန္။ သူသည္ သာမန္လူသားတစ္ေယာက္ထက္ဘာမွ မပိုခဲ႕ပါ။သာမန္လူသားမ်ားခံစားသည္႕ နည္းစနစ္
အတုိင္းပင္ သူသည္ ခံစားခဲ႕သည္။သဘာဝ မက်ေသာ ျဖစ္စဥ္သူ႕မွာ ဘာမွ မရွိပါ။ဒါသည္ပင္ သူ၏ရုိးသားမွဳပင္ ျဖစ္၏။ဗုဒၶ သည္ သူ၏ အယူအဆေရးရာႏွင္႕ ပတ္သက္လာလွ်င္ အရာရာမွာ ညီတူ မွ်တူ ျဖစ္ေရး သမာသမတ္ျဖစ္ေရး တစ္ဖတ္သက္ဆန္လြန္းေသာ အယူအဆတုိ႕အတြက္အားမေပးပါ။ သူ၏ အယူအဆ ေရးရာႏွင္႕ပတ္သတ္ျပီး သိပ္ျပီး ေကာင္းတာပဲ လာျဖစ္ေအာင္ လာခဲ႕ပါ။ဝင္ျဖစ္ေအာင္ ဝင္ခဲ႕ပါဟု ဘယ္ေသာအခါမွာ ေအာက္က် ေနာက္က်ခံျပီး ေခၚရုိးထုံးစံမရွိပါ။ၾကဳိက္ရင္ ယူပါ။မၾကဳိက္ရင္ ေနပါ။ဇြတ္အတင္းၾကီး အတင္း အၾကပ္လုံးဝမလုပ္ပါ။လြတ္လပ္စြာ သေဘာထားကြဲလြဲခြင္႕ေပးထားပါ၏။
အက်င္႕ကုိ လုံးဝပဓာနထားပါသည္။က်င္႕ျပီးမွ သာလွ်င္ ယုံၾကည္မွဳအျပည္႕အဝ ရသြားၾကသည္သာမ်ား၏။
ဗုဒၶ၏ ကရုဏာ ႏွင္႕ ပညာ ညီမွ်မွဳသည္ ေလာကမွာ စံအျဖစ္က်န္ခဲ႕ပါသည္။အတၱေလာက ယေန႕ အတၱကမၻာ မွာ သိပ္ျပီး အတုယူဖုိ႕ေကာင္းပါသည္။ငါအတြက္ ေကာင္းစားေရး ငါ႕မိသားစုေကာင္းစားေရး ငါ႕ရြာ ငါ႕ျမဳိ႕ ငါ႕တုိင္းျပည္ ငါ႕လူမ်ဳိး ေကာင္းစားေရးဆုိတဲ႕ ငါေတြ ရွိေနသမွ် မည္မွ်ပင္ေတာ္ေနပါေစ။လွပလြန္းေသာ စံျပျဖစ္နဳိင္ေသာ လွပသည္႕ ပညာေရး မျဖစ္နဳိင္ပါ။အတၱဆန္ေသာ အတၱၾကီးမားေသာ ပညာေရးျဖစ္ပါလိမ္႕။
အမွန္တကယ္ က်ယ္ျပန္႕ေသာ နက္ရွဳိင္းေသာ ပညာေရးသမားတစ္ေယာက္သည္ ဘယ္ေသာအခါမွ သူ႕ကုိ ေရွ႕တန္းတင္ျပီး စဥ္းစားေလ႕မရွိပါ။သူ႕မွာရွိသည္႕အရာကုိ သူမ်ားအတြက္ဘယ္သုိ႕ေပးရမည္ဆုိတာကုိုသာ စဥ္းစားပါသည္။ဒါသည္ပင္ အတုယူစရာတစ္ခုျဖစ္ပါသည္။မိမိမနဳိင္နင္းသည္႕အရာကုိ ကုိင္မိရင္ေတာ႕ျဖင္႕ မိမိလည္းဒုကၡေရာက္မည္မွာမလြဲပါ။လူအခ်င္းခ်င္း ဒုကၡေရာက္ေစခ်င္သည္႕ဆႏၵရွိသည္မ်ား ယေန႕ေခတ္မွာ မ်ားျပားစြာေတြ႕နဳိင္ပါသည္။မိမိကုိယ္ မိမိေပၚလြင္ေစခ်င္ေသာ ဆႏၵျဖင္႕ ေၾကာ္ျငာေနသည္႕ ယေန႕ေခတ္ဝယ္ ဘယ္မွာလွ်င္ စစ္မွန္သည္႕ အမွန္တရားရွိလိမ္႕မည္နည္း။ဘယ္မွာလွ်င္ စစ္မွန္ေသာ ရုိးသားျခင္းရွိခ်ိန္႕မည္နည္း။အရာရာကုိ စံျပဳထုိက္သည္႕ ပုဂၢဳိလ္ကုိျပပါဆုိလွ်င္ ျမတ္စြာဘုရားကုိျပသရပါလိမ္႕မည္။အယူအဆပုိင္းဆုိင္ရာမွာ အျမဲတည္ျမဲေနသည္ဆုိတာေတာ႕ျဖင္႕မရွိနဳိင္။ ယေန႕မွန္ေသာ္လည္း နက္ဖန္မွားလွ်င္မွားသြားနဳိင္သည္။ယေန႕ မွားေနေသာ္လည္း နက္ဖန္မွန္လွ်င္မွန္သြား
နဳိင္၏။လူတုိ႕၏ အတၱျပဌာန္းေသာ စိတ္သည္လည္း တစ္စထက္တစ္စ ပုိမုိျပီး ၾကီးမားလာခဲ႕ေလသည္။ တန္ဖုိး စံႏွဳံးတုိ႕သည္လည္း အခ်ိန္ႏွင္႕အမွ်ေျပာင္းလဲေနသည္။ေခတ္ေနာက္ကုိ လုိက္လွ်င္ ရူးသြားနဳိင္သည္။
အရာရာမွာ ဆင္ျခင္တုံတရားသည္အေရးၾကီးပါသည္။အရာရာမွာ ဘက္မလိုက္ေရး တစ္ဖက္သက္ေတြးေတာ စဥ္းစားျခင္း မျပဳျခင္းသည္ဒီေန႕ေခတ္မွာ သိပ္ျပီးအေရးၾကီးပါသည္။လွပျခင္း ႏွင္႕ ပညာေရးေခတ္ဝယ္ လိုက္ေလ်ာညီေထြ စဥ္းစားျခင္းသည္ အေရးၾကီးေၾကာင္းက်ဳပ္သေဘာေပါက္လာမိပါသည္။

တုခ်င္ တဲ႕ အစစ္ နဲ႕ စစ္ခ်င္တဲ႕ အတု


မွဳံဝါးဝါးေလးေတာင္ မျမင္ရေတာ႕ပါလား။အျမင္ေတြ ဝါးတာလား ဒါမွမဟုတ္ အာရုံေတြ ဝါးေနတာလားဆုိတာ
ကိုယ္႕ကုိ ကုိယ္မသဲကြဲ။တစ္ခါက သူငယ္ခ်င္းေတြ တစ္ခါက မိတ္ေဆြေတြ တစ္ခါက မိသားစုေတြ တစ္ခါက
ေနရာေတြ တစ္ခါက ခုိနားခဲ႕ဖူး သစ္ပင္ေတြ တစ္ခါက ငိုရွဳိက္ခဲ႔တဲ႕ မ်က္ႏွာေတြ တစ္ခါက ေမွာင္မိုက္လြန္းတဲ႕
ည ေတြ အာရုံထဲျပန္ျပီး စဥ္းစားတာေတာင္မွ တစ္ေရးေရးေပၚလာေနမွေတာ႕ ေသခ်ာျပီ မွတ္မွတ္ရ ရ မွတ္မထားခဲ႕မိတာ။လူေတြက မေကာင္းတာလား မူေတြက မေကာင္းတာလား။အစေကာင္းမွ အေႏွာင္းေသခ်ာ တယ္တဲ႕ လူၾကီးေတြဆုံးမ စကား ျပန္လည္ေတြးမိတယ္။ဘယ္သူကုိ အျပစ္မေျပာတဲ႕သူက ဘာအျပစ္ရွိမွာလဲ။
ေဟာင္ပြြာ ေဟာင္ပြာလုပ္ျပီး အတင္းေျပာတက္တဲ႕ ရြာေတာင္ဖ်ားက မိန္းမၾကီးကုိ သြားျပီးသတိရမိျပန္တယ္။
ဒါေလာက္ၾကာေနတာေတာင္ ေပ်ာ႕ညံ႕မသြားတဲ႕ ဖေယာင္းထက္ ဘယ္သူမာအုံးမွာလဲ။တကယ္ေျပာၾကည္႕မိတယ္။အမွန္တရားဆုိတာ ပ်ားရည္စက္လိုပဲ ဆုိပါလား။
အမ်ဳိးမ်ဳိးပါပဲ ။ ဘာကုိ ကုိးကြယ္ျပီး ဘာကုိ ယုံၾကည္ရမွာလဲ။ဘာကုိမွ မကုိးကြယ္ ဘဲ ဘာမွမယုံၾကည္ဘဲ
ေနလိုက္တာ ေကာင္းပါတယ္။ဒီေန႕ ေခတ္မွာ တုခ်င္တဲ႕ အစစ္ နဲ႕ စစ္ခ်င္တဲ႕ အတုေတြက မ်ားပါဘိသနဲ႕။
ကုိယ္႕အၾကဳိက္ နဲ႕ကုိယ္ေၾကနပ္ေနရတဲ႕ ဒီေန႕ေခတ္ ဘယ္သူက ဘယ္သူကုိမွ မနာလုိစရာမရွိပါဘူး။
ဆရာေတြ မ်ားလြန္းေတာ႕ ဘယ္သူ႕ကုိ ဆရာေခၚရမွန္းမသိတဲ႕ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္လုိမ်ဳိး ေဝေဝ ဝါးဝါး။ခဏေလးခ်ဳိျမိန္ယုံ နဲ႕ေတာ႕ အမွန္တရားက လူကို မသတ္နဳိင္ဘူး။ဘာလုပ္လုပ္ ဘယ္မွာေနေန ျမင္ေနရတာပဲ။ဘာကုိ ဖုံးကြယ္ထားခ်င္ေသးလုိ႕လဲ။ပင္ကုိယ္ သဘာဝအလွဆုိတာ ဖန္တီးယူလုိ႕မရဘူးဆုိတာ ေသခ်ာတယ္။ေက်းလက္ညေတြကုိ ပဲ လြမ္းေနမွေတာ႕ ေသခ်ာပါျပီ ေက်းလက္ညေတြကုိ ငါ တကယ္မခ်စ္ပါဘူး။တုခ်င္လြန္းတဲ႕ အစစ္ကေလးရယ္ သိပ္ျပီး ဟန္ေဆာင္လြန္းရင္ မင္းရဲ႕ ပင္ကုိယ္အလွေတြ ေပ်ာက္သြားမွာ စုိးရိမ္မိပါတယ္။စစ္ခ်င္လြန္းတဲ႕ အတုေလးရယ္ ..အားေတာင္႕ အားနာ ခဏေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ အမိေျမမွာ ျပန္လည္အနားယူေစကြယ္။
ငါတုိ႕ မက္ခဲ႕တဲ႕ အိပ္မက္ေတြထဲမွာ အနဳိင္က်င္႕ ညွင္းဆဲမွဳေတြ မပါဘူး။လူ႕ေလာဘသားတုိ႕ရဲ႕ ေကာက္က်စ္မွဳေတြ မပါဘူး။ညရဲ႕ သားေကာင္းေတြကုိ လုိက္ဖမ္းတဲ႕ ဗုိက္ပူ နံကားေတြ မပါဘူး။သိပ္ျပီး လွပတဲ႕ ညေတြကုိ ေရႊခ်ထားခ်င္လုိ႕ပါ။ခဏေလာက္ ငါ႕အနားမွာ တိတ္တိတ္ေလးေနေပးပါ။ငါ႕လူမ်ဳိးရဲ႕ ျပန္႕က်ဲေနတဲ႕ ေရေသာက္ျမစ္ေတြ မစည္းလုံးမခ်င္း ငါ အိပ္ယာက မနဳိးခ်င္ဘူး။မ်က္စိလည္ လမ္းမွားျပီးေရာက္လာတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မ်က္စိမလည္ဘဲ လမ္းမွန္ခဲ႕တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ္႕ကိုကုိယ္လိမ္ျငာလို႕မရတာေတာ႕ ေသခ်ာတယ္။ခဏေလး ဆုိေပမယ္႕ ေလအဟုန္မျပင္းလုိ႕ အသဲအသန္ သာယာမိပါတယ္။ငွတ္ေတြ အိပ္တန္းဝင္ခြင္႕ေပးလုိက္တဲ႕ ေနလုံးၾကီးကုိ ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ။ အရသာေတြ ခါးသက္ခဲ႕ရင္ မင္းကုိ ငါသတိရတယ္ ။ ငါ႕ရဲ႕ စုိက္ခင္းေလးထဲမွာ မင္းသာသာေလးျဖတ္ေလွ်ာက္
သြားပါ။ငါရဲ႕ အိပ္မက္ေတြ နဳိးထမွာကုိ ငါမလိုလားဘူး။ဆန္႕က်င္ဘက္ ရဲ႕ အလွကုိ ငါျမင္ေအာင္ၾကည္႕ရအုံးမယ္။အိပ္မက္ပ်ဳိးခင္းထဲမွာ လူေတြ ဘာလုိ႕ လာလာျပီးငုိၾကတာပါလိမ္႕။ ငါ႕ကုိေတာ႕ ငိုခြင္႕မေပးၾကဘူးတဲ႕ေလ။ဟုတ္ပါျပီ ...ငုိတဲ႕ မ်က္ရည္မွန္သမွ် ငါရဲ႕ အိပ္မက္စုိက္ခင္းထဲမွာ မုိးေရျဖစ္ပါေစ။
ႏွင္းရည္ ေသာက္ခ်င္ေသာ သစ္ပင္းေလးမ်ားအတြက္ ႏွင္းေရခါးခါး ျဖစ္ပါေစ။အမုန္းမရွိတဲ႕ ျမဳိ႕ကုိ မေရာက္ေသးလို႕ပါ ။အတုမရွိတဲ႕ ျမဳိ႕ကုိ မေရာက္ေသးလုိ႕ပါ။မေရာက္မခ်င္း ဆက္သြားရမွာ။စိတ္ကူးလုိ႕ ရတဲ႕အရာမွန္သမွ် တစ္ေန႕ေန႕ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ လွဳံ႕ေဆာ္မွဳ အမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင္႕ ေရာက္လာၾကစျမဲပါကြယ္။
ေမြးကတည္းက မွတ္လာရတဲ႕ ဦးေဏွာက္ ခုေတာ႕ ဘာတက္နဳိင္ေသးလဲ ကုိယ္႕နာမည္ကုိေတာင္ ေမ႕ေနတယ္ ၾကည္႕စမ္း။စမ္းေခ်ာင္းေလး နံေဘး ထုိင္ေငးရေအာင္ကလည္း ပင္လယ္ကုိ ခ်စ္မိေနေတာ႕
ဘာမွ မသက္ဆုိင္သလုိ ဘာမွ မကူးစက္သလိုျဖစ္လာျပန္တယ္။တုခ်င္တဲ႕ အစစ္ နဲ႕ စစ္ခ်င္တဲ႕ အတု ႏွစ္ခုအၾကား ဘာကုိမွ အေလးမမူေတာ႕ပါဘူး။ ငါ႕စုိက္ခင္းကုိ ငါ..... ေငးေနတာပဲ ေကာင္းပါတယ္။
ေနရု (စစ္ကုိင္း)

Sunday 18 October 2009

ေျပာခ်င္တဲ႕ စကားမ်ား

ျဖစ္ခ်င္ေတာ႕ ဒီလုိပဲ။
ခ်ိန္းျပီးကာမွ လြဲရျပန္ျပီဗ်ာ
သူငယ္ခ်င္းေျပာတဲ႕ စကား
နားဝမွာ ခါးသြားခဲ႕ေလျပီလားမသိ။
ဘာကုိမွ သတ္မွတ္ခ်က္မရွိဘဲ ခ်စ္ခဲ႕တာပါဆုိမွ
စည္းကမ္းေတြက သိပ္ျပီး မ်ားေနျပန္တယ္ေလ။
ရင္ခုန္တာ ခ်စ္မဟုတ္ရင္ ဘာလဲ
ရယူျခင္း ဆုိတာ အခ်စ္မွန္းသိသားပဲ
ကိုယ္က ေပးဆပ္ခ်င္ေနတာကုိး ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ႕
အားငယ္ေနခ်ိန္မွာ သူကုိ အျမဲအားေပးေနခ်င္တယ္။
ကိုယ္ ေပ်ာ္သလို သူလဲ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။
သဘာဝ မက်တဲ႕ ျဖစ္စဥ္ေတြၾကားမွာ သဘာဝက်ခ်င္တယ္။
မုိးရာသီ မွာ အခ်စ္ကို ထီးေဆာင္းျပီး ရွာေပမယ္႕
မုိးမိမွာ စုိးျပီး မုိးခိုမိတာ မုိးေတြ ကုိ စုိေနတာပဲ။
ပင္လယ္ျပင္ကုိ ေငးေမာရင္း
ပင္လယ္ျဖစ္ခ်င္ခဲ႕တာ ပါ။
ေကာင္းကင္ ကုိ ေငးေမာရင္း ေကာင္းကင္ျဖစ္ခ်င္ခဲ႕တာပါ။
ေတာင္တန္းေတြေပၚမွာ မသိနားမလည္ ေသာ္လည္း
ရုိသားမွဳကို ခ်စ္ခဲ႕တာပါ။
ဒီလုိပါပဲ .......
လြဲခ်င္ရင္ တကယ္လြဲတက္သလို
စုံခ်င္ရင္ လဲ တကယ္ကုိ စုံဆည္းတာပါ။
ဘာမွ ေရေရ ရာရာ မရွိေသးခင္ေတာ႕
ဒီလုိပဲ ဆက္ျပီး ရန္ျဖစ္လုိက္ ျပန္ခ်စ္လုိက္ ျဖစ္ေနမွာပါပဲ။

Saturday 17 October 2009

ႏွင္းေျပာျပေသာ ေကာင္မေလး


တကယ္ဆုိရင္ မျဖစ္သင္႕တာပါ။အစကတည္းက ခ်စ္ခဲ႕ၾကတာဆိုတာ ေသခ်ာလုိ႕လားလုိ႕ ကုိယ္႕ကုိကိုယ္အၾကိမ္ၾကိမ္ေမးၾကည္႕မိ။ထိမိတဲ႕ အေျဖမရခဲ႕ဘူး မျမင္ဖူးလို႕ မူးကုိ ျမစ္ထင္ခဲ႕တာလား။ျမင္ကုိယ္တုိင္က မူးျဖစ္ေနခဲ႕တာလားဆုိတာ မကြဲမျပား။သရုပ္ခဲ႕စရာမလုိတဲ႕ အဲဒီ စိတ္ကုိ မွ သြားျပီး သရုပ္ခြဲခဲ႕မိတာကုိးဗ်။ဒီေန႕ေရာက္မွ မနက္အိပ္ယာထကတည္းက အင္တာဗ်ဴးေျဖေနရတာ ည ေရာက္ခဲ႕တာေတာင္မွ ငါက ေျဖလုိ႕မျပိီး အင္း ဒီေန႕လဲ မေန႕က လုိပဲဆုိရင္ ေတာ႕ ငါမဟုတ္ေသးဘူး။ေန႕လည္အခ်ိန္ပုိင္းက ညီမရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းႏွင္း နဲ႕ေတြ႕တယ္။ႏွင္းဆုိလုိ႕ ေတာင္ေပၚမွာေတြ႕ခဲ႕တဲ႕ ႏွင္းေတာ႕မဟုတ္ပါဘူး။သူငယ္ခ်င္းအတြက္ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းပီသခ်င္ေနတယ္ ဆုိပဲ။ ေကာင္းပါတယ္ သေဘာက်ခဲ႕မိပါတယ္။အယူအဆပုိင္းဆုိင္ရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေျပာျဖစ္ခဲ႕တယ္။အခ်စ္ကုိ အစိတ္စိတ္ အမႊာမႊာ သရုပ္ခြဲျပေနတယ္။အင္း .... အေၾကာင္းေတာ႕ ရွိမွာပါ။ဘာေၾကာင္႕ခ်စ္တယ္ ဆုိတာ ကုိယ္တုိင္ေသာ္မွ မစဥ္းစားျဖစ္ေသးတာ ရလာမယ္႕အက်ဳိးဆက္ကုိ က်ဳပ္က ဘယ္လုိလုပ္ျပီး ေျပာနဳိင္မွာတဲ႕လဲ။မနက္ဖန္ ဘာျဖစ္မယ္ဆုိတာ ေဘဒင္ဆရာေတြ ရာသီဥတု ပုိင္းဆုိင္ရာ ၾကဳိတင္ ေဟာကိန္းထုပ္သူေတြရဲ႕ အလုပ္ဆုိတာ ေကာင္မေလး ေမ႕သြားဟန္ထင္တယ္။
ႏွင္း...ေျပာျပတဲ႕ အရူးမေလးကုိအလုိလို သနားသြားတယ္။ျဖစ္ျပီးမွေတာ႕ ဘာမွမတက္နဳိင္မွန္း က်ဳပ္သိပါတယ္ ဒါေပသိ မွားသြားတဲ႕ ဇာတ္လမ္းအတြက္ ဇတ္ေကာင္ေတြ နာသြားတယ္ဆုိတာ ေသခ်ာတယ္။ဒီလုိဆုိရင္ က်ဳပ္တုိ႕မွာ ဘာအာမခံခ်က္ေတြ ေပးနဳိင္လုိ႕လဲ။တမလြန္ဘဝကုိ ေရာက္လုနီးပါးျဖစ္သြားတဲ႕ ေကာင္မေလးရယ္။မင္းေရာက္တဲ႕ ေနရာမွာ မင္းရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိသတိရေပးပါ။မင္းကုိ သိပ္ခ်စ္ၾကတယ္ဆုိတာ သူတုိ႕ငါ႕ကုိ တဖြဖြ လာေျပာေနၾကတယ္ကြာ။ ငါရဲ႕ တစ္ကိုယ္ေတာ္ျပပြဲတစ္ခုမွာ မင္းတစ္ေယာက္ ႏွင္းေျပာတာနဲ႕ တင္ ငါယုံသြားမိတယ္။တကယ္ဆုိရင္ ကုိယ္လဲ ညီမေလး နဲ႕ အမ်ားၾကီး ေျပာခဲ႕ပါတယ္။ဒါေပမယ္႕ ညီမကိုယ္႕ကို တစ္ခုခု ေျပာခ်င္တုိင္း အဲလုိမ်ဳိးတစ္ဆင္္႕ေျပာခိုင္းတာလား။ငါ႕မွာ ေျပာနဳိင္တဲ႕ စြမ္းအားေတြေပ်ာက္ေနတယ္။ငါ႕ကုိယ္ငါ အဆင္ေျပေျပ ေနနဳိင္တယ္ဆုိရင္ ညီမေၾကနပ္ေနမယ္ဆုိတာသိပါတယ္။တကယ္ဆုိရင္ ေသြးနဳသားနဳအရြယ္ေလးမွာ တကယ္မျဖစ္သင္႕ပါဘူး။တစ္ေယာက္တည္းက ရူးသြားေပမယ္႕ အမ်ားအတြက္ မင္းဟာ စံျပျဖစ္သြားတယ္ဆုိတာ မင္းမသိနဳိင္ေပမယ္႕ အမ်ားရဲ႕အျမင္မွာ မင္းဟာတကယ္႕သူရဲေကာင္းပါ။
ႏွင္း ..... ႏွင္း........နဳိဝင္ဘာႏွင္း သိပ္ျပီးအယဥ္ေက်းဆုံးဆန္ခ်င္လြန္းတဲ႕ႏွင္း.......။ႏွင္း...ဆုိတာ သိပ္ျပီးခ်စ္စရာေကာင္းသလုိ သိပ္ျပီးေတာ႕လဲ မုန္းခ်င္စရာေကာင္းလြန္းျပန္တယ္။ႏွင္း....ႏွင္းက်သေလာက္နဲ႕ ေတာ႕ က်ဳပ္ရဲ႕ရင္ထဲမွာ မုိးမေခါင္နဳိင္ပါဘူး။က်ဳပ္တုိ႕အတြက္ မုိးမရြာေတာင္မွ ႏွင္းေလာက္ေတာ႕ က်နဳိင္ေလာက္ေသးတယ္ဆုိျပီး ေျဖသိမ္ေနခဲ႕တာ။က်ဳပ္က မုိးကုိ ႏွင္းအျဖစ္ေျပာင္းမလုိ႕ပါ။ရာသီဥတု ရဲ႕ဆာေလာင္မွဳေၾကာင္႕မဟုတ္ပါဘူး။က်ဳပ္ စိတ္ရဲ႕ဆာေလာင္မွဳေၾကာင္႕ပါ။တကယ္ဆုိရင္ အဲဒီေနရာမွာ ရူးသြားတဲ႕ ေကာင္မေလးလူမျဖစ္သင္႕ဘူး။က်ဳပ္ညီမ က်ဳပ္ကုိ ဘာလို႕ေျပာမျပတာလဲ။ေန႕စဥ္ေတြ႕ေနက် အခ်ိန္ေရာက္ရင္ ပုံမွန္သတိရေနတာ သာယာမွဳတစ္ခုလား။သာယာမွဳ နဲ႕ မသိစိတ္တုိ႕ရဲ႕ျဖစ္စဥ္ကို ႏွင္းမသိတာျဖစ္မွာပါ။ပုံမွန္ျဖစ္စဥ္တစ္ခုထက္ ပိုလြန္တဲ႕ က်ဳပ္တုိ႕ရဲ႕အသက္ရွဴလြြဲမွားမွဳကုိ က်ဳပ္တုိ႕ပဲသိလိမ္႕။ တကယ္ဆုိရင္ ရူးသြားတာမွ ေကာင္းပါေသးတယ္။က်ဳပ္ ငယ္ငယ္က အရူးၾကီးေတြကုိ ၾကည္႕ျပီး အားက်ဘူးတယ္။သူတုိ႕က သိပ္ျပီး လြတ္လပ္တာပဲ ဆုိတဲ႕ အေတြးေပါ႕။ခု .... သိနားလည္လာတဲ႕ အခ်ိန္ေရာက္ျပန္ေတာ႕လဲ အရူးေတြကို ၾကည္႕ရတာ သိပ္ျပီးအားရစရာေကာင္းသလုိလုိ အရူးကားေတြကုိ ၾကည္႕ျပီး ကိုယ္႕ကို ကိုယ္ျဖစ္ညစ္ျပီး ရယ္ေနရတာ ခဏ ခဏ ပါပဲ။အရူးစာေတြ ဖတ္ျပီး ရယ္လိုက္ ေမာလုိက္နဲ႕ ဘဝက အရူးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ထမင္းတစ္နပ္စာေလာက္ မေသခ်ာသလိုျဖစ္လာတယ္။သူငယ္ခ်င္းေတြ ေျပာသလို ေသခ်ာျပီ မင္းဆုိက္ကုိ ဝင္ေနျပီ တဲ႕။စိတ္ပိုင္းဆုိင္ရာ အားနဲ ခ်ဳိ႕တဲ႕သူတစ္ေယာက္မွာ ပုံမွန္စိတ္ မူမွန္စိတ္ မရွိတာေတာ႕ ေသခ်ာတယ္။မျဖစ္နဳိင္ဘူးဆုိတဲ႕ အေတြးမ်ဳိး ဘယ္ေတာ႕မွ အဝင္မခံဘူး။လူလူခ်င္း စကားေျပာစရာမလိုတဲ႕ ေခတ္ေရာက္မွာ ခ်စ္တယ္ဆုိတဲ႕စကားေျပာမလုိ႕ပဲ။မျဖစ္နဳိင္မွန္းသလို႕ စိတ္ခံစားမွဳ အရ စိတ္ခ်င္းပဲ အဆက္သြယ္လုပ္ေတာ႕မယ္။ရူးသြားတဲ႕ ေကာင္မေလး ရယ္ ...ႏွင္း ဆုိတဲ႕ ေကာင္မေလး ရယ္.. ေနာက္ျပီး .................ေကာင္မေလး ရယ္ အနာမရင္႕ခင္ အေကာင္းဆုံးေဆးနဲ႕ေတြ႕ပါေစဆုိတာ ဆႏၵျပဳလုိက္ပါရေစ။

Sunday 11 October 2009

ခဏေလးမွာပါ

အျဖစ္အပ်က္က ျမန္ဆန္လြန္းတယ္ ။ခဏေလးေတြ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားတယ္ဆုိတာကုိေတာင္ မမွတ္မိလိုက္ဘူး။ေနာက္ျပီး ကိုယ္႕ကုိကုိယ္အသက္ရွဴေနမိသလားဆုိတာေတာင္ မသိလုိက္ဘူး။တကယ္ပါ။အျဖစ္က ျမန္ဆန္လြန္းသလို အပ်က္က ျမန္လြန္းတယ္။အျဖစ္ နဲ႕ အပ်က္မ်ားၾကား က်ဳပ္က အသက္ရွဴဖုိ႕ ေမ႕ေနတယ္။ရုတ္တရက္ ကားတုိက္မွဳတစ္ခုပါ။သီဟုိဠ္က်ြန္းေလးေပၚမွာျဖစ္တာပါ။ခရီးတစ္ခုက အျပန္မွာ ျဖစ္တာပါ ျဖစ္ပုံက ဒီလုိပါ။သုံးလမ္းသြား ကားလမ္းမ ေပၚမွာ ကေလးမ်ား အုပ္စု ငါးေယာက္ေျခာက္ေယာက္ခန္႕ရွိမယ္ ထင္တယ္။အျဖစ္အပ်က္ျဖစ္တဲ႕ ေနရာမွာ မီးပြဳိင္႕မရွိပါဘူး။ေနာက္ျပီး လူကူးမ်ဥ္းၾကားမရွိဘူး။ကေလးေတြက တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ လက္ခ်င္းယွက္ေနၾကတယ္။တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္လဲ မကူးၾကဖုိ႕ တားေနၾကတယ္။က်ဳပ္တုိ႕ ကားသမားကလည္း ဟြန္းကုိ အဆက္မပ်က္အသံေပးေနပါရဲ႕။ဒါေပမယ္႕ ျဖစ္ခ်င္ေတာ႕ ကေလးေတြ တားေနတဲ႕ၾကားက ကေလးတစ္ေယာက္က ဇြတ္ထြက္လာပါတယ္။ျပီးေတာ႕ ကားနဲ႕ ဝင္ျပီးတုိက္ေတာ႕တာပါပဲ။တကယ္ပါ ကုိယ္ေရွ႕မွာ ျဖစ္တာပါ။လမ္းေဘးမွ ကုလားမ်ား ဝုိင္းအုံျပီးလာၾကပါတယ္။ ကားသမားက တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ေလးရယ္ပါပဲ။တုန္လွဳပ္မွဳမရွိပါဘူး။ေနာက္ျပီး ဘယ္သူ႕ကုိမွ ဘာမွ လဲ မေျပာပါဘူး။ေနာက္ျပီး ေတာင္ပန္မွဳေတြ ဘာေတြ လဲ မလုပ္ပါဘူး။ကေလးကုိ ေပြ႕ခ်ီလုိ႕လာပါတယ္။ကားေခါင္းထဲမွာ ဒဏ္ရာရေနတဲ႕ ကေလးကုိ တင္လုိက္ပါတယ္။ေနာက္ျပီး ..အနီးအနားရွိ လူၾကီးတစ္ေယာက္ကုိ ေခၚခဲ႕ပါတယ္။ေဆးရုံ အနီးဆုံးေဆးရုံကိုသာ အျမန္ဆုံးေမာင္းႏွင္ပါေတာ႕တယ္။သိပ္ျပီး သင္ခန္းစာ ယူစရာေကာင္းပါတယ္။အေရးၾကီးလာရင္ ငါဘာလုပ္ရမယ္ဆုိတာ သိပ္ျပီးအေရးၾကီးပါတယ္။ေနာက္ျပီး ေတာ္ေတာ္ ေလး ေပါ႕ေပါ႕ဆဆ ေနခဲ႕မိတဲ႕ ကုိယ္႕အျဖစ္ကုိ ျပန္ျပီးသတိေပးေနသလိုပါပဲ။ဟုတ္တယ္ ခုတစ္ေလာ ဘာျဖစ္ေနမွန္းမသိဘူး။ရာသီအလိုက္ ရူးသြပ္မွဳလုိ႕ေျပာရေအာင္ကလည္း မျဖစ္ ။ေႏြရာသီဆန္လာတဲ႕ ႏွလုံးသားက တစ္ခုခုကုိ ေတာင္းဆုိေနရင္ ဘာမွ ထည္႕မရဘူး။ေသခ်ာတယ္။စာအုပ္ေတြ ဖတ္ခ်င္ေနတာ ၾကာေပါ႕။စိတ္ထြက္ေပါက္တစ္ခုအတြက္စိတ္ကုိ အဆာေၾကြးရမယ္။
ခဏေလး အတြင္းမွာ ျဖစ္သြားတဲ႕ ကား နဲ႕ လူ တုိက္မွဳကုိၾကည္႕ျပီး အင္း ငါဘာလုပ္သင္႕တယ္ ဆုိတာ စိတ္ထဲမွာ သေဘာေပါက္လုိက္တယ္။လူတုိင္း ျဖစ္နဳိင္တယ္။ဘယ္အရာမဆုိေပါ႕။ခဏေလးအတြင္းမွာ အရာရာဟာ ေရးၾကီးသုတ္ျပာျဖစ္သြားနဳိင္တယ္။လူဆန္တဲ႕ လူသားဆန္မွဳအတြက္ က်ဳပ္တုိ႕ လူေတြကို ခ်စ္တက္ရမယ္။အေရးၾကီးတဲ႕ အခ်ိန္ဆုိတာ သတ္မွတ္ခ်က္မရွိပါဘူး။ကုိယ္႕ရဲ႕ ဦးတည္ခ်က္အေပၚမွာ ပဲ မူတည္မယ္လုိ႕ထင္တယ္။ကေလးေလး ကားတုိက္ခံရတဲ႕ ကေလးေလးဘာမွ မျဖစ္နဳိင္ဘူး။မေသနဳိင္ဘူး။ဦးေဏွာက္ပုိင္းဆုိင္ရာ နဲနဲေတာ႕ ဒဏ္ရာရသြားမယ္ ထင္တယ္။စကားေတြ အမ်ားၾကီးေျပာျပီး ျငင္းခုန္မေနၾကပါဘူး။ကုိယ္လုပ္နဳိင္တဲ႕ အလုပ္ကုိ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးလုိက္တာ အေကာင္းဆုံးပါပဲ။တကယ္လဲ အထိေရာက္ဆုံးပါ။လူသား အားလုံးသက္ရွိ သတၱဝါ အားလုံး ေဘး အႏၱရာယ္အေပါင္းမွ ကင္းေဝးၾကပါေစ။ေနာက္ျပီး သူမ်ားမထိခိုက္ဘဲ ကူညီမွဳမ်ားစြာေပးနဳိင္ပါေစ။ အစဥ္အျမဲ မိမိကုိယ္ကုိ သတိထားနဳိင္ၾကပါေစ။ကုိယ္ျဖစ္မွ ကိုယ္နာတယ္ မထင္ပါနဲ႕။သူမ်ားျဖစ္လဲ နာတက္ရတယ္ ။ကုိယ္ခ်င္းစာတရားဆုိတာ ဒါကုိ ေျပာတာပါ။တကယ္လက္ေတြဆန္ေသာ အလုပ္မ်ား တကယ္ကူညီမွဳေပးနဳိင္ေသာ အလုပ္မ်ား နဲ႕သာ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ။

Sunday 4 October 2009

ဖတ္ခ်င္ေသာ စာမ်ား

(၁)
၁၉၆၇ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၅ ရက္၊ အင္းစိန္မွထြက္လာေသာ ဒတ္ဆန္းကားသည္ ၾကည့္ျမင္တိုင္၊ လမ္းမေတာ္ စသည့္ရပ္ကြက္မ်ား၌ လူအခ်ိဳ႔ကို ခ်ခဲ့ၿပီးေနာက္ ဘုရားလမ္းသို႔ ေကြ႔လိုက္ေလသည္။
သစ္ပင္၊ တိုက္တာ၊ အိမ္ယာ၊ ေစ်းဆိုင္၊ လူမ်ား၊ ကားမ်ားသည္ ပန္းေရာင္ ျမဴမင္းလြင္ေအာက္၌ ယိမ္းထိုးေနၾကသည္။ ျပာသိုလမို႔ ျမဴရိပ္မစင္၊ ႏွင္းေငြ႔က်န္၊ ကတၱရာေစး လမ္းမႀကီးမွာ ဖဲႀကိဳးအနက္ခင္းထား၍ ကားေကြ႔လိုက္ေသာအခါ တြန္႔သြား၏။ ေကာင္းကင္ျပာ ထဲမွ ေ႐ႊ၀ါေရာင္ ၾကယ္ပြင့္ႀကီးမွာ ႀကီးလွပါကလား။ ေဆး႐ံုႀကီး၀င္းထဲ၌ ေဆးသုတ္ထားေသာ ကစားစရာ ေသတၱာခြံႀကီး ဘယ္တုန္းက ေရာက္ေနပါလိမ့္။ သံပတ္ေပးထားေသာ မိန္းမ႐ုပ္မ်ား သည္ တေတာက္ေတာက္ ခုတ္ေမာင္းေနၾက၏။ ကစားစရာ စက္႐ံုမွ ပံုစံထုတ္ဆရာမွာ ကုလားေသြးပါသည္ထင့္၊ မွားယြင္း၍ ၀ါေသာ၊ ျဖဴေသာ၊ မဲေသာ၊ ကြက္ေသာ ဗိုက္သားတို႔ကို ေဖာ္ေပးထားၾက၏။ ဖဲျပားအနက္ႀကီးသည္ တြန္႔ကာ ခ်ိဳင့္သြား၏။ သစ္ကိုင္းမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို လာ၍ ထိခတ္သည္။ ျခေသၤ့ႀကီး ၂ ေကာင္သည္ လည္ဆံေမြးထလ်က္ ကၽြန္ေတာ့္ထံ ေျပးလာေလၿပီ။ အလို....။


'ေျဖးေျဖးေမာင္းပါဗ်ာ'
ကားေမာင္းပို႔သူ စစ္ဗိုလ္သည္ ျပံဳးျမျမလုပ္ေန၏။ ကားအ႐ွိန္သည္ အနည္းငယ္ ေလ်ာ့လာသည္။
မဟာေ႐ႊေစတီႀကီးမွ ေ႐ႊေရာင္သည္ ျမင္ကြင္းကို လာ၍ ႐ိုက္လိုက္သည္။ စိမ္းေသာ သစ္ကိုင္းမ်ားသည္ ငံု႔မိုးညြတ္ကိုင္းေနရမွ အေပၚသို႔ ျပန္တက္သြားၾကေလၿပီ။
လမ္း၏ လက္၀ဲဘက္မွ ဆရာႀကီး မဟာသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း၏ဂူကို လွမ္းျမင္လိုက္ ရသည္။ ေစာေစာက ေသြးအားနည္းေနသျဖင့္ မူးေ၀ေသာ ေ၀ဒနာသည္ လြင့္သြားေလၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္သည္ တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္လာသည္။ ျဖဴေသာ ေက်ာက္ျဖဴဂူႀကီးသည္ မားမားႀကီး ရပ္တည္လ်က္၊ ေလးေဒါင့္တိုင္ႀကီးမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ့္အား သူ႔လိုမတ္ရန္ အားစြမ္းကူး ေပး လိုက္သည္။ မ်က္ႏွာစာမွ စာအုပ္၊ ေဒါင္း၊ ခ်ိဳးျဖဴ၊ တူတံစဥ္ အထိမ္းအမွတ္ သ႑ာန္ကို ဖ်တ္ခနဲ ျမင္ရင္း၊ ဖ်န္းကနဲ၊ ဖ်န္းကနဲ ေမႊးညင္းတို႔ ေထာင္ကာ၊ ေသြးတို႔သည္ ႏွလံုးသည္းပြတ္ အေၾကာတေလ်ာက္ စီးဆင္းလာကုန္သည္။ ရင္တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္လာျပန္သည္။ ကဗ်ာ၊ အမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ အလုပ္သမား၊ လယ္သမားတို႔၏ ျပည္သူ႔အာဏာ ရေရး။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ရင္ခုန္သံျဖင့္ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းအား အေလးျပဳရင္း၊ ကားသည္ ဆက္ေမာင္းႏွင္သြားသည္။ ေ႐ႊတိဂံုေစတီေတာ္ ျပသဒ္တန္ေဆာင္မ်ားသည္ တရိပ္ရိပ္ ေနာက္တြင္ က်န္ရစ္ခ့ဲၾကေပၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္အာ႐ံုထဲတြင္ အလုပ္သမား၊ လယ္သမား လူထုႀကီးသည္ သိဂၤုတၱရကုန္းေျမသို႔ ခ်ီတက္ စုေ၀းေနၾကသည္။ အတိတ္မွ အသံမ်ား ပဲ့တင္ထပ္လာသည္။ ၁၃၀၀ ရာျပည့္ အေရးေတာ္ပံုမွ အသံမ်ား၊ နယ္ခ်ဲ႔အစိုးရ က်ဆံုးပါေစ၊ ဓန႐ွင္စနစ္ ပ်က္စီးပါေစ၊ သူပုန္ သူပုန္ ထထ၊ မီးဒုတ္ မီးဒုတ္ ႐ိႈ႔႐ိႈ႔၊ အေရးေတာ္ပံု ေအာင္ပါေစ၊ ဗဟန္းေျမမွ သစ္ပင္တို႔ကို တရိပ္ရိပ္ ျဖတ္သန္းခဲ့သည္။ ကန္ေတာ္ႀကီး ေရျပင္သည္ လိႈင္းတံပိုးတို႔ျဖင့္ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ ျဖစ္ေနကုန္ၾကသည္။ ဖဆပလေခတ္က ျပည္ေထာင္စု ကလပ္ အေဆာက္အဦသည္ ရိပ္ကနဲ ေနာက္တြင္က်န္ရစ္သည္။ ဘိလိယက္ ေဘာလံုးခ်င္း ထိသံ၊ မာေက်ာက္ဖဲေမႊသံ၊ အၿငိမ့္မင္းသမီး ညဳသံ၊ မူရာသံ၊ ပူဆာသံ၊ ဖန္ခြက္ခ်င္းထိသံ၊ ေရစီးသံ၊ ေအာ့သံ၊ အံသံ။
ကားသည္ တရိပ္ရိပ္ေျပးလ်က္႐ွိသည္။ ကားသည္ က်ိဳကၠစံကို ေကြ႔လိုက္သည္။ ျမင္းေျပးသံ၊ ဘရင္ေလးကြ ေအာ္သံ၊ ဟစ္သံ၊ ကၽြန္ေတာ့္နားထဲတြင္ အသံဘလံ အားလံုးတို႔သည္ ေရာယွက္စီညံေနသည္။ ဤရာဇ၀င္ ကားခ်ပ္မ်ားသည္ တခုႏွင့္တခု ေဇာက္ထိုး ေျပာင္းျပန္ထပ္ကာ ေနာက္ ကစဥ့္ကလ်ား ျဖစ္သြားၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ္ကား ရင္တဒိတ္ဒိတ္ခုန္လ်က္၊ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း၏ ကဗ်ာ ေတးသံသည္ ရာဇ၀င္အာ႐ံု အားလံုးကို လႊမ္းမိုးလိုက္သည္။

'ေကာင္းက်ိဳးအေထြေထြရယ္နဲ႔
ခၽြန္ေစ ျမေစေသာ
ေဒါင္းအိုးေ၀ရယ္နဲ႔
တြန္ေစ ကေစေသာ.......'

(၂)
ကၽြန္ေတာ္ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းကို စေတြ႔ၾကံဳကာ သိကၽြမ္းရေသာအခါ ေက်ာင္းသားဘ၀ အသက္ (၂၀) အ႐ြယ္က ျဖစ္သည္။ ထိုအခါက ဆရာႀကီးမွာ အသက္ (၆၅) အ႐ြယ္ ျဖစ္ေလရာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ထက္မ်ားစြာ ႀကီးသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆရာႀကီး ကဗ်ာ၊ ဋီကာ၊ ဂ႑ိ စေသာ စာေပမ်ားကို ဖတ္ခဲ့သည္မွာ ၇-၈ တန္း ကတည္းက ျဖစ္သည္။ ဆရာႀကီး၏ စာမ်ားကို လယ္တီပ႑ိတဦးေမာင္ႀကီး၏ ၀တၳဳမ်ားေလာက္ မစြဲၿငိခဲ့။ ထိုအခါက အႏုအယဥ္၊ အႏြဲ႔အေပ်ာင္းတို႔ကိုသာ တပ္မက္ခဲ့၏။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အိမ္တံစက္ၿမိတ္မွ မထြက္ခဲ့။ ပန္းပြင့္မ်ားသာ အလွဟု ထင္လ်က္႐ွိသည္။ ေငြလေရာင္သည္ ကမၻာႀကီးဟု ေအာက္ေမ့ခဲ့၏။
၁၉၃၆- ေက်ာင္းသားသပိတ္ၿပီးေသာအခါမူ ဆရာႀကီး၏ ေဒါင္းဋီကာကို ႐ွာေဖြရမွန္း သိလာေပၿပီ။ ဘိြဳင္းေကာက္ဋီကာ စာအုပ္ကို လိုက္႐ွာလာေပၿပီ။ ေက်ာင္းသားသပိတ္ အေတြ႔ အႀကံဳသည္ ကၽြန္ေတာ့္အား ဆရာႀကီးထံပါးသို႔ ပို႔ေဆာင္လိုက္ေလၿပီ။

'ၾသ....... ေ၀းခရီးကေပမယ့္
အေရးႀကီးလ်င္ျဖင့္
ေသြးနီးရာ ပါစျမဲေပမို႔
.............................
ထီမထင္ ေက်ာင္းေတာ္သားေတြရဲ႔
အမည္အစဥ္မွ ေခါင္းအေပၚဖ်ားမွာလ
မင္း႐ို႔ဆရာကို
စာရင္းတို႔ကာသာထားလိုက္ၾကေပေတာ့'

လူထုလႈပ္႐ွားမႈထဲမွ ထြက္လာေသာ ဆရာႀကီး၏ ေတးသံကို ခံစားရမွန္း သိလာေပၿပီ။
ဆရာႀကီးသည္ အခန္းတံခါးကို ပိတ္၍ ကဗ်ာေရးသူေလာ၊ မဟုတ္ေပ။ ဗဟန္းေကာလိပ္ (၀ါ) အမ်ိဳးသားတကၠသိုလ္၌ ျမန္မာစာေပ၊ ရာဇ၀င္ပါေမာကၡအျဖစ္ နယ္ခ်ဲ႔ဆန္႔က်င္ေရး၊ ပညာေရးသူပုန္ ပါေမာကၡလုပ္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္သာ မင္း႐ို႔ဆရာကို စာရင္းတို႔ကာ ထားလိုက္ဖို႔ မွာၾကားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
ထိုအခါ ဆရာႀကီး စိတ္ကူးရည္မွန္းခ်က္ထဲ၌

'ေျမႇာက္လိုက္မကြယ့္
ေမာက္လိုက္ မဟဲ့လို႔
ေဆာက္လိုက္မဲ့ ယူနီဗာစီတီေတြအမ်ား'

စသည္ျဖင့္ နယ္ခ်ဲ႔ဆန္႔က်င္ေရး၊ အမ်ိဳးသားတကၠသိုလ္မ်ားကို တမ္းတခဲ့ေပသည္။
ထိုအခါက ၁၉၀၀ ေက်ာ္ ဗုဒၶဘာသာကလ်ာဏယု၀ အသင္းမ်ား စတင္ဖြဲ႔စည္းကာ ညီညြတ္စည္းလံုးလာခဲ့ေသာ အမ်ိဳးသားအင္အားႀကီး (၀ံသာႏု)သည္ ၁၉၂၀ ပထမ ေက်ာင္းသား သပိတ္၌ တံခြန္စိုက္ခဲ့သည္။
ထိုအခါ နယ္ခ်ဲ႔သမားက ဒိုင္အာခီအုပ္ခ်ဳပ္ေရးျဖင့္ ငါးေထာင္စား ၀န္ႀကီးရာထူးမ်ားေပး ကာ အမ်ိဳးသားညီညြတ္ေရးအင္အားကို ျဖိဳခြဲလိုက္ေလသည္။ ဂ်ီစီဘီေအ ေခၚေသာ ျမန္မာ အသင္းခ်ဳပ္ႀကီးမွာ ဆက္လက္၍ ရာထူးသပိတ္ေမွာက္ကာ ကိုလိုနီဆန္႔က်င္ေသာအပိုင္းႏွင့္ ရာထူးယူၿပီး 'အတြင္း၀င္ပူးသတ္ရမည္' ဟုဆိုေသာ ေစ့စပ္ေရး အပိုင္းဟူ၍ ၂ ျခမ္းကြဲသြား ေလေတာ့သည္။ (လိႈင္ပုေက်ာ္ဂိုဏ္းႏွင့္ ၂၁ ဦး) ယင္းသို႔ ညီညြတ္ေရးၿပိဳကြဲေသာအခါ ဗဟန္း ေကာလိပ္သည္လည္း ပ်က္ရေလေတာ့သည္။ ထိုအခါ ဆရာႀကီးက.....

'လိႈင္-ပု-ေက်ာ္ သပိတ္သမားေတြရဲ႔အျပင္
ပဋိကၠရား ႏွဴးကာႏွပ္သလိုပ
ႏွစ္က်ိပ္တပါး မူးလ်ာမတ္ေတြကလဲ
ပူးကာသတ္မယ္ ေကာင္စီ၀င္လို႔မို႔
အေႏွာင္ျပည္အင္ ကြဲ႐ွာသေန႔ရယ္က
တေကာင္တေကာင္ထီမထင္
ဇြဲမာမာနဲ႔ေ၀ွ႔ၾကေလေတာ့......'

-ဟု ညီညြတ္ေရးပ်က္ျပားမႈကို ေဒါသေ၀ဒနာ ခံစားခဲ့ ေလသည္။
၁၉၃၀-၃၁ ၌ ရာဇ၀င္ေျမာက္ေသာ ဂဠဳန္ဆရာစံ၏ ေတာင္သူလယ္သမား လက္နက္ကိုင္သူပုန္ႀကီး ေပၚေပါက္ေလသည္။ ဆရာႀကီးသည္ ယင္း လယ္သမားသူပုန္ႀကီး အား......

'ရဂံုစံ ခ်စ္စရာတပည့္တို႔မွာျဖင့္
ဥံဳ အရဟံ သစၥာဂတိေတြႏွင့္
ဂဠဳန္သရဏံဂစၦာမိၾကေပေတာ့'

ဟု အေလးျပဳခဲ့ေပသည္။
လယ္သမားသူပုန္ႀကီးၿပီးေနာက္ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုး ေပၚလာရာ၊ ဆရာႀကီးသည္ ေရနံေခ်ာင္း သခင္ညီလာခံသို႔ တက္ေရာက္ကာ 'မစၥတာေမာင္မိႈင္း' အမည္စြန္႔၍ 'သခင္' အမည္ ခံလိုက္ေလသည္။

'တို႔ဗမာတခြင္ သခင္ ထိုအေက်ာ္ အေမာ္ဂိုဏ္းတြင္ျဖင့္
မွ်ိ႕ ရတနာသဘင္ အၾကင္ၿဗဟၼစိုရ္ ေဇာ္ကသိုဏ္းေတြႏွင့္
ပလႅင္ဗဟိုတႏိႈင္းေပပ ဇမၺဴသမိုင္းေပ်ာ္စရာအေျခ
အိုကြယ္..... သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းရယ္လို႔ လူတိုင္းေခၚၾကေစ.....'

၁၃၀၀- ျပည့္ အေရးေတာ္ပံုဟု ထင္႐ွားေသာ ၁၉၃၈-၁၉၃၉ အေထြေထြသပိတ္ႀကီးမွာ အလုပ္သမား၊ လယ္သမား၊ ေက်ာင္းသား၊ ပညာ႐ွင္တို႔ လက္တြဲေသာ ျပည္သူ႔အာဏာေခတ္ သို႔ ဦးတည္ေသာ လူထုလႈပ္႐ွားမႈႀကီးျဖစ္ရာ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးႏွင့္ ေက်ာင္းသားသမဂၢသည္ ေတာ္လွန္ေရးတပ္ဦး ျဖစ္လာသည္။ ဆရာႀကီးသည္ ယင္း နယ္ခ်ဲ႔ဆန္႔က်င္ေရး အင္အား ဘက္မွ မားမားမတ္မတ္ ရပ္ခဲ့ေပသည္။

'ေၾသာ္.... အထက္နဂိုက
ပ်က္ၿပိဳလို႔က်ခဲ့တဲ့
ကနက္ဗဟိုပလႅင္ လက္စအႂကြင္းေပထင့္
တကၠသိုလ္သဘင္ သမဂၢအသင္းဆီက
....................................
အိုကြယ္ တက္မဟ အတင္းေဟ့လို႔
အကြက္က်က် နင္းနင္းၿပီး
ခက္သမွ်႐ွင္းေပမည့္
သတင္းေဒါင္းအိုးေ၀'

ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆရာႀကီး၏ ကဗ်ာမ်ားကို ခံစားရမွန္းသိစ၊ ၁၃၀၀ ျပည့္အေရးေတာ္ပံု အတြင္း၌ ဆရာႀကီးႏွင့္ သိကၽြမ္းလာခဲ့ရသည္။ ဆရာႀကီးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘက္က ပါကလား ဟူေသာ အသိသည္ ဆရာႀကီး၏ ကဗ်ာကို ခံစားရမွန္း သိေစသည္။

(၃)
ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းသည္ အျမဲတမ္း ေခတ္အဆက္ဆက္တိုင္း ေတာ္လွန္ေရး ဘက္ကသာ ေနသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔မီေသာ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုး ႏွစ္ျခမ္းကြဲေခတ္၌ ဆရာႀကီးသည္ ေတာ္လွန္ေသာ ဂိုဏ္းဘက္က ရပ္တည္ခဲ့သည္ကို သတိရေသးသည္။
ဆရာႀကီးသည္ ေဖာက္ျပန္သည့္ဘက္ကို ကဲ့ရဲ႔႐ႈတ္ခ်၍ ေတာ္လွန္ေရးဘက္ကို ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳသည္။ ဤကား ဆရာႀကီး၏ အႏုပညာ၀ါဒ ျဖစ္သည္။
၀ံသာႏု လႈပ္႐ွားမႈ တိုးတက္ေနစဥ္က......

'ေၾသာ္...... ေျပအမႈေပမို႔
ေငြခ႐ုငယ္ႏွင့္
ေဇယ်တုပါကြယ့္
သေျပႏုခ်ိန္ တင္ရန္ပန္းေတြကလဲ မ်ားပါဘိသႏွင့္
ေဖပု႐ွိန္ အဂၤလန္နန္းေျမသြားတို႔မွာျဖင့္......'

ဟု ဘိလပ္သြားအဖြဲ႔ကို ဂုဏ္ျပဳခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ယင္း ၀ံသာႏုအဖြဲ႔ပင္ ဒိုင္အာခီ ရာထူးေပးကာ နယ္ခ်ဲသမားႏွင့္ ေစ့စပ္ပူးေပါင္းသြားေသာအခါ....

'ေခြး႐ူးျပန္ မသာ၏ အေလာင္းလိုပ
အခါအလွည့္ မေကာင္းေစဘို႔
အစားေခ်ာင္စရာၾကံ
မယားေတာင္ညာခံေတြႏွင့္
စံသည္တကား
အိုကြယ္... ငါးေထာင္သျပာစားမာန္ရယ္ႏွင့္
မာန္ဖီဖီပြါး'

ဟူ၍ ေဖာက္ျပန္သည့္ဘက္ကို ႐ႈတ္ခ်ခဲ့ေပသည္။
ဂ်ပန္ေခတ္၌ကား ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆရာႀကီးႏွင့္ နီးနီးကပ္ကပ္ ေနခြင့္ရခဲ့သည္။ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုး ဥကၠဌေဟာင္း သခင္တင္ေမာင္ႏွင့္အတူ သြားတက္ေနကာ တခါတရံ ဆရာႀကီး၏ အိမ္မွာပင္ ညအိပ္ရသည္။ ေန႔လယ္ေန႔ခင္းတြင္ ဆရာႀကီး၏ လက္ဖက္၀ိုင္း၌ ထိုင္မိကာ စာေပေရးရာ၊ ႏိုင္ငံေရးရာ ေ႐ွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္မ်ားကို ၾကားနာခဲ့ရသည္။ ဆရာႀကီးမွာ အသက္ထင္႐ွား႐ွိေနေသာ အမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရး ရာဇ၀င္ ဂႏၳ၀င္ က်မ္းႀကီးတဆူ ျဖစ္ေပသည္။
ဆရာႀကီးသည္ ဖက္ဆစ္ေခတ္ အေတြ႔အႀကံဳကို.....

'ၾကမၼာေ၀ဖန္ ေကာက္က်စ္တဲ့ အက်ိဳးေပထင့္
မဟာေ႐ႊဂ်ပန္ ေစာက္က်င့္ဆိုးေသာ္လဲ
ပဂိုးငရမန္ ပုဂံမွာ မွားသလိုပ
ေၾသာ္.... ေ႐ွးရဲ႔အဖို႔မွာေတာ့
ဘုရင္ အေက်ာ္အေမာ္ ဧကရာဇ္တပါးေပေပါ့
အို... အဓိပတိႀကီးရဲ႔
မေအးစဖြဲ႔ အေရးႏြဲ႔႐ွာသနဲ႔
ေၾသာ္.... ေတြးတဲ့လို႔ တင္ေနာ္ေဟကာသနား။
(၀ါ) တနည္းတေထြမွာေတာ့
ေနမ်ိဳး ေနမ်ိဳး သေ၀ထိုးေလၿပီတကား'

စသည္ျဖင့္ ဟာသဥာဏ္ျဖင့္ သ႐ုပ္ေဖာ္ထားေပသည္။ လြတ္လပ္ေရး ရေသာအခါ ဆရာႀကီးသည္.....

'ေလာကသမားပီပီ သခင္တပဲ့ေတြနဲ႔
အတြင္လွဲ႔ကာ ေတာင္ေျခကဆင္းၿပီး
ေအာင္ေျမနင္းပါလို႔
အပင္းအဆိပ္ စားသကဲ့သို႔ေသာ
အဂၤလိပ္မ်ားကို ေဂ်ာင္းလကြ ေဂ်ာင္းလကြာႏွင့္
ေမာင္းကာ ထုတ္လိုက္သမို႔
အဟုတ္ပင္ တကယ္လြတ္ေသာ္လဲ
ဘယ္၀ဋ္ဖန္သာ ကံၾကမၼာေပးေလဘိ
ေၾသာ္... အဂၤလန္က၊ ယခင္အဖန္ဖန္
တင္ျပန္တယ္ဆိုတဲ့ ေႂကြးေတြရဲ႔အျပင္
ေငြမ႐ွိျပန္လွ်င္၊ အေမရိကန္ထံေခ်းရတဲ့
ေႂကြးမ်ိဳးစံု ကုေဋကုဋာျဖင့္
ေျပ႐ြာမွာ ေသတာေလာက္ မေကာင္းခ်ိန္မို႔....'

စသည္ျဖင့္.... ႏိုင္ငံေရး အရ လြတ္လပ္ေသာ္လည္း စီးပြါးေရးအရ မလြတ္လပ္ပံုကို နားလည္ေပသည္။
လြတ္လပ္ေရးရၿပီး ျပည္တြင္း မၿငိမ္းမခ်မ္း ျဖစ္ေသာအခါ ဆရာႀကီးသည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဗိသုကာ ျဖစ္လာေတာ့သည္။ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အဖြဲ႔အစည္းတို႔၌ ဦးစီဦးကိုင္ ျဖစ္လာေပသည္။
ျပည္တြင္း မၿငိမ္းမခ်မ္း ျဖစ္သည္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဆရာႀကီးက......

'တို႔ဗမာ သခင္ဗဟို၀ယ္
တို႔သာလွ်င္ တဗိုလ္က်မဟဲ့ဆိုတဲ့
အလိုမငယ္ ဆို႐ွယ္လစ္ကယ္ႏွင့္
တံခြန္တလူလူ ကြန္ျမဴနစ္ကယ္တို႔
မခ်စ္သာ ေမတၱာကင္းျပန္သနဲ႔
အခ်င္းခ်င္းပင္ တျငင္းထဲ ျငင္းျငင္းၿပီး
မင္းပြဲအတုမွာ ထမင္းပြဲလုကာ လယ္မ်ိဳခဲပါလို႔
ပြဲခ်င္ၿပီး အေသအေၾက၊ တအူအူအသံဗလံႏွင့္
တဆူဆူ တညံညံကိုက္ၾက၊ တိုက္ၾက၊ မိုက္ၾကေတာ့.......'

စသည္ျဖင့္ တို႔ဗမာ သခင္ေခတ္က တပည့္ေက်ာ္မ်ားအား က႐ုဏာေဒါေသာ ျဖစ္ရျပန္ေလသည္။

(၄)
၁၃၀၀- ျပည့္ အေရးေတာ္ပံုမွ စ၍ ၁၉၆၃- အထိ အႏွစ္အစိတ္ေလာက္ေသာ ကာလအတြင္း ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း ထြန္းညႇိခဲ့ေသာ မီး႐ွဴးတန္ေဆာင္ လင္းျပရာ လမ္းမ၌ ေလွ်ာက္ခဲ့ရေပသည္။ ဆရာႀကီး၏ လက္ဖက္၀ိုင္း၌ စကားနာသူ၊ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အဖြဲ႔အစည္းဥကၠဌ ဆရာႀကီး၏ လက္ေထာက္၊ ႏိုင္ငံျခားသို႔ အစည္းအေ၀းတက္၊ မိတ္ဆက္ခ်စ္ၾကည္ေရးခရီး အတူသြားရသူ၊ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚႏွင့္ အညာတခြင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ခရီးစဥ္၌ အတူပါရသူ၊ စသည္အားျဖင့္ ဆရာႀကီးထံပါး၌ ေနခဲ့ရသည္။
ထိုအခါ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းဟူေသာ ပုဂၢိဳလ္ကို နားလည္ကာ ခင္လာပါေတာ့သည္။ ထိုပုဂၢိဳလ္ကား ျပည္သူ႔ေခါင္းေဆာင္ ျပည္သူ႔ကဗ်ာဓုိရ္ႀကီး ျဖစ္သည္။ ထိုအခါ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း၏ ကဗ်ာတရားတို႔ကို မင္လာပါေတာ့သည္။ ပုဂၢိဳလ္ႏွင့္တရားကို တျခားစီ ခြဲ၍ မရပါ။ ႐ွင္းပါအံ့။
ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ အမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရး လႈပ္႐ွားမႈ၌ ေတာ္လွန္ေရးအေကြ႔မ်ားကို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ၾကရသည္။ တေကြ႔တေကြ႔တြင္ ေခါင္းေဆာင္မႈပိုင္း၌ ေဖာက္ျပန္ေရး၊ ေစ့စပ္ေရးအစုႏွင့္ တိုးတက္ေသာ ေတာ္လွန္ေသာအစုတို႔ လမ္းခြဲေသာအခါတိုင္း ဆရာႀကီးသည္ တိုးတက္ေသာ ေတာ္လွန္ေသာဘက္က ရပ္တည္သည္။ ထိုအခါ ဆရာႀကီးသည္ ကဗ်ာျဖင့္ ေဖာက္ျပန္သည့္ဘက္ကို ႐ႈတ္ခ်ကဲ့ရဲ႔ကာ တိုးတက္သည့္ဘက္ကို ဂုဏ္ျပဳသည္။ ထိုအေကြ႔၌ ေဖာက္ျပန္ေရးသမားမ်ားကို ထားရစ္ခဲ့ကာ ေတာ္လွန္ေရးသမား မ်ားႏွင့္ လက္တြဲ၍ ဆက္လက္ခ်ီတက္သြားသည္။
ထို႔အတူ ေနာက္တေကြ႔တြင္လည္း ယခင္တေကြ႔တုန္းက တိုးတက္ခဲ့ေသာ ေခါင္းေဆာင္မႈသည္ ေဖာက္ျပန္လာေသာအခါ သူတို႔ကိုလည္း ထားရစ္ခဲ့ရျပန္ကာ ေတာ္လွန္ ေရး အင္အားသစ္ဘက္ႏွင့္ လက္တြဲဆက္လက္ ခ်ီတက္သြားျပန္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ဆရာႀကီးအား အျမဲတမ္း တိုးတက္သည့္ဘက္၊ ေတာ္လွန္သည့္ဘက္တြင္ ျမင္ေနရျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္လွ်င္ ဆရာႀကီးႏွင့္ ၀ံသာႏုေခတ္က လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ အသက္ ၈၀ ေက်ာ္အ႐ြယ္ ေခါင္းေဆာင္အိုႀကီးမ်ားမွာ သူတို႔၏ ရာဇ၀င္ခန္းကုန္၍ ေနာက္တြင္ က်န္ရစ္ခဲ့စဥ္ ဆရာႀကီးမွာ အသက္ ၁၄-၅ ႏွစ္ တက္သစ္စ တိုးတက္ ေတာ္လွန္ေသာ ေက်ာင္းသားလူငယ္မ်ားႏွင့္ လက္တြဲလ်က္ ႐ွိေနေပသည္။
ဘာေၾကာင့္ ဆရာႀကီးသည္ ေခတ္တိုင္းေခတ္တိုင္း တိုးတက္ေသာ၊ ေတာ္လွန္ေသာ အင္အားသစ္မ်ား၏ နာယကႀကီး ျဖစ္ေနရသနည္း။
ဆရာႀကီး၏ လုပ္ငန္းစဥ္မွာ ႐ွင္းသည္။ ဆရာႀကီးသည္ အျမဲတမ္း အဖိႏွိပ္ခံ ျပည္သူ႔ဘက္က ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ဖိႏွိပ္ေသာ လူတန္းစားဘက္၊ အုပ္စိုးေသာဘက္က ဆရာႀကီး ဘယ္ေတာ့မွ မေန။
တခ်ိဳက ဆရာႀကီးကို 'ေခၚယင္လိုက္တာဘဲ၊ ေခတ္မမီေတာ့ဘူး၊ အတိုက္အခံ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြက အသံုးခ်ေနတာ' ဟု ယူဆၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ္က ဤကဲ့သို႔ မျမင္။
ဆရာႀကီးသည္ အံ့ၾသဘြယ္ရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ပင္ ပါးသည္။ ထက္ျမက္သည္။ အေျခအေနကို သိျမင္ေနသည္။ အဖိႏွိပ္ခံဘက္က ေခၚလွ်င္သာ လိုက္သည္။ တိုးတက္ေသာ ဘက္၊ ေတာ္လွန္ေသာဘက္၌ အျမဲတမ္း တည္႐ွိေသာ ဆရာႀကီးထက္ မည္သူက ေခတ္မွီဦးမည္နည္း။
ဆရာႀကီးအား ႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ားက အသံုးခ်သည္ဟူေသာ ထင္ျမင္ခ်က္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဆရာႀကီး၏ ေစတနာမွာ မွတ္သားဖြယ္ေကာင္းလွ၏။ တခါက ဆရာႀကီးသည္ ကြမ္းစားရင္း 'ေဟ့ တာရာ၊ ဆရာ့ကို အသံုးခ်တယ္ ဘာတယ္ ညာတယ္ ေျပာၾကတာ ဆရာသိသားဘဲ၊ ဒီမယ္ တာရာ ရ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ဆိုရင္ ဆရာ့ကို အသံုးခ်ၾကစမ္းပါ ဆရာခံပါ့မယ္'
ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဆရာႀကီး၏ စကားမ်ားအတြက္ ရင္ထဲတြင္ ေၾကကြဲ ထိခိုက္မိလာသည္။
ဆရာႀကီးသည္ အေျခအေနႏွင့္ ဘယ္ေတာ့မွ မကင္းကြာ၊ အျမဲတမ္း ေနာက္ဆံုး အေျခအေနကို သိၿပီး ျဖစ္ေနသည္။
ဆရာႀကီးသည္ ႐ႈပ္ေထြးေပြလီေသာ၊ မဲနက္ေသာ ႏိုင္ငံေရး ၀ကၤပါမ်ားကို သိသည္။ ဆရာႀကီး၏ ႏိုင္ငံေရး အေတြ႔အၾကံဳကား ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ အမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရး သမိုင္း ေလာက္ သက္တမ္းရင့္သည္ မဟုတ္ေလာ။ ဆရာႀကီးသည္ တခါတရံ.......

'ေၾသာ္.... သကၠရာဇ္ကယ္ႏွင့္
အသက္စစ္လိုက္ေတာ့
သက္႐ွစ္ဆယ္ တခုယုတ္အတြင္းတြင္မွ
ေၾသာ္... တက္ေခတ္ တက္ေခတ္ႏွင့္
တဖက္ဖက္ ညစ္ခ်င္တဲ့
ဖက္ဆစ္သဖြယ္ ယခုတသုတ္မင္းတြင္ျဖင့္
အျပဳ ကၽြန္ပ္မကင္းသူေတြနဲ႔
ဘုရားထဲ တရားပြဲသဘင္
(အိုကြယ္) ဘသူ႔အ႐ႈပ္အ႐ွင္းကိုမွ
ၾကားလဲ မၾကားခ်င္။
ေၾသာ္... ဘုရားအလုပ္ တရားအလုပ္ကိုျဖင့္
အားထုတ္မယ္ ၾကံစည္ေပမယ့္.......'

စသည္ျဖင့္ ညည္းမိသည္မွာ ဓမၼတာပင္ ျဖစ္သည္။
ဆရာႀကီး၏ ဘ၀ အေတြ႔အၾကံဳကား ကံုလံုႂကြယ္၀လွသည္။ ဆရာႀကီး၏ ဘ၀ မာတိကာစဥ္ကား မ်ားေထြလွသည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း စာသင္သား၊ အညာခရီးသည္၊ စာစီသမား၊ စာျပင္ဆရာ၊ အယ္ဒီတာ၊ ေဆာင္းပါး႐ွင္၊ ရာဇ၀င္က်မ္းျပဳဆရာ၊ စာေပက်မ္းျပဳဆရာ၊ ၀တၳဳေရးဆရာ၊ ျပဇာတ္ဆရာ၊ ျမန္မာစာပါေမာကၡ၊ သတင္းစာဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာ၊ ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးနာယက၊ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ျပည္တြင္ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အဖြဲ႔အစည္းဥကၠဌ၊ စတာလင္ ႏိုင္ငံတကာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုရ၊ အလၤကာေက်ာ္စြာ ဘြဲ႔ရ၊ ဂ်ာမဏီတကၠသိုလ္မွ ေဒါက္တာဘြဲ႔ရ။
ဤ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းဟူေသာ ပုဂၢိဳလ္ကို ခင္ၿပီးေနာက္ ဘာေၾကာင့္ ဆရာႀကီး၏ ကဗ်ာတရားတို႔ကို မမင္ဘဲ ေနႏိုင္မည္နည္း။
ဆရာႀကီးသည္ သူေရးသည့္အတိုင္း လုပ္သည္။ ဆရာႀကီး၏ တရားသည္ ဆရာႀကီး၏ အလုပ္မွ ထြက္ေပၚလာသည္။ ဤအခ်က္မွာ အထူးျခားဆံုးျဖစ္၏။
ႏိုင္ငံေရးေလာက၌ ေျပာသလို လုပ္သူ ႐ွားသည္။ အေျပာတျခား အလုပ္တျခားက မ်ားသည္။ ပုဂၢိဳလ္ႏွင့္တရား ဘာမွ်မဆိုင္ၾက။
ဆရာႀကီးသည္ အခန္းထဲမွ ကဗ်ာသက္သက္ ေရးသူ မဟုတ္ေပ။ မွန္တံခါးအတြင္းမွ ေန၍ လယ္ထြန္စက္ကို ဖြဲ႔ေသာ လယ္သမား အလုပ္သမား တဆိပ္တပ္ သုခမိန္ မဟုတ္ေပ။ ဆရာႀကီးသည္ ျပည္သူၾကား၌ ေနကာ ျပည္သူတို႔၏ ရင္ခုန္သံကို ေဖာ္က်ဴးသည္။ ဆရာႀကီး၏ အမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရး ရဲတင္းသံေၾကာင့္ ျပည္သူတို႔ ရဲရင့္ရသည္။ ဆရာႀကီး၏ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရဲတင္းသံေၾကာင့္ ျပည္သူတို႔ အားသစ္လန္းရသည္။
ဆရာႀကီး၏ ကဗ်ာမ်ားကို ေလ့လာျခင္းသည္ ျပည္သူ႔စာေပ၏ သေဘာတရားကို ေလ့လာျခင္း မည္ေပသည္။
ဆရာႀကီးသည္ ကဗ်ာအတြက္ ကဗ်ာေရးသူ မဟုတ္ေပ။ ဆရာႀကီးသည္ ပိဋိကတ္ စကားမ်ားကို မသံုးႏႈန္း၊ အရပ္စကား လူထုစကားကိုသာ သံုးသည္။ ကဗ်ာကို က၀ိ၏ ဥစၥာဟု ခက္ခဲနက္နဲေအာင္ ဘယ္ေတာ့မွ မႀကီးက်ယ္၊ မ၀င့္၀ါ။ ထိုေၾကာင့္ ဆရာႀကီးသည္ မဟာသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း၏ ရဲတင္းသံကို ၾကားရင္း ရင္ခုန္လာသည္။ ေသြးသစ္တိုး လာသည္။

(၅)
ဒတ္ဆန္းကားေလးသည္ ၃ ႏွစ္ေက်ာ္ ကြဲကြာေနခဲ့ေသာ လမ္းကေလးသို႔ ခ်ိဳး၀င္လိုက္ သည္။
စိမ္းေသာ သစ္ပင္မ်ားသည္ ျမ႐ြက္တို႔ျဖင့္ ျမဴးကေနၾကသည္။ သစ္ရိပ္ေျပာက္က်ား ထဲမွ ေန၀န္းနီနီသည္ ကၽြန္ေတာ့္ထံ ေျပးလာ၏။

ဒဂုန္တာရာ
ေငြတာရီမဂၢဇင္း၊ ၁၉၆၇၊ ဇူလိုင္။
{ဒဂုန္တာရာ ရဲ႔ 'စာလံုး၊ ေဆးစက္ ေစာင္းႀကိဳး ႏွင့္ ကတၱီပါကားလိပ္' ၁၉၇၄ ဧၿပီလ၊ ပထမအႀကိမ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္}
မွတ္ခ်က္။ ။ Maya Magazine မွကူးယူေဖၚျပသည္။

Friday 2 October 2009

ေနဝင္ခ်ိန္ ႏွင္႕ လ ထြက္ခ်ိန္


ဒီတစ္ရက္ျပီးဆုံးခဲ႕ရင္ ေနာက္တစ္ရက္ဆုိတာေရာက္လာမွာေပါ႕။အဲဒီထက္မက စဥ္းစားခ်င္ေသးလုိ႕လား ရတယ္ေလ ၾကဳိက္သလုိ စဥ္းစား ႏွစ္သက္သလုိ ေတြး ေပ်ာ္သလုိ လုပ္ ေၾကနပ္သလုိ ခံယူ ဒီထက္ပုိျပီး ဘာျဖစ္လာအုံးမယ္ လုိ႕ ေမွ်ာ္လင္႕ေနေသးလုိ႕လဲ။ဘာမွမဟုတ္တာၾကီးလုိ႕ ေျပာရေအာင္ကလဲ ကိုယ္တုိင္က ဘာမွ မဟုတ္ေသး ဟာ ဟုတ္လုိက္တာလို႕ ထင္ျမင္ယူဆ ရေအာင္ လဲ ကိုယ္တုိင္က ဘာမွ ဘာမွ မဟုတ္ေသး။ တေရးေရး စဥ္းစားခါ မွ ေပၚလာတဲ႕ အေျဖဟာ အိပ္မက္ဆန္လြန္းပါတယ္ဗ်ာ။လက္ေတြ အေတြ႕အၾကဳံေတြ ေျပာေနရေအာင္ကလဲ ကိုယ္တုိင္ကိုယ္က လက္ေတြ႕မွာ အိပ္မက္မွ နိုးထသူ မဟုတ္ေသး။စာသင္ခန္းထဲမွ အသံေတြက က်က္ေနရေသးတဲ႕ လူတစ္ေယာက္ဟာ ဘယ္လုိလုပ္ျပီး သင္ခန္းစာေတြ ေပးနဳိင္မွာတဲ႕လဲ ။ က်ဳပ္ကိုယ္က်ဳပ္ေျပေနတာပါ။ျဖစ္စဥ္ေတြက ရုိးရွင္းလြန္းေတာ႕ လဲ ကိုယ္႕ဖာသာကုိ ရွုပ္ေထြးလို႕သြား ။ ကဲ ကိုယ္႕လူ .... ေတြေဝမေနနဲ႕ ။အခ်ိန္မရွိဘူး လူဘဝက တုိတုိေလးရယ္ေနာ႕ ။လက္ခံျခင္း လက္မခံျခင္းက အေရးမၾကီးသလို လက္ခံဖုိ႕အတြက္လဲ စိတ္ကူးေနတာ မဟုတ္။ ဒါဆုိ ရင္ က်န္တာေတြ ဘာမွ မေတြးဘဲ ေနဝင္းခ်ိန္ နဲ႕ လ ထြက္ခ်ိန္မွာ ငါ ဟာဘာလဲ ဆုိတာ ေတြးၾကည္႕မယ္။
မထူးဆန္းတာေတြ က ထူးဆန္းလာ။ထူးဆန္းတာေတြက ရုိးအီလို႕ သြား။ေရြးခ်ယ္မွဳ မွားခဲ႕တာလား အမွားကို ေရြးခ်ယ္ခဲ႕ၾကတာလား။တစ္ခုခု ေတာ႕ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ေနတက္ရင္ ေၾကနပ္စရာ ဆုိေပမယ္႕ မေနတက္တဲ႕သူအတြက္ေျပာတာပါ။တစ္ေယာက္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ႕။မျဖစ္ခ်င္လဲ မျဖစ္ဘူးေပါ႕ ဗ်။
ဘာအေရးၾကီးလုိ႕ လဲ။မေျပာမျပီးဆုိတာ နဲ႕ ေျပာတုိင္းလဲ ျပီးမယ္လုိ႕ ထင္လုိ႕လား။ဒီလိုပါပဲ တီးတုိင္းလဲ မျမည္တဲ႕ အရာေတြ အမ်ားၾကီး။ေနမဝင္ အလြမ္းတစ္ခုအတြက္ ဖတ္ေကာင္းေအာင္ ေရးေနတာ မဟုတ္တာေတာ႕ ေသခ်ာတယ္။သတိရတယ္ လြမ္းတယ္ ဆုိတာ အလုပ္မရွိသူေတြရဲ႕ အလုပ္တဲ႕ ၾကားဖူးတာပါ ။ၾကာေလ မွန္ေလ ပါပဲ။သတိတရ အလုပ္သမား အလြမ္းအလုပ္သမားတစ္ေယာက္အတြက္မဟုတ္ပါဘူး အားလုံးနဲ႕ ဆုိင္တယ္ဆုိတဲ႕ အရာမွန္သမွ် ငါနဲ႕လည္း အနည္း နဲ႕ အမ်ားဆုိသလို ဆုိင္ေနမယ္ဆုိတာ က်ိန္းေသတယ္။ဆုိလုိခ်က္ နဲ႕ အသံမွာ ဘယ္ဟာ အေရးပါသလဲ ဆုိတာ စဥ္းစားတက္ယုံနဲ႕ တကယ္သေဘာတရားကို မေရာက္ေသးတာေတာ႕ ေသခ်ာတယ္။
တစ္ေန႕ရဲ႕ အဆုံးမွာ ေနဝင္ျခင္းဟာ မထူးဆန္းဘူးဆုိေပမယ္႕ ည ကို ေမွ်ာ္လင္ေနသူအတြက္ ေစာင္႕ေနရတာ ၾကာရင္ၾကမယ္ ။ ေနထြက္ခ်ိန္ကို ေစာင္႕ေနတာက အဲဒီ ညေတြပါ။သိပ္ျပီး ေမွာင္လြန္းတဲ႕ ညေတြရယ္ပါ .....။ အမွားအမွန္အတြက္ က်ဳပ္မွာ ေဆြးေႏြးစရာ မရွိပါဘူး။က်ဳပ္ကိုယ္တုိင္ သိပ္ခ်စ္တက္လြန္းလုိ႕ သိပ္ျပီး မုန္းေနရတာ ဆုိရင္ ဘယ္လုိမွ နားေထာင္လုိ႕ မေကာင္းပါဘူး။ က်ဳပ္တုိ႕ အမ်ားၾကီး လုိေသးတယ္ဆုိတာ ေသခ်ာရင္ လုိအပ္ေနတာလဲ ေလးေတြျဖည္းဆည္းရင္း က်ဳပ္တုိ႕ရဲ႕အာသာ ဆႏၵေတြကို ျဖည္႕ဆည္းေနၾကမွာတဲ႕လား။ စိတ္ေျဖစရာတစ္ခုအတြက္ စိတ္အမ်ားၾကီးရွဳပ္ေထြးေနစရာ မလုိပါဘူး။ကိုယ္တုိင္ ရွဳပ္ေထြးေနလုိ႕သာ အမ်ားၾကီးရွဳပ္ေထြးေနၾကတယ္လုိ႕ပဲ ကိုယ္႕ကုိကိုယ္ေျပာခ်င္တယ္။
ကဲ ေနဝင္ခ်ိန္ နဲ႕ လ ထြက္ခ်ိန္မွာ က်ဳပ္တုိ႕ အေကာင္းဆုံးျပင္ဆင္ၾကပါစုိ႕...........။အဲဒီ ထက္ပုိျပီး စိတ္ရွင္းၾကပါစုိ႕ .......................။

Sunday 27 September 2009

အမွတ္မရွိတဲ႕ ငါ


(၁)
အမွားေတြကုိ ခ်စ္ေနတာလား
လြဲေခ်ာ္မွဳေတြကို ခုံမင္ေနတာလား
ျဖစ္ရုိးျဖစ္စဥ္မဟုတ္တဲ႕ အရာေတြပဲလား
စိတ္ကူးထဲက နဳိးထျပီး
မနက္မုိးလင္းလုိ႕ ထၾကည္႕
ေအာ္ တစ္ေန႕စာအဆာရွာထြက္ၾကတဲ႕
ငွတ္ကေလးေတြက ငါ႕ကုိေလွာင္လုိ႕ ေျပာင္လုိ႕
ကိုယ္႕ပုိင္ ဘာသာစကားနဲ႕ ကိုယ္႕ဖာသာေၾကနပ္
ကိုယ္႕ဘဝ ကိုယ္႕ဖြင္႔ဆုိခ်က္နဲ႕ ကုိယ္ သာယာ
ဒါေတာင္ အျပစ္က မလြတ္ခ်င္ဘူး တဲ႕။
(၂)
လူထဲက လူတစ္ေယာက္အဖုိ႕
မွားသည္ျဖစ္ေစ မွန္သည္ျဖစ္ေစ
အျပီးထိ ၾကည္႕မည္႕သူမရွိလဲ ျပီးသည္ထိေတာ႕
ဆက္ ကရမွာပဲ။
အသြားမေတာ္ တစ္လွမ္း အစားမေတာ္ တစ္လုပ္ တဲ႕
ေရြးျခယ္ခြင္႕ နဲ႕ ေဝးေနၾကမွေတာ႕
ျဖစ္သလုိ ၾကဳံသလို သာ ဆက္ရမွာပဲ
ကိုယ္႕စိတ္နဲ႕ကုိ ရူးေနၾကတာပါပဲ။
ဘာလုပ္လုပ္ ဘာေတြးေတြး
ဘာမွကို အရသာမေတြ႕ဘူး
ဘာမွကုိ ခံတြင္းမေတြ႕ဘူး။
တစ္ခုခု ကုိ လုပ္မယ္ၾကံရင္ တစ္ခုခုက ဖ်က္ေနတယ္။
ဘာလဲဆုိတာလဲ အေျပာရခက္တယ္
ဘာမွ နားမလည္တာေတြ ေရးမိမွေတာ႕
ဘာမွ နားမလည္တာေတြ ဖတ္ရမွာေပါ႕။
သမရုိးက် ျဖစ္စဥ္မွာ ဒါေတြ မပါခဲ႕ဘူးဆုိတာ
က်ဳပ္တုိ႕ မေတြ႕ၾကဳံခဲ႔ဘူးေတာ႕ ျဖစ္သလို ၾကဳံသလိုဆက္ ကဖုိ႕လြဲျပီး
အျခားဘာမွ မရွိပါဘူး။
(၃)
ကိုယ္႕ကိုကိုယ္ အမွတ္ေပးထားပါရက္ နဲ႕
အမွတ္မရွိခဲ႕မွေတာ႕ ဘယ္သူ႕အမွတ္ကိုေမွ်ာ္ရမွာတဲ႕လဲ။
ျဖစ္စဥ္မ်ားစြာကို အၾကိမ္ၾကိမ္ေကာက္ခ်က္ခ်
တစ္ေန႕သာ ကုန္သြားတယ္
လူေတြ ပုံမွန္အသက္ရွဴက မရပ္ဘူး။
ပုံေလာင္ေနပါတယ္ ဆုိမွ
ပူေလာင္မွဳေတြက ကူးဆက္
ဆက္ကျပရမယ္႕ လူဘဝဇာတ္ခုံ မသိမ္းေသးသမွ်
ကျပၾကရမွာပဲ။
ပြဲျပီးသြားရင္ တစ္ခုပဲ လုိတယ္။
မုိး မလင္း ဖုိ႕ ။
တကယ္မုိးလင္းမွာကို ေၾကာက္ေနသူအတြက္ရယ္ပါ။
ရွင္သန္ေနက် သစ္ပင္ေတြ
သီဆုိေနက် ေတးသံေတြ
တစ္ေျဖးေျဖး ေႏြရာသီ ဆန္လို႕လာတယ္။
ဘာမွ အေၾကာင္းျပခ်က္ အသစ္မလိုပါဘူး
ကိုယ္ရွင္သန္ခဲ႕တဲ႕ ကာလတစ္ေလွ်ာက္မွာတင္ကုိ
ကိုယ္႕မွတ္ေၾကာက္ကုိ ျပန္ၾကည္႕လို႕ရပါေသးတယ္။
အဆိပ္ပင္ ကုိ ေရမေလာင္းမိတဲ႕ ငါ မျဖစ္ေသးသမွ်
အေမ႕အိမ္ကုိ ငါျပန္ခြင္႕ရွိတယ္။
လူ႕ ဘဝက ခဏေလးရယ္ပါ
အရုိးျပဳိင္းျပဳိင္းထေနတဲ႕ ေတာအုပ္ထဲမွာ
ဘယ္ကလာျပီး ခင္ဗ်ုားတုိ႕လုိခ်င္တဲ႕ သာယာမွဳရွိမွာတဲ႕လဲ။
အာရုံေတြက မခ်ဳိပါဘူးဆုိမွ
အမွတ္မရွိတဲ႕ ငါက မေန႕က ထမင္းသုိး ဟင္းသုိးေတြကုိ
တက္လို႕ မက္လို႕ ေမွ်ာ္လုိ႕ လင္႕လုိ႕........။

Friday 25 September 2009

ေတာင္တန္းေပၚက တစ္ည


က်ဳပ္တုိ႕သူငယ္ခ်င္းတစ္စု ရြာေလးတစ္ရြာသုိ႕ေလ႕လာေရးေရာက္ရွိသြားတယ္။သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ဖိတ္ေခၚမွဳလဲ ပါတာေပါ႕။ရြာကုိသြားမယ္ဆုိတာနဲ႕အပ်ဳိေတာ္မ်ားနဲ႕ အၾကဳိေတာ္လႊတ္ရတဲ႕ သူ႕ဒုကၡက လဲ မေသးငယ္လွပါ။ မုိးေတြ တစ္ဖြဲဖြဲ ေလေတြတဝုန္းဝုန္း ဘယ္ကုိပဲၾကည္႕ၾကည္႕ေတာင္တန္းေတြကိုပဲျမင္ေနရတယ္။ ေတာင္တန္းေတြေပၚမွာၾကည္႕ရင္း ေတာင္တန္းေတြကို ဖ်တ္ေလွ်ာက္ရတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းသလုိ လြမ္းစရာလဲသိပ္ျပီးေကာင္းလြန္းတယ္။ဘယ္လြမ္းရမွန္း မသိမွဳမ်ားႏွင္႕ ေတာ္ေတာ္ေလးလြမ္းတက္လာတယ္။ သူတုိ႕မွာရွိတဲ႕ ယဥ္ေက်းမွဳကုိ အစြမ္းကုန္ ျပသၾကတဲ႕ ရုိးသားမွဳေလာက္ခ်စ္စရာေကာင္းတာမရွိဘူး။ ဒါက ပညာမတက္တဲ႕ လူတန္းစားတစ္ခ်ဳိ႕အတြက္ရယ္ပါ။က်ဳပ္တုိ႕တစ္ဖြဲ႕ၾကီး တစ္ေလွတည္းစီး တစ္ခရီးတည္းသြား လမ္းမွာ ဟားတုိက္လုိ႕ ရယ္လုိက္ၾက စ လုိက္ၾက ေနာက္လုိက္ၾက ေျပာင္လုိက္ၾက တကယ္ကုိ ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ႕ပါတယ္။ဘာမွန္းမသိေသးတဲ႕ ရုိးရာ ယဥ္ေက်းမွဳအတြက္ က်ဳပ္တုိ႕ေတြ ခရီးတစ္ခုမွာ ေမွ်ာ္တလင္႕လင္႕ေလးပါပဲ။ေရာက္ေတာ႕မွာ ေရာက္ေတာ႕မွာဆုိတဲ႕ အသံေလးကုိပဲ အင္အားျပဳ ဂရုထား က်န္တာ ဘာကိုမွ အမွဳမထား ဂရုမထား ။
ဒီအတက္ျပီး ရင္ အဆင္းမရွိေတာ႕ပါဘူးဆုိတာ အဲဒီက ရခဲ႕တာပါ။ဘဝက ဒီလုိပါပဲ ဘာတက္နဳိင္မွာလဲတဲ႕ ။ က်ဳပ္တုိ႕ကေတာ႕ က်ဳပ္တုိ႕စိတ္ထဲရွိတဲ႕အတုိင္းေပါ႕ ။အင္းေလ သူတုိ႕ကလည္း သူတုိ႕စိတ္ထဲရွိတဲ႕အတုိင္း တကယ္ကုိ ရုိးရုိးသားသား ပါပဲ ေၾကလုိ႕ ၊ နပ္လုိ႕ သူတုိ႕ဘဝနဲ႕သူတုိ႕ေျပာပါတယ္။ရြာကုိ ျမင္ေနရပါျပီ ဟုိးေဝးေဝးက မွဳံမွဳံေလးက က်ဳပ္တုိ႕သြားေနတဲ႕ ရြာပဲ တဲ႕။အား ပါးပါး မွားျပီ မွားျပီ လုိက္ခဲ႕မိတာမွာျပီ။ကိုယ္ေပၚမွာရွိေနသမွ် အရာအားလုံးကုိ ပစ္ခ်လုိက္တယ္။ကုိယ္႕ေျခေထာက္ကုိ ေသာ္မွ မသယ္ခ်င္ေတာ႕တဲ႕ အျဖစ္ကုိ ေရာက္သြားတယ္။သူတုိ႕ တုိင္းရင္းသူေတြက ေတာ႕ ပုံမွန္ပါပဲ။နုားလဲ မနားဘူး ေနာက္ျပီး ျမန္ျမန္လဲ မသြားဘူး။ က်ဳပ္တုိ႕ကေတာ႕ မဟုတ္ဘူး။ျမန္ျမန္ ေရာက္ခ်င္လုိ႕ သြားေလေလ ေျဖးေျဖး ေရာက္ေနေလ ျဖစ္ေနတယ္ဗ်ာ။ဒါနဲ႕ ပဲ ေနာက္ဆုံးကုိ က်န္ခဲ႕ရတယ္။
ေရာက္ပါျပီ တကယ္ေရာက္ပါျပီ ။အဲဒီရြာေလးကုိ ဘယ္လုိေရာက္ခ်င္မွန္းမသိဘူး ေမာပန္းေနလို႕နဲ႕ တူတယ္။အဲဒီအခ်ိန္ခါက ရယ္ပါ။လမ္းခရီး နန္ပုတ္ေခ်ာင္းကုိ ျဖတ္ၾကေတာ႕ လုပ္ျပီးသားေဖာင္ေလးက ပ်က္ေနတယ္ ။ ေဖာင္လုပ္ၾကမယ္ဆုိျပီး ဝါးေတြ ခုပ္ ၾကဳိးေတြ ရွာ တကယ္မလြယ္တာပါ။စာဖတ္သူ ေဖာင္ဆုိတာ သိမွာပါ။တစ္ဖက္ကမ္းကုိကူးသြားဖုိ႕ကုိ ေျပာတာေလ။ရွိသမွ် အစြမ္းကုန္ထုပ္ လုပ္ၾက ကိုင္ၾက လွဳပ္ရွားလုိက္ၾကတာ ဘယ္မွာရလုိ႕လဲ ေဖာင္မေျပာပါနဲ႕ ရွိသမွ်ဝါးေတြ ဆုံးေတာ႕တာပါပဲ။တစ္ဖက္ကမ္းကုိ ကူးဖုိ႕အေရးေတာ္ေတာ္ခက္ခဲတယ္ဆုိတာကုိ သေဘာေပါက္လုိက္မိတယ္။ ေရစီးကလဲ ေတာ္ေတာ္သန္တယ္။မတက္နဳိင္ၾကဘူး ဘယ္လုိမွကုိ မတက္နဳိင္ၾကတာ။ေတာင္ၾကေခ်ာင္းေရဆုိတာ သိတယ္မလား ။သူမထင္ရင္ ခ်က္ခ်င္းေရေတြက ၾကီးလာတယ္။ဘာနဲ႕မွ တားစီးလုိ႕မရဘူး။ဒီ လိုနဲ႕ပဲ နန္ပုတ္ေခ်ာင္းကေလးေက်ာ္ဖုိ႕ ေတာ္ေတာ္အခက္ေတြ႕ေနတယ္။သူတုိ႕ေတြကေတာ႕ အသာေလးပဲ ကူးသြားၾကတယ္။လက္မွာလဲ အထုပ္ေတြ အပုိးေတြနဲ႕ အားပါးပါး ၾကည္႕ျပီး ေၾကာက္လာတယ္။လြယ္လြယ္ကူကူပါပဲ။ေၾကာက္ေနတဲ႕ က်ဳပ္တုိ႕အတြက္ ဒီေတာင္က် ေခ်ာင္းကုိ ဘယ္လုိေက်ာ္လြားၾကမလဲမလြယ္ဘူးေနာ္။ဒါနဲ႕ မထူးပါဘူး ဒီတုိင္းေနရင္ ေတာ႕ ဘာမွျဖစ္မလာဘူးေပါ႕။ ေရတိမ္ရာကို ရွာေဖြၾကတယ္။ကံေကာင္းခ်င္ေတာ႕ ဟုိဘက္ကမ္း နဲ႕ ဒီဘက္ကမ္းကုိ သဘာဝအရ ေပါင္းကူးေပးထာတဲ႕ ႏြယ္ပင္ၾကီးၾကီးကုိ ေတြ႕ၾကတယ္။ဟာ မဆုိးဘူးဆုိျပီး လြယ္လြယ္ကူကူ ပဲကူးသြားၾကတယ္။အဲဒီေတြမွာ အားလုံး လယ္ဘယ္တူေတြခ်ည္းပဲ ဘယ္သူမွ ဆရာဆုိတာ မရွိဘူး။ေခါင္းေဆာင္ဆုိတာ မထားဘူး။ျဖစ္လာရင္ အကုန္ဝုိင္းျပီး ေျဖရွင္းလုိက္ၾကတယ္။ ရြာတစ္ရြာကုိ ခဏ ဝင္နုားၾကေသးတယ္။ရြာရဲ႕အၾကီးဆုံးေစာ္ဘြားက ေျပာတယ္။ဘာေျပာလဲ ဆုိေတာ႕ က်ဳပ္တုိ႕ေတြ ထမင္းစားလုိ႕အျပီး ဒီမွာ မိတ္ေဆြတုိ႕ မင္းတုိ႕ ေျမျပန္႕လာၾကတယ္ေနာ္။တုိ႕စီမွာေရႊေတြ ေငြေတြပါလာစရာမလိုဘူး။ တုိ႕စားသလုိ မင္းတုိ႕စားနဳိင္ရင္ တစ္ဝမ္း တစ္ခါးအတြက္ေတာ႕ ေနလို႕ရတယ္။အဲလုိမွ မင္းတုိ႕မစားနဳိင္ရင္ အသက္တုိမယ္။တဲ႕ .......။အရုိးသားဆုံးသူေျပာသြားတာပါ။ဒီလုိနဲ႕ စားေသာက္ျပီးၾကေတာ႕ ေဆးလိပ္ေတြ ကြမ္း (သူတုိ႕ရုိးရာ ကြမ္း)ေတြ ႏွင္႕ဧည္႕ခံေနေသးတယ္။ျပီးေတာ႕ လမ္းမွာစားဖုိ႕ ၾကက္ဥေတြ ျပဳတ္ေပး။အစုံပါပဲ တကယ္႕ကုိ အစုံလုပ္ေပးလုိက္တာပါ။ခုပဲ ေတြ တာ သူက ခင္မင္တက္လုိက္တာ ၾကည္႕စမ္း ဘာေမွ်ာ္လင္႕ခ်က္မွလဲ မရွိဘူး။ရြာကုိ ျဖတ္သြားရုံေလးပါပဲ နုားခုိစရာ အိမ္မရွိေတာ႕လုိ႕ ခဏေလးဝင္နုားလုိက္တာပါပဲ။ဒါတင္မကေသးပါဘူး လမ္းမွာ အေစာင္႕ႏွစ္ေယာက္ထည္႕ေပးလုိက္ပါေသးတယ္။ဒီလုိ နဲ႕ နန္ပုတ္ေခ်ာင္း ေတာင္တက္ကုိ အလြန္ က်ဳပ္တုိ႕ေတြ သြားေနတဲ႕ ရြာေလးကုိ ေရာက္ေတာ႕တာပါပဲ။ ည ........ ည..........ေရာက္တဲ႕ ညတုန္းကေပါ႕.............သိပ္ျပီးထူးဆန္းခဲ႕ေသာ ေမွ်ာ္လင္႕မထားခဲ႕ေသာ အေတြ႕အၾကဳံမ်ား ..............ဟုတ္ကဲ႕ ခဏနားျပီး ျပန္လည္ေတြးေနပါရေစ။ဆက္လက္ေရးပါမည္......။

Wednesday 23 September 2009

ႏုပ်ိဳေအာင္ ဘယ္လိုေနမလဲ. . .


1. အေရးမပါတာေတြကို ေဘးဖယ္ထားလိုက္ပါ။ အဲဒီ အေရးမပါတာေတြဆိုတဲ့

အရာေတြထဲမွာ အသက္ရယ္၊ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ရယ္၊ အရပ္အျမင့္ရယ္လည္းပဲ

ပါ၀င္ပါတယ္။ ဆရာ၀န္ေတြရွိတာပဲ။ ဒီကိစၥအတြက္ ပူေနစရာ မလိုပါဘူးဗ်ာ။

ဒါေၾကာင့္လည္း ဆရာ၀န္ေတြကို မ်ားမ်ားေလးေပးရတာေပါ့ေလ။



2. ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ပဲ ေပါင္းပါ။ တစ္ခ်ိန္လံုး

ညည္းညဴေနျခင္းက သင့္ကိုဖ်က္ဆီးေနရာ ေရာက္ပါလိမ့္မယ္။ သင္ကိုယ္တိုင္လည္း

ညည္းညဴေနတတ္သူတစ္ဦး ျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာ့ ဒီအခ်က္ကေလးကို သတိရလိုက္ပါေနာ္။







3. အၿမဲတမ္း သင္ယူေလ့လာေနပါ။ ကြန္ပ်ဴတာအေၾကာင္း၊

ဥယ်ာဥ္စိုက္ပ်ိဳးျခင္းအေၾကာင္း၊ လက္မႈပညာအေၾကာင္း၊ ဘာကိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္

သင္ယူေလ့လာေနဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ဦးေႏွာက္ကို ဘယ္ေတာ့မွ အနားမေပးပါနဲ႔။

စကားပံုေတာင္ ရွိေသးတယ္ မဟုတ္လား.. ဘာတဲ့ An idle mind is the devil's

workshop တဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲအေနနဲ႔ကေတာ့ The devil's name is Alzheimer's!

ပဲေပါ့



4. ရိုးရိုးေလးေတြနဲ႔ပဲ ေနတတ္ေအာင္ႀကိဳးစားၾကည့္ပါ။



5. ရယ္ေမာပါ၊ အၾကာႀကီး က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ကို ရယ္ေမာပလိုက္ပါ။

ရယ္လြန္းလို႔ ပင့္သက္ရိႈက္ရတဲ့အထိကိုေပါ့။ သင့္မွာ သင့္ကို

ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ လုပ္တတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္သာရွိမယ္ဆိုရင္

သူနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနလိုက္တာ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။







6. သင္ခ်စ္တတ္တဲ့ အရာေတြသင့္အနားမွာ ရွိေနပါေစ။ သင့္မိသားစု၊ သင္ခ်စ္တဲ့

တိရစၦာန္၊ သင္၀ါသနာပါတဲ့အလုပ္၊ သင္ႏွစ္သက္တဲ့ သီခ်င္းေတြ ဘာပဲျဖစ္ေန

ျဖစ္ေန ဒါေတြနဲ႔အတူ ရွိေနဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ သင္နားခိုဖို႔ ေနရာတစ္ေနရလည္း

ရွိေနရမယ္ေနာ္။ ေနာက္ၿပီး ဘုရားသခင္နဲ႔လည္း တည့္ေအာင္ေနေပါ့ဗ်ာ။



7. မ်က္ရည္က်ေလာက္တဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးေတြ ႀကံဳလာခဲ့ရင္.. ႀကံ့ႀကံ့ခံပါ၊

၀မ္းနည္းပူေဆြးေနလိုက္ပါ၊ ၿပီးရင္ေတာ့ စိတ္ထဲကေန ထုတ္လိုက္ပါေတာ့။

ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး ကိုယ္နဲ႔အတူရွိေနမွာက ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပဲေလ။ ဒီေတာ့

ကိုယ္အသက္ရွင္ေနစဥ္အတြင္းမွာ ရွင္သန္ေအာင္ ေနထိုင္ပါ။



8. ကိုယ့္အသက္ကိုယ္ တန္ဘိုးထား ျမတ္ႏိုးပါ။ က်န္းမာေရး မေကာင္းရင္

ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ရမွာေပါ့။ မၾကာခဏေနမေကာင္း ျဖစ္ေနရင္လည္း

ပိုေကာင္းေအာင္ လုပ္တတ္ရမယ္ေလ။ အင္း.. ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ဘယ္လိုမွ

မကယ္ႏိုင္တဲ့ အဆံုးေတာ့ တစ္ျခားသူေတြရဲ႕ အကူအညီကို ယူရေတာ့မွာပါပဲ။



9. မသြားခ်င္တဲ့ ခရီးေတြကို မသြားနဲ႔ေလ။ ေမာလ္ေတြကို ေရွာ့ပင္ထြက္ပါ။

အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြကို သြားလည္ပါ။ ေနာက္.. တစ္ျခားေသာ ႏိုင္ငံျခား

တိုင္းျပည္ေတြထိေတာင္ ေရွာ့ပင္ထြက္လိုက္ပါအံုး။ ဒါေပမယ့္.. စိတ္လြတ္

ကိုယ္လြတ္မဟုတ္တဲ့.. စႏိုးစေနာင့္ ခရီးမ်ိဳးေတာ့ မျဖစ္ဖို႔ လိုအပ္တယ္ေလ။





10. ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ သူေတြကို အသက္ရွင္ေနတုန္း၊ အခြင့္အေရးရတုန္းမွာ

ခ်စ္တယ္လို႔ ဖြင့္ေျပာလိုက္ပါ။

ဖိုးသူေတာ္ႀကီး ေျပာျပတဲ့ပံုျပင္ . . .

ဖိုးသူေတာ္ႀကီး ေျပာျပတဲ့ ပံုျပင္ကေတာ့ ဒီလိုပါ။


တစ္ခါတုန္းက
သိပၸံပညာရွင္ႀကီး သံုးေယာက္ဟာ အိမ္တစ္အိမ္ထဲမွာ အတူတူ စုေပါင္း
ေနထိုင္ၾကတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။
ဒါေပမဲ ့ခက္တာက သူတို႕ေနတဲ့အိမ္မွာ ခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္ဖို႕ မီးဖိုတစ္လံုးမွ
မရွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သိပၸံပညာရွင္ႀကီးေတြဟာ ထမင္းစားခ်ိန္ၾကရင္
ဟိုအိမ္ဒီအိမ္သြားၿပီး ထမင္းနည္းနည္း ဟင္းနည္းနည္း လိုက္ေတာင္းစား ရတယ္ဆိုပဲ။

တစ္ေန႕လဲမဟုတ္၊ ႏွစ္ေန႕လဲမဟုတ္ ေန႕တိုင္းေန႕တိုင္း မနက္စာေတာင္းလိုက္
ညစာေတာင္းလိုက္နဲ႕ ဆိုေတာ့ ေပးရတဲ့ အိမ္ေတြကလဲ ၿငိဳျငင္လာတယ္။
“ခင္ဗ်ားတို႕ကလည္းဗ်ာ၊ တစ္သက္လံုး ဒီလိုပဲ ေတာင္းစား ေနေတာ့မွာလား။ ကိုယ့္ဖါသာ
ကိုယ္လည္း ခ်က္စားၾက ဦးမွေပါ့”
“ခ်က္ေတာ့ ခ်က္စားခ်င္ပါတယ္ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ မီးဖို မရွိလို႕ပါ”
“မီးဖိုမရွိရင္ ၀ယ္ေပါ့ဗ်။ ဒါမွမဟုတ္ ခင္ဗ်ားတို႕လဲ သိပၸံပညာရွင္ ေတြပဲ…
ကို္ယ့္ဖါသာကိုယ္ မီးဖိုေလးတစ္လံုး ေတာင္ ျဖစ္ေအာင္ မလုပ္တတ္ ၾကဘူးလား”
ဒီလို အေျပာခံရေတာ့ သိပၸံပညာရွင္ သံုးေယာက္ဟာ ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားၾကၿပီး…
“ငါတို႕ အိမ္မွာ မီးဖိုတစ္လံုးေတာ့ ရွိဖို႕လိုၿပီ” လို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္။
ဒါျဖင့္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ စိတ္တိုင္းက် ျဖစ္ေအာင္ သူတို႕ကို္ယ္တိုင္ ပံုစံဆြဲၿပီး
တည္ေဆာက္ ၾကမယ္ေပါ့။ ဒီလိုနဲက အားလံုးသေဘာတူ လိုက္ၾကတယ္။
အဲဒါနဲ႕… မီးဖိုႀကီးတစ္လံုး စၿပီး တည္ေဆာက္ ျဖစ္ၾကေရာ ဆိုပါေတာ့ …။
မီးဖိုႀကီး မၿပီးခင္မွာ ပညာရွင္တစ္ေယာက္က အၾကံတစ္ခုရလာတယ္။
“က်ဳပ္တို႕ လုပ္တဲ့ မီးဖိုက သိပ္ၿပီး ႀကီးေနေတာ့ တစ္ေနရာက တစ္ေနရာကို
ေရႊ႕လို႕လြယ္ေအာင္ ဘီးေတြ တပ္လိုက္ရင္ မေကာင္းဘူးလား”
အဲဒီ အၾကံေၾကာင့္ မီးဖိုေအာက္မွာ ဘီးေတြ တပ္ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီမွာတင္
ေနာက္တစ္ေယာက္က
“ဘီးေတြႀကီးပဲရွိရင္ ေရႊ႕ခ်င္တဲ့အခါ တြန္းေနရမွာေပါ့။ ပင္ပန္းပါတယ္။ ေမာင္းၿပီး
ယူသြားလို႕ ရေအာင္ ေမာ္ေတာ္ကားလို စက္တပ္လိုက္ရင္ မေကာင္းဘူးလား”
ဒါနဲ႕ပဲ… မီးဖိုမွာ အင္ဂ်င္ေတြ စက္ေတြ တပ္ဆင္လိုက္ၾကတယ္။ တတိယ သိပၸံပညာရွင္က…
“စက္လဲ တတ္ၿပီးၿပီ၊ ဘီးေတြလဲ ရွိၿပီ၊ ေမာင္းလို႕လဲ ရေနၿပီဆိုေတာ့… တစ္ခါတည္း
လူေတြပါ လိုက္စီးလို႕ ရေအာင္ လုပ္ၾကစို႕” လို႕ အၾကံေပးတယ္။
ဒါနဲ႕ပဲ မီးဖိုဟာ လူစီးလို႕ ရတဲ့ ယာဥ္ႀကီး ျဖစ္သြားေရာ။
သိပၸံပညာရွင္ႀကီးေတြ မီးဖိုတစ္ခု ေဆာက္ေနတယ္ ၾကားလို႕ လာၾကည့္ၾကတဲ့ လူတစ္ေယာက္က
အဲဒီမီးဖိုကိုလည္း ျမင္ေရာ ရင္သပ္ရႈေမာ ျဖစ္သြားၿပီး…
“အို… အံမခန္း လက္ရာပဲ”
လို႕ ခ်ီးက်ဴးတယ္။ အဲဒီလူက စၿပီး သတင္းျဖန္႕လိုက္လို႕ ၾကားရတဲ့သူ မွန္သမွ်
မီးဖိုႀကီးကို က်ိတ္က်ိတ္တိုး လုယက္တိုးေ၀ွ႕ ၾကည့္ၾကပါေလေရာ… တဲ့။
ၾကည့္တဲ့သူတိုင္း ကလည္း မီးဖိုႀကီးကို အမ်ိဳးမ်ိဳး ခ်ီးမြမ္းၾကတယ္။ ခ်ီးမြမ္းသံ
ၾကားေလေလ သိပၸံပညာရွင္ႀကီး ေတြကလည္း ပိုၿပီး ေက်နပ္အားရ လာေလေလ… သူတို႕
လက္စြမ္းျပ ခ်င္လာေလေလ ေပါ့။
ဒါနဲ႕ သိပၸံပညာရွင္ တစ္ေယာက္က မီးဖိုႀကီးမွာ ေနာက္တြဲ တပ္ၿပီး ေရခ်ိဳးခန္း၊
ဧည့္ခန္းေတြ၊ အိမ္သာေတြ ကိုပါ အလိုအေလွ်ာက္ စနစ္နဲ႕ ဖြဲစည္း ေျပာင္းလဲ
လို႕ရေအာင္ တပ္ဆင္လိုက္တယ္။
ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေလဖိအားသံုး စနစ္နဲ႕ မီးဖိုႀကီးကို စီးၿပီး ေကာင္းကင္ေပၚ
ပ်ံလုိ႕ရေအာင္ လုပ္တယ္။ မီးဖိုႀကီးက မိုးေလ၀သ အေျခအေနကိုလည္း တိုင္းတာေပး
ႏိုင္တယ္။
တတိယသိပၸံပညာရွင္ ကေတာ့ မီးဖိုႀကီး အတြင္းမွာ ကြန္ျပဴတာ တစ္လံုး
တပ္ဆင္လိုက္တယ္။ သိခ်င္တဲ့ ျပသနာ မွန္သမွ်ကို အဲဒီ ကြန္ျပဴတာ
ေျဖရွင္းေပးႏိုင္တယ္ ဆိုပဲ။ မီးဖိုႀကီးကို လာၾကည့္ၾကတဲ့ လူေတြက
ေမြးေန႕သကၠရာဇ္ကို စာရြက္တစ္ရြက္မွာ ေရးၿပီး မီးဖိုထဲ ထည့္လိုက္ရင္ ကြန္ျပဴတာက
ေဗဒင္ ေဟာေပးတယ္… တဲ့။
လူေတြက မီးဖိုႀကီးရဲ႕ ေဗဒင္ဟာ သိပ္မွန္တာပဲ လို႕ခ်ီးမြမ္းၾကတယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ မီးဖိုႀကီးကို အစစအရာရာ တပ္ဆင္လို႕ ၿပီးသြားၾကတယ္။ ကမၻာေပၚမွာ
အထူးျခား အဆန္းသစ္ဆံုး အျပည့္အစံုဆံုး မီးဖိုႀကီးပါ။ ခြ်တ္ယြင္းခ်က္ေလး တစ္ခုပဲ
ရွိတယ္။
အဲဒီ မီးဖိုမွာ မီးေမႊးလို႕ မရဘူး…တဲ့။
သိပၸံပညာရွင္ႀကီး သံုးေယာက္ဟာ အရင္ကလိုပဲ ထမင္းေတြ၊ ဟင္းေတြ လိုက္ေတာင္းစား
ေနရတာပါပဲတဲ့။

ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ပံုျပင္ကို နားေထာင္ၿပီး အမ်ားႀကီး ေလွ်ာက္စဥ္းစား ေနမိတယ္။
“ဘ၀မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ဘာေတြကို တည္ေဆာက္ ေနခဲ့ ၾကပါလိမ့္…” လို႕။

— မင္းခုိက္စိုးစံ ၏ ကတ္သီးကပ္သတ္မွ —

Thursday 17 September 2009

ကုိယ္တုိင္ေရြးတဲ႕လမ္း


(၁)
မေလွ်ာက္လွမ္းခ်င္ခဲ႕ဘူး
တကယ္ေျပာတာ က်ဳပ္ စိတ္ထဲမွာ
မေရရာတဲ႕ မေသခ်ာတဲ႕ေျခရာေတြကုိ
မလြမ္းနဳိင္လုိ႕ပါ။
ကမ္းေျခမွာ ထားခဲ႕မိလုိ႕လား
ဒါမွမဟုတ္ ရင္......
တလိမ္႕လိမ္႕တက္လာတဲ႕ လွဳိင္းေတြေၾကာင္႕လား။
သဲမွဳံေလးေတြ က်ဳပ္လက္ၾကားက သဲမွဳံေလးေတြမွာ
တကယ္အျပစ္မရွိၾကပါဘူး။
က်ဳပ္အေပၚမွာ ျငိကပ္မွဳမရွိခဲ႕ရင္
တစ္စုံတစ္ေယာက္အေပၚမွာ ရွိမွာပါ။
ရွိခဲ႕ဘူးတဲ႕ က်ဳပ္မျမင္ရတဲ႕ စီးဆင္းမွဳကို
က်ဳပ္မလုိခ်င္ဘူး။
(၂)
ဘဝဆုိတာ ဘာမွမဟုတ္မွန္းက်ဳပ္သိတယ္။
ဒါေပမယ္႕ က်ဳပ္ရဲ႕ က်န္ခဲ႕တဲ႕ ေျခရာေတြအတြက္
တစ္ခုခုေတာ႕ ေျပာခဲ႕ခ်င္တယ္။
ပင္လယ္ကုိ ခ်စ္ခဲ႕မိသူအတြက္
က်န္တဲ႕အပုိင္း အစေလာက္ေတာ႕
ေကာင္းေကာင္းၾကီးသိတာေပါ႕။
သဘာဝတရားရယ္.......
ဘာလုိ႕ က်ဳပ္ကုိ ဟန္ေဆာင္ခဲ႕တာလဲ။
(၃)
ကုိယ္တုိင္ေရြးခဲ႕တဲ႕လမ္းအတြက္
ကိုယ္တုိင္ေၾကနပ္မွဳရွိပါတယ္။
ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ ဆုိးသည္ျဖစ္ေစ
က်ဳပ္မမွဳပါဘူး။
မျဖစ္စေလာက္ အမာရြက္ေလးအတြက္
ဘာလို႕ ပင္လယ္ေရနဲ႕ေဆးခ်င္ရတာပါလိမ္႕။
က်ဳပ္ကုိယ္တုိင္ က်ဳပ္ရဲ႕ကုိယ္တုိင္ပုံတူေရးဆြဲခ်င္ခဲ႕တာဆုိတာ
အခ်ိန္တန္ရင္ သူကုိယ္တုိင္သိပါေစ။
ကဲ ဆက္ျပီးေလွ်ာက္ၾကမယ္။
မေသမခ်င္း ဘာမဆုိျဖစ္ခြင္႕ရွိတယ္။
ယုံတမ္းစကားေတြ မေျပာတက္ဘူး။
မေျပာတက္တဲ႕ စကားအတြက္ မယုံရင္လဲ
ဟုိး.......ေရွးေရွးတုန္းက လုိ႕ပဲ ..............
ဟုိး.......ေရွးေရွးတုန္းက လုိ႕ပဲ......................။

Wednesday 16 September 2009

ကူးခတ္ခဲ့ေသာ ပင္လယ္တစ္စင္းအေၾကာင္း

တစ္ခ်ဳိ႕က ဇနကမင္းသားရဲ့ အားမာန္နဲ႔ဇဲြကို အားက် တတ္တာမ်ဳိး ရွိသလို၊ အခ်ဳိ႕ကေတာ့ ကိုယ့္ဒုကၡကို ကူညီေစာင္မ ေပးမယ့္ မဏိေမခလာမ်ား ေပၚလာေလ မလားဆိုတဲ့ သူတစ္ပါးကို မွီခိုခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလးေတြ ရွိတတ္ၾကပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ”အတုယူ” တယ္ဆိုတာ ယူသင့္တဲ့အတုနဲ႔ မယူသင့္တဲ့ အစစ္ဆိုတာေလးေတြကို လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေမ့ထားတတ္ၾကပါတယ္။ အခု အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေျပာမယ့္ ဇာတ္ေတာ္ေလးကို ဖတ္ၿပီး ယူသင့္တဲ့အတုနဲ႔ မယူသင့္တဲ့ အစစ္္ဆိုတာကို ေတြးၾကည့္ၾကရေအာင္ပါ။

တစ္ခါက မိထိလာျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ မဟာဇနက မင္းႀကီးမွာ သားေတာ္ႏွစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ မင္းႀကီးနတ္ရြာလားေတာ့ အစ္ကုိႀကီးက ဘုရင္လုပ္ၿပီး ညီျဖစ္သူက အိမ္ေရွ႕မင္းသားျဖစ္လာတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ ညီေတာ္ ထီးနန္းလုဖို႔ ႀကံစည္ေနတဲ့အေၾကာင္း ကုန္းတိုက္စကားၾကားရေတာ့ ေနာင္ေတာ္မင္းႀကီးဟာ သူ႔ညီအိမ္ေရွ႕မင္းသားကို ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္ ထားခိုင္းလိုက္တယ္။

ဒါနဲ႔ ညီေတာ္အိမ္ေရွ႕မင္းသားဟာ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ အခ်ဳပ္ခံထားရေတာ့ သူတကယ္ ေနာင္ေတာ္မင္းႀကီးဆီက ထီးနန္းလုပ္ဖို႔ မႀကံပါဘူး ဆိုတာ သစၥာဆိုၿပီး တိုင္တယ္ခဲ့လို႔ သူ႔ကို ခ်ည္ေႏွာင္ ထားသမွ်အားလံုး အလိုလို ေျဖေလ်ာ့သြားပါေရာတဲ့။ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ေတြ အားလံုး ေျပကုန္ၿပီ ဆိုေတာ့ ညီေတာ္မင္းသားဟာ အစြန္းအဖ်ားေတာရြားေလးေတြဆီ သြားၿပီး ပုန္းခိုေနပါတယ္။ ပုန္းခိုေနရင္းနဲ႔ပဲ လူသူပရိသတ္ေတြ စုဆည္းၿပီး အစ္ကို႔ဆီက နန္းေတာ္ကို သိမ္းဖို႔ ျပန္လာတဲ့အခါ ေနာင္ေတာ္မင္းႀကီးဟာ ေနာက္လိုက္စစ္မက ္အင္အားမ်ားတဲ့ ညီေတာ္ကို ျပန္လည္မခုခံႏိုင္ဘဲ ဘုရင့္ရာထူးကေန ဖယ္ေပးလိုက္ရပါတယ္။

ေနာင္ေတာ္မင္းႀကီး ထီးနန္းအသိမ္းမခံရ ခင္မွာ ကိုယ္၀န္အရင့္မာရွိေနတဲ့ မိဖုရားေခါင္ႀကီးကို မွာခ်င္တာေတြ ေသခ်ာမွာၿပီး ထြက္ေျပးခို္င္းခဲ့တဲ့အတြက္ မိဖုရားေခၚႀကီးဟာ အဖိုးတန္ရတနာေတြ ယူၿပီး ဆင္းရဲသားအသြင္နဲ႔ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္သြားပါတယ္။ မိဖုရားေခါင္ႀကီးလည္း ေမာင္ေတာ္ဘုရင္မွာတဲ့ အတိုင္း ကိုယ္၀န္ကို ေသခ်ာေစာင့္ေရွာက္ၿပီး ေမြးလာတဲ့အခါ သားေလးကို အဘိုးရဲ့ နာမည္အတိုင္း ”မဟာဇနက”လို႔ မွည့္ေခၚလိုက္တာ ေပါ့။ ဇနကမင္းသားေလး ႀကီးပ်င္းလာတဲ့အခါ ကစားေဖာ္ေတြက မုဆိုးမသားလို႔ ေခၚခံရေတာ့ မၾကာခဏ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ ရန္ျဖစ္ေလ့ရွိပါတယ္။

တစ္ေန႔ေတာ့ မင္းသားေလးဟာ သူ႔ဘ၀ဇာတ္ေၾကာင္းအကုန္အစင္ သိသြားၿပီးတာနဲ႔ အမ်ဳိးဂုဏ္ကို ထိန္းတဲ့အေနနဲ႔ အရင္ကလို႔ မုဆိုးမသားလို႔ေခၚတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအေပၚ သည္းခံၿပီး အဆင္ေျပေအာင္ ေနထိုင္လာပါတယ္။ ဒါတင္ပဲလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ဘ၀ကို အၿမဲတမ္းျပန္ေတြးၿပီး ဆရာ့ဆီက တတ္သင့္တဲ့ပညာမွန္သမွ် ႀကိဳးႀကိဳးစားစား သင္ယူေနပါေတာ့တယ္။

ဒီထက္ ပိုအေရးႀကီးတာက ကိုယ့္မိခင္ကိုေတာင္ ဖြင့္ေျပာမထားတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္အတြက္ မေမ့ေအာင္ ေအာင္ျမင္ႏိုင္မယ့္နည္းလမ္း ေတြကို အၿမဲတမ္းစဥ္းစားေနေလ့ရွိတာေပါ့။
ေနာက္ေတာ့ မိခင္ႀကီးထံ ခြင့္ပန္ၿပီး မိထိလာျပည္ကို သေဘၤာနဲ႔ခရီးစတင္ ထြက္ခဲ့ပါေတာ ့တယ္။ စာဖတ္သူအမ်ား သိၾကေတာ္မူတဲ့အတိုင္း ပင္လယ္ျပင္မွာ မုန္တိုင္းမိၿပီး ပင္လယ္ထဲမွာ ေမ်ာေနတုန္း မဏိေမခလာနတ္သမီး ကယ္တင္လို႔ အသက္ရွင္သြားရတာေပါ့။ ဒီေနရာမွာ စာဖတ္သူမ်ား သတိၿပဳသင့္တာက ဇနကမင္းသားရဲ့ စိတ္ဓာတ္ပါ။

ေယာက်္ားေကာင္း တစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔ ကမ္းမျမင္တဲ့ ပင္လယ္ျပင္ကို ကူးခတ္တာျဖစ္ၿပီး တစ္စံုတစ္ေယာက္က လာကယ္မွာပဲဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ ကူးေနတာမဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့ အခ်က္ကိုပါ။

အလုပ္တစ္ခုလုပ္တဲ့ ေနရာမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ လုပ္တဲ့အလုပ္ထက္ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ လုပ္တဲ့အလုပ္က ပိုၿပီး ၿပီးတာျမန္ဆန္သလိုပဲ ပိုၿပီး ၾကည္ႏူးေပ်ာက္ရႊင္စိတ္နဲ႔ လုပ္ခြင့္ရတတ္ပါတယ္။ဆိုေတာ့။ ဇနက မင္းသားဟာ ေမခလာနတ္သမီးရဲ့ ကယ္မမႈေၾကာင့္ အသက္ခ်မ္းသာရာ ရၿပီး မိထိလာျပည္ ဥယ်ာဥ္ထဲ ေမ်ာေနတဲ့အခ်ိန္မွာ မင္းေလာင္းရွာေနတဲ့ ဖုႆရထားဟာ သူ႔ဆီကို တန္းတန္းမတ္မတ္ ေရာက္လာပါေရာ လား။

ဒါနဲ႔ အေလာင္းေတာ္ ဇနကမင္းသားဟာ နတ္ရြာစံသြားတဲ့ ဘုရင့္ရဲ့သမီးေတာ္ သီ၀လိေဒ၀ီ မင္းသမီးကို မိဖုရားေျမွာက္ၿပီး မိထိလာျပည္ဘုရင္အျဖစ္ကို သိမ္းပိုက္ေတာ္မူလို္က္ပါတယ္။ ႏွစ္အတန္ၾကာေတာ့ ဒီဃာ၀ုဆိုတဲ့ သားတစ္ေယာက္ ဖြားၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ ဥယ်ဥ္ထဲက သရက္ပင္ႏွစ္ပင္ကို ဥပမာယူၿပီး ရေသ့ရဟန္း ၀တ္ဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ မိဖုရားႀကီးနဲ႔ မူးမတ္ေတြ တိုင္းသူျပည္သား ေတြ ဘယ္လိုပဲ ငိုယိုေတာင္းပန္ ေတာင္းပန္ ေထြးၿပီးသား တံေတြးကို ျပန္မၿမိဳေတာ့သလိုပဲ စြန္႔ပစ္ထားခဲ့တဲ့ နန္ေတာ္စည္းစိမ္ေတြကို လံုး၀မငဲ့ဘဲ ရေသ့ရဟန္းဘ၀မွာပဲ အသက္ထက္္ဆံုး ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနထိုင္သြား ပါေရာတဲ့။

တစ္ခု က်န္ခဲ့တာက သီ၀လိေဒ၀ီ မိဖုရားႀကီးကိုယ္တိုင္လည္း ရေသ့မအသြင္နဲ႔ ဥယ်ာဥ္ေတာ္မွာပဲ အသက္ထက္ဆံုးေနထိုင္ သြားတယ္ဆိုတာပါပဲ။ ကဲ မိတ္ေဆြအေနနဲ႔ ဒီဇာတ္ေတာ္အက်ဥ္းေလးကို ဖတ္ၿပီးတယ္ဆိုရင္ပဲ အခုလို ယူသင့္တဲ့အတုနဲ႔ မယူသင့္တဲ့ အစစ္ေတြကို ေတြ႔ၾကမယ္ဆိုတာ ယံုၾကည္ပါတယ္ေလ။

၁။အလုပ္တစ္ခု ၿပီးေျမာက္ဖို႔အတြက္ ဇဲြနပဲ(ၾကိဳးစားအားထုတ္မႈ) ႀကီးျခင္း(၀ီရိယပါရမီ)
၂။ႀကီးမားခမ္းနားတဲ့ မင္းစည္းစိမ္နဲ႔ တိုင္းျပည္ကိုေသာ္မွ မငဲ့ကြက္ဘဲေတာထြက္ ရေသ့ရဟန္းၿပဳျခင္း (ေနကၡမၼပါရမီ)
၃။ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ မင္းမ်ဳိးမွန္း သိသည္နွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ အမ်ဳိးဇာတ္ကို ေစာင့္ထိန္းေသာ အားျဖင့္ အေနအထိုင္ ျပင္ဆင္ျခင္း။
၄။ကိုယ့္ရဲ့ ပစ္မွတ္ပန္းတိုင္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ သိသလို စနစ္တက် ျပင္ဆင္ၿပီးမွ ေနထိုင္ျဖတ္သန္းျခင္း။
၅။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မဲ့ေတာ့မည့္ အခ်ိန္ေရာက္ ေနတာေတာင္ မည္သူ႔ကိုမွ မွီခိုအားထားစိတ္ မထားဘဲ ေယာက်္ာေကာင္း ပီးသစြာ ႀကိဳးစား အားထုတ္ျခင္း စတာေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။


အဲ မယူသင့္တဲ့အစစ္ဆိုတာက မိမိတို႔ဘ၀မွာ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ အခက္အခဲအက်ပ္အတည္းေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္လာရတဲ့အခါ အျခားသူဆီက အကူအညီကို ေမွ်ာ္လင့္အားကိုးမေနသင့္ဘူးဆိုတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။ ကိုယ္စြမ္းႏိုင္သမွ် ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈအျပည့္နဲ႔ အခက္အခဲေတြကို ေက်ာ္လႊားလိုက္ၾကဖို႔ပါ။

ဇာတ္ေတာ္ေဟာခ်ိန္နွင့္ ေဟာသည့္ေနရာ။ ။မဟာသကၠရာဇ္ ၁၁၇ ခု၊တန္ေဆာင္မုန္းလဆန္း(၁)ရက္ ေသာၾကာေန႔ည။ သာ၀တၳိျပည္ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္။

Monday 14 September 2009

အိမ္လည္ထြက္ရင္း ေပၚတဲ႕စိတ္ကူး


အရုိးသားဆုံးဆုိတာ တစ္ခါတစ္ရံအဆန္းျပားဆုံးျဖစ္ေနတက္တယ္။အထူးဆန္းဆုံးဆုိတာလဲ တစ္ခုျပီးတစ္ခုေပၚေနသလုိ သူငယ္ခ်င္းေျပာသလုိ အလုပ္မရွိ တန္းပလိတ္ျပင္ေနရတာပဲ။ ေနေရာင္ျခည္နဳနဳေလးရဲ႕ အနဳညံ႕ဆုံးအေတြ႕ တစ္ရက္မွ မေတြ႕ရသလို သဘာဝအလင္းေရာင္ရဲ႕ သဘာဝနဲ႕ ေဝးေနခဲ႕ေတာ႕ သဘာဝတရားရဲ႕ သဘာဝကုိ က်ဳပ္ေတာ္လွန္ေနမိိသလားထင္မိတယ္။တစ္ေန႕ထက္တစ္ေန႕ အြန္လုိင္းနဲ႕တင္ အခ်ိန္ကုန္ တစ္ေန႕ ထက္တစ္ေန႕ ေနျမင္႔ေလ အရူးရင္႕ေလမ်ား ျဖစ္ေနမလား မသိေတာ႕။
ဘာမွ မသိခ်င္ေတာ႕သလုိ သိတဲ႕အရာေတြက လဲတစ္ခါတစ္ရံ အရသာ မဲ႕ မဲ႕လာတယ္။လက္ေတြ႕က်င္႕ၾကံမွဳ အစိတ္အပုိင္းမွာ ငါတစ္ေယာက္အားနဲ ေနခဲ႕တာမ်ားလား။ ေသခ်ာေတာ႕ အမွန္တရားေတြက စာလုိ႕မရေတာ႕ တဲ႕ ခါးသီးတဲ႕အရသာေတြလုိ ျဖစ္ျဖစ္လာတယ္။ ေရွာင္လုိ႕မရတဲ႕ လမ္းမွာေတြ႕ခဲ႕ျပီးမွေတာ႕ ဘာလုိ႕ေရွာင္ထြက္ေျပးမွာလဲ။က်ဳပ္ဘၾကီး သိရင္ က်ဳပ္ကုိခြင္႕လႊတ္မွာမဟုတ္ဘူး။ ကေလးအေတြးေတြ ေတြးေခၚတက္တဲ႕ က်ဳပ္စိတ္ကုိ က်ဳပ္မုန္းေနမိတယ္။ကေလးဆန္တဲ႕ ေကာင္မေလးကုိ ခ်စ္ခဲ႕ျပီးမွ ကုိယ္တုိင္ကေလးဆန္လုိ႕သြားတယ္လား။မဟုတ္ပါဘူး။ဘာမွ မေဝးေတာ႕တဲ႕ ကာလတစ္ခုကုိ ေရာက္ေတာ႕မွာပဲ ဘာလုိ႕ ဒါေတြ ေတြးေနရတာ။ကိုယ္႔လမ္းကုိ ကိုယ္တုိင္ေရြးျခယ္ခဲ႕တာပဲ။ဘာျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္မဆုတ္ခဲ႕ပါဘူး။သူမ်ားအိမ္ေတြကုိ လည္ရင္း မိတ္ေဆြ ဘယ္လုိအေတြးမ်ား ေပၚခဲ႕ပါလိမ္႕။က်ဳပ္ေတာ႕ ေျပာင္းလဲခ်င္စိတ္ေတြ ေပၚခဲ႕တယ္။နည္းပညာမ်ားေနာက္ လိုက္ရင္းနဲ႕ မ်က္လုံးမျမင္နဳိင္ဘဲ အမွန္တရားကို ရွာေဖြသူေတြလုိျဖစ္ေနျပီလား မသိဘူး။တကယ္ဆုိ ကုိယ္ျမင္တဲ႕အတုိင္းေျပာတာက ရုိးရွင္းလြန္းပါတယ္။ ဒါဆုိ ရင္ က်ဳပ္တုိ႕ေတြ ေပၚလာတဲ႕ စိတ္ကူးအေပၚမွာ ေဘာင္ကန္႕ျပီးမထားဘဲ အပြင္႕လင္းဆုံးထုပ္ျပခြင္႕ရွိတာေပါ႕။
ဘဝက လုပ္သလိုမျဖစ္ရင္ ျဖစ္သလုိပဲေရစုန္ေမွ်ာၾကမလား။မေရာက္လာေသးတဲ႕ အလင္းေရာင္အတြက္ ေမွ်ာ္တလင္႕လင္႕ ေနရင္း ဘဝကုိ ျပီးဆုံးပစ္ၾကမလား။ေရစီးအားသန္လြန္းတဲ႕ ျမစ္ထဲမွာမွ ေရာက္သြားခဲ႕မိတာပဲ။ေျပာင္းျပန္စီးတဲ႕ျမစ္မဟုတ္တဲ႕ ပုံမွန္စီးျမစ္ထဲမွာေျပာင္းျပန္ကူးခ်င္တဲ႕က်ဳပ္တုိ႕ရဲ႕စိတ္ေတြ သိပ္ျပီးပင္ပန္းမယ္ဆုိတာ ကမ္းေပၚမွာ ရပ္ၾကည္႕ေနတဲ႕ သူေတြ ေကာင္းေကာင္းျမင္မွာပါ။အိမ္လည္ထြက္တယ္ဆုိတာ လုိအပ္လို႕ထြက္ခဲ႕တာပါ။သမရုိးက် ျဖစ္ ၊ တည္ ၊ ပ်က္ဆုိတဲ႕ အစဥ္လာအရ ျဖစ္မယ္ဆုိတာ သိတာေပါ႕။
ကုိယ္႕ကုိကုိယ္ေၾကနပ္နဳိင္တဲ႕ စိတ္မွ မရွိတာ။ဘယ္သူကိုမွ အျပစ္ေျပာစရာ မရွိပါဘူး။တကယ္ဆုိရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ရပ္တည္ေနခဲ႕ရတဲ႕အခ်ိန္ေတြက ေပ်ာ္ရႊင္ေနရတဲ႕ ကာလေတြက မေရတြက္နဳိင္ပါဘူး။ ဟုိးေရွးစဥ္အခါက လုိ ပညာသင္ျပန္လာရင္ ရွင္ဘုရင္တန္းျပီးျဖစ္ရတဲ႕ေခတ္မဟုတ္ခဲ႕ေလေတာ႕ သင္ခဲ႕ရတဲ႕ ပညာရပ္ေတြလဲ ဘယ္တူနဳိင္ပါ႕မလဲ။ ဘာသာရပ္အေပၚမွာ က်ဳပ္တုိ႕ တက္မက္ေနဖုိ႕မလုိပါဘူး။ပုဂၢဳိလ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ အေပၚမွာ အၾကြင္းမဲ႕မုန္းေနရင္ ကိုယ္႕အေပၚမွာ မုန္းေနမယ္႕သူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိမယ္ဆုိတာ မစဥ္းစားျဖစ္တာ ၾကာပါျပီ။ ဟုတ္ကဲ႕ ဆက္လက္ျပီး အိမ္လည္ထြက္ပါရေစ။ေပၚလာတဲ႕ စိတ္ကူးနဲ႕ ရူးေနပါရေစ။

Thursday 10 September 2009

စိတ္ဆုိေသာ စမ္းေခ်ာင္း



တစ္
ဘယ္ဝယ္ဘယ္စီကေနျပီး
စီးဆင္းလာခဲ႕သည္မသိရေသာ
ဘယ္ထိေအာင္စီဆင္းလိမ္႕ဦးမည္မသိရေသာ
ခု ဘယ္စီသုိ႕ စီးဆင္းေနမည္မသိေသာ
စိတ္စမ္းေခ်ာင္းေလးသုိ႕...........
ႏွစ္
အျမဲစိမ္းလန္းေနေစခ်င္ခဲ႕ပါတယ္။
အျမဲစီးဆင္းေနေစခ်င္ခဲ႕ပါတယ္။
အျမဲေျပာင္းလဲ ေနေစခ်င္ခဲ႕ပါတယ္။
အျမဲရွင္သန္ေနေစခ်င္ခဲ႕ပါတယ္။
စိတ္ဆုိေသာ စမ္းေခ်ာင္းေလး ရယ္...။
သုံး
စိတ္ဆုိတဲ႕ ေလွေလးေပၚမွာ
စိတ္ေတြတစ္ခုိၾကီး နဲ႕ စိတ္မိတ္ေဆြမ်ားနဲ႕
အာရုံရဲ႕ေခၚေဆာင္ရာ
သူကုိယ္တုိင္ ဦးေဆာင္မွဳရယူရင္း
စိတ္ေတြ က်ဳပ္တုိ႕စိတ္ေတြ ဆက္လက္ျပီး ဆက္လက္ျပီး....
စိမ္းလန္းေနမည္။စီးဆင္းေနမည္။
ေျပာင္းလဲ ေနမည္။ရွင္သန္ေနမည္။
စိတ္ဆုိေသာ စမ္းေခ်ာင္းေလးရဲ႕နံေဘး
စိတ္ေတြရွိေနမွာပါ။
ၾကည္႕ေနတဲ႕ စိတ္ေတြအၾကား
အာရုံေတြ ဗ်ာမမ်ားေသးခင္
ကဲ စိတ္စမ္းေခ်ာင္းေလး နဲ႕ အတူ
ေကာင္းကင္ကုိ မၾကည္႕ပဲဆက္လက္စီးဆင္းၾကမယ္။
စိတ္တစ္ခုတည္း ရဲ႕ စိတ္ေတြကုိ ထိမ္းသိမ္းၾကပ္မက္ၾကရင္း
စိတ္ဆုိေသာ စမ္းေခ်ာင္းေလးရဲ႕ ေခၚေဆာင္ရာသုိ႕
အာရုံရွဳေမွ်ာ္ခင္းေတြနဲ႕အၾကာၾကီးစီးဆင္းၾကပါစုိ႕။
မေရတြက္နဳိင္ေအာင္ စီးဆင္းၾကပါစုိ႕...............။
ေနရု (စစ္ကုိင္း)

Tuesday 8 September 2009

ငါမွ်ားထြက္သူမ်ား

ငယ္ငယ္ကတည္းက ပင္လည္နားၾကီးလာသူအတြက္ ဒီေရ က်ခ်ိန္ ဒီေရ တက္ခ်ိန္တုိ႕ သိေသာ္ျငားလည္း က်ဳပ္တုိ႕လုိ အညာသားတစ္ေယာက္အဖုိ႕ ဒီေရအတက္ အက်ဆုိတာကုိ စာေတြထဲမွာပဲ ဖတ္ဖူး ၾကားဖူးတာပါ။ လူေတြကလဲ ခက္သားလားဗ်ာ။ သူဖာသာေနတဲ႕ငါးေတြကုိ ဘာလို႕ ပုံစံအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႕ လုိက္ျပီးမွ်ားေနၾကပါလိမ္႕။ အင္းအုိင္ေလးေတြမွာ တစ္ခ်ဳိ႕က မွ်ားေနၾကတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕ က်ျပန္ေတာ႕ ျမစ္ေတြ ေခ်ာင္းက်ယ္ၾကီးေတြမွာ မွ်ားၾကတယ္။ပင္လယ္ဘက္ကုိ ထြက္ျပီး သေဘၤာၾကီးေတြနဲ႕ မွ်ားေနၾကတဲ႕သူေတြဆုိရင္ ဒု နဲ႕ ေဒး ပါပဲ။ အင္း တစ္ခ်ဳိ႕ၾကျပန္ေတာ႕ သမုဒၵရာဘက္ထြက္ျပီး ကမ္းမျမင္ လမ္းမျမင္ ထြက္ၾကျပန္တယ္ေလ။မနက္ဖန္အေၾကာင္း မေတြးၾကဘူး။ဒီေန႕ဆုိတာကုိပဲ စိတ္ပါလက္ပါ လုပ္ၾကတယ္။ငါးမွ်ားတာခ်င္း တူတူ အကုသုိလ္ အနဲ အမ်ား ျပဳိင္ေနၾကေလ ရဲ႕။ေရ မ်က္ႏွာျပင္ရဲ႕ အတိမ္ အနက္ကုိ က်ဳပ္တုိ႕ ေတြးစရာမလုိအပ္ပါဘူး။ပင္လယ္ထဲက ေရ ပင္လယ္ထဲက လာတယ္ဆုိတဲ႕ သံသရာအေၾကာင္းကုိ ညီမေလးကို မေျပာျဖစ္တာ ၾကာခဲ႕ျပီ။ အိမ္အျပန္လမ္းမွာ ေစာင္႕ၾကဳိေနမယ္႕ ဆာေလာက္သူေတြကုိ ငါသနားတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕က ငါးမွ်ားရင္ ငါးက ကုိယ္႕ကုိျပန္မွ်ားသြားတယ္တဲ႕ ၾကားဖူးတာေလးပါ။ၾကဳံေတာင္႕ ၾကဳံခဲေလးေတြပါ။


သတိရျခင္းဆိုတာ

လြတ္လပ္တယ္၊
တိက်ေသခ်ာတယ္၊
သို၀ွက္ဟန္ေဆာင္မႈ ကင္းတယ္၊
က်ယ္၀န္းတယ္၊ နက္ရိႈင္းတယ္၊
အေႏွာင့္အယွက္ ကင္းတယ္၊
လံုျခံဳတယ္၊
အခ်က္အလက္ ျပည့္စံုတယ္၊
ဒါေပမယ့္....
အထီးက်န္ဆန္တယ္၊
၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းတယ္၊
မေရရာတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရွိတတ္တယ္၊

အဆိုးဆံုးကေတာ့၊......
တစ္ဖက္သတ္ဆန္တယ္၊၊

အယ္ျဖဴ



ၾကဳိက္မိလို႕ပါ ခံစားမိလုိ႕ပါ။ဂုဏ္သိကၡာေတြ ေၾကမြၿပီး စီးထားတဲ့ ဖိနပ္ေအာက္အမွန္တရားေတြ ေမွာက္က်သြားတဲ့အခါဘ၀ဆိုတာ ေကာလဟလပါပဲ။ရာဇဝင္မလုိအပ္တဲ႕ တံငါသမားတစ္ေယာက္အတြက္ ဘဝဆုိတာ သူ႕အတြက္ ေပါ႕ေပါ႕ေလး ျဖစ္ေနရမွာပါ။ခုေတာ႕ ဗ်ာ ၾကည္႕ပါအုံး။အိမ္အျပန္မွာ ငါးပါျခင္း မပါျခင္းက သူအတြက္ အေရးမၾကီးဘူး။သူဟာ ငါးမွ်ားသူ ပီသေနဖုိ႕ပဲ လုိအပ္တာပါ။ ကမ္းေပၚကေနျပီး ပင္လယ္ထဲ လက္ပစ္ကူးရုံနဲ႕ ေတာ႕ တစ္ဖက္ကမ္းဆုိတာ အေဝးၾကီး ရယ္။ စိတ္ကူးမယဥ္ခ်င္ပါနဲ႕။ကုိယ္႕စိတ္ကူးနဲ႕ ကုိယ္ပဲ ရူးခ်င္ ရူး။ရုိင္းခ်င္ရင္ ရုိင္းေပါ႕။မျဖစ္စေလာက္ အနားေလးအတြက္ ေဒါက္တာေတြ ဘာေတြ ျဖစ္ေနဖုိ႕မလုိအပ္ပါဘူး။ကုိယ္႕ရဲ႕ အိမ္တြင္းေရးေတြကုိ ကိုယ္႕ဖာသာရွင္းရမွာပါ။မရွင္းနဳိင္ ရင္ အိမ္ထဲမွာ ေနစရာကုိမလုိအပ္ဘူး။ပင္လယ္ထဲမွာ သြားေနေပါ႕။ခုေတာ႕ အဲလုိမဟုတ္ ငါးစာရွာရင္းနဲ႕ လူက ငါးစာျဖစ္ရသတဲ႕ေလ။တစ္ဖက္သက္ဆန္တဲ႕ အဲဒီကမ္းျပင္ကုိ ငါမုန္းတယ္။ ငါ႕ရဲ႕ မုန္းတီးျခင္းကုိ ငါပုိင္သလုိ ငါ႕ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းကုိလဲ ငါပုိင္တယ္။ လူမဆန္တဲ႕ အတၱသမားေတြ အတြက္ ကမၻာေျမက ခဏေလး နားခုိခြင္႕ေပးထားတာပါ။ ပန္းတုိင္ဆုိတာ ေရာက္ခ်င္တဲ႕ သူေတြအတြက္ ကန္႕သက္ထားလုိ႕ပါ။နယ္ေျမ တစ္ခုရဲ႕ ကန္႕သက္ခ်က္မွာ ခ်ဳံးပြဲခ် ငိုေနမည္႕အစားအနီးအနားက ကေလးတစ္ေယာက္ ရဲ႕ငုိသံေတြ ေသာကေတြကို ငါဘယ္လိုကုစားေပးရမယ္ဆုိတာ မင္း စဥ္းစားပါ။မင္း မင္း ေသခ်ာစြာ စဥ္းစားပါ။ဆက္ပါမည္.........။စဥ္းစားေနပါရေစ အုံး..........။

ေခၚလို႕မရတဲ႕ အသံ

ဒီေန႕ ဘာျဖစ္ေနမွန္းမသိဘူး။ဘာလုပ္လုပ္ ဘာေတြးေတြး ဘာေရးေရး ဘာျဖစ္ေနမွန္းကုိမသိတာ ။
ဘယ္သူ႕ကုိ အျပစ္ဖုိ႕ရမွန္းမသိဘူး။ဘယ္သူ႕ကုိ ရန္စရမွန္းလဲ မသိဘူး။ဘယ္သူ႕အျပစ္ကုိမွ မေျပာခ်င္သလုိ
ဘယ္သူ႕ ေကာင္းေၾကာင္းကိုမွ လည္း စိတ္မဝင္စားျဖစ္ဘူး။ အျပစ္နဲ႕ ဂုဏ္ ဂုဏ္ နဲ႕ အျပစ္ဘာကုိမွလဲ မစီဆစ္ခ်င္
ေတာ႕ဘူး။ဘာမွ မေသခ်ာတဲ႕ အေျခအေနမွာ က်ဳပ္တုိ႕က စိတ္ကူးယဥ္ျပီးရူးခ်င္ေနၾကတယ္ တဲ႕။
ည ကအိပ္မက္ထဲမွာ မဟုတ္တာေရာ ဟုတ္တာေတြပါ မက္ေနတာ ေကာင္မေလး နဲ႕ ဆုိင္တယ္။ လူ႕ ဘဝရဲ႕
သုံးပုံ တစ္ပုံမွာ က်ဳပ္ယွဥ္သန္ခဲ႕ျပီးျပီ။ေနျမင္႕ေလ အရူးရင္ေလ လုိ႕ ေျပာရေအာင္ကလဲ မုိးတိမ္ေတြ နဲ႕ျပည္႕ႏွပ္
မုိးမရြာေသးေပမယ္႕ မုိးအုန္႕ေနတယ္။ မုိးမထစ္ခ်ဳန္းေပမယ္႕ လွ်ပ္စီးလပ္ေနတယ္။ဝုန္း ဒုိင္း ဆုိျပီးဝင္ေရာက္မလာ
ေသးခင္ က်ဳပ္တုိ႕ တစ္ခုခု ဆုံးျဖတ္မွ ရမယ္ ။ဘာကိုမွ မၾကားခ်င္ေတာ႕သလုိ ဘာကုိမွ မေျပာခ်င္ဘူး။အားလုံးျပီးဆုံးသြားခ်င္းအတြက္ ကိုယ္႕ကုိကိုယ္ေျမၾကီးထဲမွာ စီးဝင္ရအုံးမယ္။ပင္လယ္ကုိ တူးျပီး
မထုတ္နဳိင္ေသးတဲ႕ ရတနာမ်ားအတြက္ က်ဳပ္တုိ႕အမ်ားၾကီးရွာေဖြရအုံးမယ္။
တကယ္႕သဘာဝရဲ႕အရင္းအျမစ္ေတြကို ရွာေဖြရအုံးမယ္။
ရြာျပန္ျပီး လူေတြနဲ႕ စကားေျပာရအုံးမယ္။ သက္သာရာ သက္သာေၾကာင္းေတြ ရွာေဖြရအုံးမယ္။
က်ဳပ္တုိ႕ ရြာသူ ရြာသားေတြ အတြက္ပါ။ ဘာကိုမွ တန္ဖုိးမထားခ်င္ဘူး (တစ္ခါ တစ္ရံရယ္ပါ)။
အျမဲတမ္း တန္ဖုိးရွိေနတဲ႕ အရာဆုိတာ ဘာျဖစ္မလဲ။ အျမဲတမ္း တန္ဖုိးမဲ႕ေနတာက ေရာ။
ေတြးၾကည္႕မိတာပါ။ ပင္လယ္ကုိ ေအာ္ဆဲျပီး ရန္စ ရမလား။ေကာင္းကင္ကုိ ေရပတ္ျပီး ရန္စ ရမလား။
တုိက္ေနတဲ႕ ေလကုိ တစ္ဝၾကီး ရွဴရွဳိက္ျပီး တအား ေအာ္ ပစ္ခ်င္တဲ႕ အသံက ထြက္မလာဘူး။
ဘယ္လုိမွ ကုိ ေခၚလုိ႕ ေအာ္လို႕ မရတဲ႕ အသံေလး ရယ္ပါ။

Sunday 6 September 2009

အစြဲလမ္းၾကီးတဲ႕ က်ဳပ္တုိ႕အမ်ဳိး

ဟုတ္ကဲ႕ သတင္းနဲ႕ နည္းပညာေခတ္ၾကီးမွာ သတင္းေတြက အမ်ဳိးမ်ဳိး နည္းပညာေတြက အဖုံဖုံ တကယ္ကုိ ေရွးလူၾကီးေတြ အတြက္ေတာ႕ မ်က္စိရွဳပ္စရာၾကီးပါဗ်ာ။ေခတ္အလုိက္ ေခတ္အၾကုိက္ဆုိတာ သူတုိ႕နဲ႕ မဆုိင္။ ေခတ္အေတြးေခတ္အေရးဆုိတာ သူတုိ႕အလုပ္မဟုတ္။ ယေန႕ေခတ္ ေဖ်ာ္ေျဖေရးေတြ မည္မွ်ပင္ ေပါမ်ားေနပါေစ သူတုိ႕စိတ္မဝင္စား။ မေန႕ကမွ ေပၚလာတဲ႕ ကိုရီးယားကားေတြကို ေရႊဘတုိ႕ ေခတ္ကမ်ားကြာ ဆုိျပီး အားရပါးရ ေျပာတက္တဲ႕ က်ဳပ္ဘၾကီးကုိေျပးျပီးသတိရလုိက္တာ။ နန္းေတာ္ေရွ႕ဆရာတင္ တုိ႕ေရးခဲ႕တဲ႕ သီခ်င္းေတြကုိ ေသခ်ာနားေထာင္စမ္း ဆုိျပီး ဘၾကီးေျပာတဲ႕စကားေတြ ယေန႕ေခတ္ရဲ႕ ေပၚပင္ေတးကုိၾ ကဳိက္ၾကတဲ႕ ဘၾကီးရဲ႕ေျမးေတြေတာင္ အလြတ္ရကုန္ျပီ ဘၾကီးေရ ......လုိ႕ ေျပာလုိက္ခ်င္တယ္။ လူေတြ ေျပာင္းလဲတက္တာကုိ ဘၾကီးေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္။ ေခတ္အဆက္ဆက္ကို မွီခဲ႕တဲ႕က်ဳပ္ဘၾကီးက ဘယ္အရာမဆုိ ႏွဳိင္းယွဥ္ျပီး ေျပာတက္တယ္။ သိပၸံပညာကုိ သူမသင္ခဲ႕ဘူးေပမယ္႕ ဒီနွစ္ရာသီဥတု အေျခအေနကုိ သူေကာင္းေကာင္းခန္႕မွန္းနဳိင္တယ္။ ရြာရဲ႕ေတာင္ဘက္မွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက တည္္ရွိခဲ႕တဲ႕ အင္းၾကီးရဲ႕ အနာဂတ္ျဖစ္နဳိင္ဖြယ္အေျခအေနကို သူနဲနဲပါးပါး တီးမိ ေခါက္မိရွိတယ္။ ဒါေပမယ္႕ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ သူက စကားသိပ္ေျပာတမဟုတ္ေတာ႕ သူ႕ကုိ လူအ ၾကီး လူေအးၾကီးလုိ႕ ထင္ၾကတာမ်ားတယ္။ လူမ်ားရင္ က်ဳပ္ဘၾကီးက သိပ္ျပီးစကားမေျပာဘူး။ေဝးေဝးက ေရွာင္တက္တယ္။ ေဟာဒီ လက္ႏွစ္သစ္ေက်ာ္ေလာက္ ရွိတဲ႕လွ်ာက လူေတြကို သိပ္ျပီးဒုကၡေပးလြန္းတယ္တဲ႕။ငယ္ငယ္က ေကာင္းေကာင္းနားမလည္ပါဘူး။ နဲ နဲ စာေလး ဘာေလးဖတ္လာမွ သင္ယူျပီးမွ နဲနဲ သေဘာမိလာပါတယ္။ ငယ္ငယ္က ဘၾကီးေျပာတဲ႕ပုံျပင္ေတြ ခုေတာ႕ ေကာင္းေကာင္းမမွတ္မိေတာ႕ပါဘူး။အေတာ္ေလးမ်ားပါတယ္။ ဟုိး.....ေရွးေရွးတုန္းက ဆုိျပီးသူအစခ်ီလုိက္ရင္ ေတာ္ေတာ္နဲ႕မျပီးေတာ႕ဘူး။အဲဒီည အဲဒီေနရာမွာတင္အိပ္ဖုိ႕သာ စဥ္းစားထားေပေတာ႕ ။ ကေလးမွန္သမွ်ကို ခ်စ္တက္တဲ႕ က်ဳပ္တုိ႕ဘၾကီးက ကေလးေတြကုိ ေခ်ာ႕သိပ္တက္တဲ႕ပုံျပင္ေတြနဲ႕ တကယ္႕မွတ္သားေလာက္စရာ သူတို႕ဂ်ပန္ေခတ္က အေတြ႕အၾကဳံေတြကို က်ဳပ္တုိ႕ကိုေျပာျပတက္ျပီး အိမ္တုိင္ယာေရာက္လုိက္ျပီးပို႕ အိပ္ေစတက္တာသူ႕ဝသီကုိးဗ်။ က်ဳပ္တုိ႕ အမ်ဳိးက အစြဲလမ္းၾကီးပါတယ္ဆုိ။
လူေတြရဲ႕သေဘာ အမ်ဳိးသမီးေတြရဲ႕သေဘာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသူေျပာျပခဲ႕တာ မွတ္မိသေလာက္ဆုိရင္ သူက မဃေဒဝလကၤာကုိ အာဂုံနီးပါးရတယ္ထင္တယ္။သူရြက္ျပသမွ် ေနာက္မွ ဖတ္ၾကည္႕ေတာ႕ကြက္တိ ျဖစ္ေနတယ္။အံ႕ၾသမိပါတယ္။တကယ္ပါ။ လူေတြေသျပီဆုိရင္ ငယ္ငယ္ကတည္းက မေၾကာက္ဖုိ႕ မလန္႕ဖုိ႕ အျမဲေျပာခဲ႕ပါတယ္။ေသသြားတဲ႕ ရုပ္ေကာင္ၾကီးက ဘာမွမလုပ္နဳိင္ဘူးဆုိျပီး လူေသတဲ႕အိမ္ကုိက်ဳပ္တုိ႕တပ္ဖြဲ႕ကိုေခၚသြားျပီး လူေသေကာင္ေဘးမွာ စကားေတြ ပုံျပင္ေတြ ေျပာျပခဲ႕ဘူးပါတယ္။ ဘၾကီးအားကုိးနဲ႕မုိ႕ ငယ္ငယ္က လုံးဝကုိ မေၾကာက္ခဲ႕တာပါ။ ေနာက္ျပီး သုႆာနတစ္စျပင္ထိေအာင္ ညေမွာင္ေမွာင္ေတြမွာဆုိ တစ္ေယာက္တည္းလဲ မေၾကာက္မရြံ႕သြားခဲ႕တဲ႕ဘၾကီးရယ္ပါ။ ကေလးေတြကို သိပ္ခ်စ္တက္တဲ႕ ဘၾကီးက ကေလးေတြ ေၾကာက္လန္႕ေအာင္ေျခာက္တက္သူေတြကုိ သိပ္ျပီးမုန္းပါတယ္။ စိတ္ဓါတ္ခြန္အား သတၱိေတြရွိေအာင္ အျမဲလုပ္ေပးေလ႕ရွိပါတယ္။ ေနာက္ျပီး ရြာမွာ အားငယ္သူမ်ား အႏွိမ္ခံလူတစ္ခ်ဳိ႕ကုိ ဘၾကီးက အျမဲကိုယ္တုိင္သြားျပီးအားေပးတက္ပါတယ္။ပုိက္စံေတြ ဘာေတြထုပ္ေပးျပီး အျမဲအားေပတက္ပါတယ္။ဘၾကီးမွာခ်မ္းသာသလားဆုိရင္ မခ်မ္းသာပါဘူး။္ထမင္းတစ္နပ္စာေတာင္မွ ၾကဳံရာမွာစားတက္တာပါ။ဝတ္စရာ အဝတ္အတြက္လည္း သိပ္ျပီးဇီဇာေၾကာင္တက္တဲ႕သေဘာမရွိပါဘူး။ သူသိထားတဲ႕ သူေလ႕လာထားသမွ်အေထြေထြ ဗဟုႆုတ ေပးဖုိ႕အတြက္ကိုပဲသူက စိတ္သန္တာပါ။ ေဗဒင္စသည္ ၾကယ္တာရာေတြၾကည္႕ျပီး သူအျမဲေျပာတက္ပါတယ္။ က်ဳပ္တုိ႕ေတာ႕ မမွတ္မိပါဘူး။ေကာင္းကင္မွာ ရွိတဲ႕ ၾကယ္ေတြကို ၾကည္႕ျပီး အျမဲေကာက္ခ်က္ခ်တက္ပါတယ္။ က်ဳပ္တုိ႕ေတာ႕ ဘုမသိ ဘမသိကေလးေတြပါပဲ။တကယ္ပါ။က်ဳပ္တုိ႕ဘၾကီးသာရွိေသးရင္ နဳိင္ငံျခားမွာလာျပီး ပိုက္စံအကုန္ခံကာပညာသင္စရာမလုိပါဘူး။ ဒါဆုိ က်ဳပ္ဘၾကီးမရွိလို႕ေပါ႕လုိ႕ ေမးစရာေတာ႕ ရွိတာေပါ႕။ တိက်တဲ႕ အေျဖေတာ႕မရွိပါဘူး။ က်ဳပ္တုိ႕အမ်ဳိးေတြက အစြဲလမ္းၾကီးပါတယ္ဆုိမွ။
ဟုတ္ပါတယ္။လူေတြက ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အနီးမွာရွိရင္ တန္ဖုိးမထားခ်င္တက္ပါဘူး။ကုိယ္႕ေခါင္းထဲမွာရွိတဲ႕ ဦးေဏွာက္ကုိ ဦးေဏွာက္လုိ႕မထင္တက္ပါဘူး။ကုိယ္သိထားတဲ႕ အသိကုိ အသိလုိ႕မထင္တက္ပါဘူး။ယေန႕ေခတ္မွာပါ။သုေတသနသမား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ သူတုိ႕အခ်ိန္ေတြကုိရင္းႏွီးျပီး သူတုိ႕လုိခ်င္တဲ႕အေျဖအတြက္မျဖစ္မေန ရွာေဖြတက္ၾကပါတယ္။ ေနရာအႏွံ႕ကုိသြားၾကတာပါ။အေရွက အေနာက္ ၊ အေနာက္က အေရွ႕ ၊ ေတာင္က ေျမာက္ ၊ ေျမာက္က ေတာင္ ဥဒဟုိသြားလာေနၾကတာပါ။သူတုိ႕ ညာဏ္ရွိသေလာက္ေတာ႕ ရသြားၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ ရြာက က်ဳပ္ဘၾကီးက အဲလုိမ်ဳိးမသြားခဲ႕ပါဘူး။ ဒါေပသိ ရြာထဲမွာေနျပီး လူေတြနဲ႕စကားေျပာ လူေတြနဲ႕ ေပါင္းသင္း လူေတြကုိ ကူညီ လူမွဳဒုကၡမ်ားနဲ႕ ေပ်ာ္ေမြ႕ဆုိေတာ႕ အင္း ဘၾကီးလဲ ဘၾကီးရဲ႕ ညာဏ္ရွိသေလာက္ေတာ႕ ရသြားမွာပါပဲ ဒါေၾကာင္႕ေျပာတာေပါ႕ က်ဳပ္တုိ႕အမ်ဳိးက အစြဲအလမ္းၾကီးပါတယ္ဆုိ။

Saturday 5 September 2009

သင္ဘယ္လုိ လူမ်ဳိးလဲ

ေလာကမွာ သတၱဝါေလးမ်ဳိးရွိတယ္။ဘာေတြလဲ ဆုိေတာ႕.....
(၁) ကုန္းေပၚမွာ သိပ္ျပီးအေျပးသန္တဲဲ႕ အေျပးနဳိင္ဆုံး ျပဳိင္ဘက္ကင္းဆိုတဲ႕ ျမင္း။
(၂) ေကာင္းကင္မွာ သိပ္ျပီး ပ်ံဝဲနဳိင္ ရွာေဖြနဳိင္စြန္းရွိတဲ႕ ေကာင္းကင္ယံထက္က သိန္းငွတ္။
(၃) ေရထဲမွာ လွပ ပိုင္နဳိင္စြာ ၾကာရွည္ေနနဳိင္စြမ္းရွိတဲ႕ ေရယဥ္ထက္သြားတဲ႕ ငါး။
(၄) ကုန္းေပၚမွာေရာ ေရထဲမွာေရာ ေလျပင္မွာပင္ နဲ နဲစီ ဟုိမဟုတ္ ဒီမဟုတ္ သိပ္အသုံးမဝင္ ပဲမ်ားတဲ႕ ငန္းဘဲ တုိ႕ျဖစ္ၾကတယ္။
ကဲ ဒီေတာ႕ သတၱဝါ ေလးမ်ဳိးေတာ႕ ေပၚလြင္ပါျပီ။ဟုိေန႕က ေရးစရာ တင္စရာကုန္ၾကမ္းေတြက နဲနဲ အလုပ္မလုပ္ေတာ႕လုိ႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႕ ဖုန္းေျပာရင္း နဲ႕ ေဆြးေႏြးျဖစ္တယ္။လူေတြ အေၾကာင္း အေရာင္အေသြးေတြ အေၾကာင္းရယ္ပါ။ကိုယ္႕ကုိကိုယ္ေတာင္မွ မစဥ္းစားျဖစ္တဲ႕အရာ စဥ္းစားျဖစ္သြားတယ္။ ငါဘယ္လုိ မ်ဳိးသတၱဝါမ်ဳိးျဖစ္ေနျပီ လဲ လုိ႕ပါ။အင္း ဒါနဲ႕ အေပၚမွာ ေဖၚျပထားတဲ႕ ေလးမ်ဳိးကုိ ျပန္ၾကည္႕ရင္ သူ႕ေနရာနဲ႕သူေတာ႕ ဘုရင္ေတြခ်ည္းပါပဲ။ေနာက္ဆုံးျဖစ္တဲ႕ ငန္းဘဲကုိ ပဲ က်ဳပ္အားမရတာပါ။ေရထဲမွာလဲ သူေကာင္းေကာင္းမက်ြမ္းက်င္ ငါးတစ္ေကာင္ေလာက္ မဟုတ္။ကုန္းေပၚမွာဆုိရင္ လဲ ျမင္းေလာက္မေျပာပါ နဲ႕ သြားပုံလာပုံတုိ႕က စျပီး အဆင္မေျပတာပါ။ေလထဲမွာ ဆုိရင္လဲ သူက ပ်ံလုိက္ေသးတာပါပဲ။သူမတက္တဲ႕ ေနရာ သူမတက္တဲ႕ ပညာဘာမွ မရွိပါဘူး။ဒါေပသိ ဘယ္ေနရာမွာမွ သူဟာ Expert မျဖစ္ပါဘူး။
နံပါတ္ ၁ ။ျဖစ္တဲ႕ ျမင္းကုိလဲ ၾကည္႕လုိ႕ရပါတယ္။ျမင္းသတၱဝါက လည္း သူက ကုန္းေပၚမွာသာ ဘုရင္တစ္ဆူ ေလာက္ ပိုင္နဳိင္စြာ ေျပးနဳိင္တာပါ။ေရထဲမွာ ငါးလုိမ်ဳိး စြမ္းရည္ မရွိပါဘူး။အေဝးၾကီးပါပဲ။ေရထဲေရာက္ရင္ သူ႕အသက္ စေတးရတာပါပဲ။သိန္းငွတ္တစ္ေကာင္ေလာက္ ေကာင္းကင္ကုိ ပ်ံတက္နဳိင္စြမ္း ေတာင္ပံေတြလဲ သူ႕မွာ မရွိပါဘူး။
ေနာက္ျပီး ေရထဲမွာ သိပ္ျပိီး ဘုရင္ လုပ္တဲ႕ ငါးကုိ ၾကည္႕ပါ။ကုန္းေပၚေရာက္ရင္ သူ႕အသက္ေသေတာ႕တာပါပဲ။အၾကာၾကီး မခံပါဘူး။ ေကာင္းကင္ ယံကုိ တက္ဖုိ႕ဆုိတာေတာ႕ အေဝးၾကီးပါပဲ။ ဒါေပသိ သူတုိ႕ သူေကာင္လုံး သူ႕ေနရာ နဲ႕သူေတာ႕တကယ္႕ကုိ Expert ျဖစ္ၾကပါတယ္။
လူေတြမွာလဲ ဒီလုိပါပဲ။သူ႕ေနရာ နဲ႕သူ သိပ္ျပီး Expert ျဖစ္တဲ႕သူေတြ ရွိၾကပါတယ္။ပညာ ရပ္ေတြ အမ်ားၾကီး တက္ထားဖုိ႕မလုိအပ္ပါဘူး။ဒါက လဲ ကုိယ္႕ရဲ႕ ညာဏ္ရည္ညာဏ္ေသြး အေပၚမွာ မူတည္ပါတယ္။ကိုယ္က လိုက္နဳိင္တယ္ဆုိရင္ ေတာ႕ သိပ္ျပီး တန္ဖုိးၾကီးလွပါတယ္။ဒီလုိမွ မဟုတ္ရင္ေတာ႕ ကုန္းေပၚမွာလဲ မဟုတ္
ေရထဲမွာလဲ မစြမ္း ေဝဟင္မွာပါ သုံးမဝင္တဲ႕ ဟုိလုိလုိ ဒီလုိလို ငန္းဘဲ နဲ႕တူသြားပါမယ္။
ကဲ ဒီေတာ႕ က်ဳပ္တုိ႕ေတြ ဘာအတြက္ ဘာကုိလုပ္ေနၾကတာလဲ။တိက်မွဳရွိတဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ ပန္းတုိင္ဆုိတာ ရွိကို ရွိရပါမယ္။ငယ္စဥ္အခါမွာကတည္းက တစ္ခုတည္းကုိ တကယ္ေဇာက္ခ်ျပီး အမွန္တကယ္ကုိ ပုိင္နဳိင္ ဖုိ႕
လိုအပ္ပါတယ္။ငယ္ရြယ္စဥ္ အခ်ိန္က အရြယ္မွာ သိပ္ျပီးအေရးၾကီးပါတယ္။အမွန္တကယ္ေတာ႕ က်ဳပ္ အသက္ၾကီးလာတဲ႕ လူမွန္သမွ်ရဲ႕ အသက္က လူငယ္ေတြရဲ႕ လက္ထဲမွာ ၇ွိတယ္ဆုိတဲ႕ ဆရာေအာင္သင္း ရဲ႕ ေဟာေျပာပြဲထဲက စာသားေတြလုိေသခ်ာပါတယ္။လူငယ္ေတြ မုိက္ရုိင္းသြားရင္ လူမိုက္စိတ္ဝင္ျပီး လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ၾကရင္ သြားပါျပီ။ ဒါေၾကာင္႕ ယဥ္ေက်းမွဳရွိဖုိ႕အတြက္ အထိန္းအကြပ္ျဖစ္တဲ႕ ဘာသာေရးဆိုတာ လုိအပ္လာပါတယ္။ဒါဟာလဲ လုိအပ္သေလာက္ပဲ ေကာင္းပါတယ္။ အရာရာကုိ ေၾကာက္တက္တဲ႕စိတ္ဝင္သြားရင္လဲ ကေလးရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ေတြ႕သမွ် ျမင္သမွ် ကုိ မလုပ္ရဲ မကုိင္ရဲ ေၾကာက္ရြံ႕ေနတက္ပါတယ္။ ဒါဟာ အစုိးဆုံးေသာ စိတ္ရဲ႕အေျခအေနမွာ ရွိပါတယ္။ စိတ္ကုိ ျမင္႕သည္ထက္ ျမင္႕ေအာင္ တက္သည္ထက္ တက္ေအာင္ လုပ္ေပးရမွာျဖစ္ပါတယ္။နိမ္႕သည္ထက္ နိမ္႕ေအာင္ လုပ္ေပး ေနၾကရင္ေတာ႕ျဖင္႕ က်ဳပ္တုိ႕ ခင္ဗ်ားတုိ႕ အနာဂတ္ မစဥ္းစားေနပါနဲ႕။ အခ်ိန္ကုန္ပါတယ္။သင္ဘယ္လုိ လူမ်ဳိးလဲဆုိတဲ႕ ေမးခြန္းအတြက္ ငါဘယ္လုိလူမ်ဳိးဆုိတာကုိ ေျဖျပီးရင္ ကုိယ္႕လူမွာ လုပ္စရာအလုပ္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်စရာေတြ အမ်ားၾကီးနဲ႕ မနက္ဖန္မ်ားစြာ အနာဂတ္မ်ားစြာကုိ လက္ခေမာင္းခက္ စိန္ေခၚလုိက္ေပေတာ႕ ။ အခ်ိန္မရွိဘူး ေကာင္မေလးတုိ႕ ေကာင္ေလးတုိ႕ ဆုိျပီး လက္တုိ႕လိုက္မယ္။