အမွတ္မရွိတဲ႕ ငါ

(၁)
အမွားေတြကုိ ခ်စ္ေနတာလား
လြဲေခ်ာ္မွဳေတြကို ခုံမင္ေနတာလား
ျဖစ္ရုိးျဖစ္စဥ္မဟုတ္တဲ႕ အရာေတြပဲလား
စိတ္ကူးထဲက နဳိးထျပီး
မနက္မုိးလင္းလုိ႕ ထၾကည္႕
ေအာ္ တစ္ေန႕စာအဆာရွာထြက္ၾကတဲ႕
ငွတ္ကေလးေတြက ငါ႕ကုိေလွာင္လုိ႕ ေျပာင္လုိ႕
ကိုယ္႕ပုိင္ ဘာသာစကားနဲ႕ ကိုယ္႕ဖာသာေၾကနပ္
ကိုယ္႕ဘဝ ကိုယ္႕ဖြင္႔ဆုိခ်က္နဲ႕ ကုိယ္ သာယာ
ဒါေတာင္ အျပစ္က မလြတ္ခ်င္ဘူး တဲ႕။
(၂)
လူထဲက လူတစ္ေယာက္အဖုိ႕
မွားသည္ျဖစ္ေစ မွန္သည္ျဖစ္ေစ
အျပီးထိ ၾကည္႕မည္႕သူမရွိလဲ ျပီးသည္ထိေတာ႕
ဆက္ ကရမွာပဲ။
အသြားမေတာ္ တစ္လွမ္း အစားမေတာ္ တစ္လုပ္ တဲ႕
ေရြးျခယ္ခြင္႕ နဲ႕ ေဝးေနၾကမွေတာ႕
ျဖစ္သလုိ ၾကဳံသလို သာ ဆက္ရမွာပဲ
ကိုယ္႕စိတ္နဲ႕ကုိ ရူးေနၾကတာပါပဲ။
ဘာလုပ္လုပ္ ဘာေတြးေတြး
ဘာမွကို အရသာမေတြ႕ဘူး
ဘာမွကုိ ခံတြင္းမေတြ႕ဘူး။
တစ္ခုခု ကုိ လုပ္မယ္ၾကံရင္ တစ္ခုခုက ဖ်က္ေနတယ္။
ဘာလဲဆုိတာလဲ အေျပာရခက္တယ္
ဘာမွ နားမလည္တာေတြ ေရးမိမွေတာ႕
ဘာမွ နားမလည္တာေတြ ဖတ္ရမွာေပါ႕။
သမရုိးက် ျဖစ္စဥ္မွာ ဒါေတြ မပါခဲ႕ဘူးဆုိတာ
က်ဳပ္တုိ႕ မေတြ႕ၾကဳံခဲ႔ဘူးေတာ႕ ျဖစ္သလို ၾကဳံသလိုဆက္ ကဖုိ႕လြဲျပီး
အျခားဘာမွ မရွိပါဘူး။
(၃)
ကိုယ္႕ကိုကိုယ္ အမွတ္ေပးထားပါရက္ နဲ႕
အမွတ္မရွိခဲ႕မွေတာ႕ ဘယ္သူ႕အမွတ္ကိုေမွ်ာ္ရမွာတဲ႕လဲ။
ျဖစ္စဥ္မ်ားစြာကို အၾကိမ္ၾကိမ္ေကာက္ခ်က္ခ်
တစ္ေန႕သာ ကုန္သြားတယ္
လူေတြ ပုံမွန္အသက္ရွဴက မရပ္ဘူး။
ပုံေလာင္ေနပါတယ္ ဆုိမွ
ပူေလာင္မွဳေတြက ကူးဆက္
ဆက္ကျပရမယ္႕ လူဘဝဇာတ္ခုံ မသိမ္းေသးသမွ်
ကျပၾကရမွာပဲ။
ပြဲျပီးသြားရင္ တစ္ခုပဲ လုိတယ္။
မုိး မလင္း ဖုိ႕ ။
တကယ္မုိးလင္းမွာကို ေၾကာက္ေနသူအတြက္ရယ္ပါ။
ရွင္သန္ေနက် သစ္ပင္ေတြ
သီဆုိေနက် ေတးသံေတြ
တစ္ေျဖးေျဖး ေႏြရာသီ ဆန္လို႕လာတယ္။
ဘာမွ အေၾကာင္းျပခ်က္ အသစ္မလိုပါဘူး
ကိုယ္ရွင္သန္ခဲ႕တဲ႕ ကာလတစ္ေလွ်ာက္မွာတင္ကုိ
ကိုယ္႕မွတ္ေၾကာက္ကုိ ျပန္ၾကည္႕လို႕ရပါေသးတယ္။
အဆိပ္ပင္ ကုိ ေရမေလာင္းမိတဲ႕ ငါ မျဖစ္ေသးသမွ်
အေမ႕အိမ္ကုိ ငါျပန္ခြင္႕ရွိတယ္။
လူ႕ ဘဝက ခဏေလးရယ္ပါ
အရုိးျပဳိင္းျပဳိင္းထေနတဲ႕ ေတာအုပ္ထဲမွာ
ဘယ္ကလာျပီး ခင္ဗ်ုားတုိ႕လုိခ်င္တဲ႕ သာယာမွဳရွိမွာတဲ႕လဲ။
အာရုံေတြက မခ်ဳိပါဘူးဆုိမွ
အမွတ္မရွိတဲ႕ ငါက မေန႕က ထမင္းသုိး ဟင္းသုိးေတြကုိ
တက္လို႕ မက္လို႕ ေမွ်ာ္လုိ႕ လင္႕လုိ႕........။

ေတာင္တန္းေပၚက တစ္ည

က်ဳပ္တုိ႕သူငယ္ခ်င္းတစ္စု ရြာေလးတစ္ရြာသုိ႕ေလ႕လာေရးေရာက္ရွိသြားတယ္။သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ဖိတ္ေခၚမွဳလဲ ပါတာေပါ႕။ရြာကုိသြားမယ္ဆုိတာနဲ႕အပ်ဳိေတာ္မ်ားနဲ႕ အၾကဳိေတာ္လႊတ္ရတဲ႕ သူ႕ဒုကၡက လဲ မေသးငယ္လွပါ။ မုိးေတြ တစ္ဖြဲဖြဲ ေလေတြတဝုန္းဝုန္း ဘယ္ကုိပဲၾကည္႕ၾကည္႕ေတာင္တန္းေတြကိုပဲျမင္ေနရတယ္။ ေတာင္တန္းေတြေပၚမွာၾကည္႕ရင္း ေတာင္တန္းေတြကို ဖ်တ္ေလွ်ာက္ရတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းသလုိ လြမ္းစရာလဲသိပ္ျပီးေကာင္းလြန္းတယ္။ဘယ္လြမ္းရမွန္း မသိမွဳမ်ားႏွင္႕ ေတာ္ေတာ္ေလးလြမ္းတက္လာတယ္။ သူတုိ႕မွာရွိတဲ႕ ယဥ္ေက်းမွဳကုိ အစြမ္းကုန္ ျပသၾကတဲ႕ ရုိးသားမွဳေလာက္ခ်စ္စရာေကာင္းတာမရွိဘူး။ ဒါက ပညာမတက္တဲ႕ လူတန္းစားတစ္ခ်ဳိ႕အတြက္ရယ္ပါ။က်ဳပ္တုိ႕တစ္ဖြဲ႕ၾကီး တစ္ေလွတည္းစီး တစ္ခရီးတည္းသြား လမ္းမွာ ဟားတုိက္လုိ႕ ရယ္လုိက္ၾက စ လုိက္ၾက ေနာက္လုိက္ၾက ေျပာင္လုိက္ၾက တကယ္ကုိ ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ႕ပါတယ္။ဘာမွန္းမသိေသးတဲ႕ ရုိးရာ ယဥ္ေက်းမွဳအတြက္ က်ဳပ္တုိ႕ေတြ ခရီးတစ္ခုမွာ ေမွ်ာ္တလင္႕လင္႕ေလးပါပဲ။ေရာက္ေတာ႕မွာ ေရာက္ေတာ႕မွာဆုိတဲ႕ အသံေလးကုိပဲ အင္အားျပဳ ဂရုထား က်န္တာ ဘာကိုမွ အမွဳမထား ဂရုမထား ။
ဒီအတက္ျပီး ရင္ အဆင္းမရွိေတာ႕ပါဘူးဆုိတာ အဲဒီက ရခဲ႕တာပါ။ဘဝက ဒီလုိပါပဲ ဘာတက္နဳိင္မွာလဲတဲ႕ ။ က်ဳပ္တုိ႕ကေတာ႕ က်ဳပ္တုိ႕စိတ္ထဲရွိတဲ႕အတုိင္းေပါ႕ ။အင္းေလ သူတုိ႕ကလည္း သူတုိ႕စိတ္ထဲရွိတဲ႕အတုိင္း တကယ္ကုိ ရုိးရုိးသားသား ပါပဲ ေၾကလုိ႕ ၊ နပ္လုိ႕ သူတုိ႕ဘဝနဲ႕သူတုိ႕ေျပာပါတယ္။ရြာကုိ ျမင္ေနရပါျပီ ဟုိးေဝးေဝးက မွဳံမွဳံေလးက က်ဳပ္တုိ႕သြားေနတဲ႕ ရြာပဲ တဲ႕။အား ပါးပါး မွားျပီ မွားျပီ လုိက္ခဲ႕မိတာမွာျပီ။ကိုယ္ေပၚမွာရွိေနသမွ် အရာအားလုံးကုိ ပစ္ခ်လုိက္တယ္။ကုိယ္႕ေျခေထာက္ကုိ ေသာ္မွ မသယ္ခ်င္ေတာ႕တဲ႕ အျဖစ္ကုိ ေရာက္သြားတယ္။သူတုိ႕ တုိင္းရင္းသူေတြက ေတာ႕ ပုံမွန္ပါပဲ။နုားလဲ မနားဘူး ေနာက္ျပီး ျမန္ျမန္လဲ မသြားဘူး။ က်ဳပ္တုိ႕ကေတာ႕ မဟုတ္ဘူး။ျမန္ျမန္ ေရာက္ခ်င္လုိ႕ သြားေလေလ ေျဖးေျဖး ေရာက္ေနေလ ျဖစ္ေနတယ္ဗ်ာ။ဒါနဲ႕ ပဲ ေနာက္ဆုံးကုိ က်န္ခဲ႕ရတယ္။
ေရာက္ပါျပီ တကယ္ေရာက္ပါျပီ ။အဲဒီရြာေလးကုိ ဘယ္လုိေရာက္ခ်င္မွန္းမသိဘူး ေမာပန္းေနလို႕နဲ႕ တူတယ္။အဲဒီအခ်ိန္ခါက ရယ္ပါ။လမ္းခရီး နန္ပုတ္ေခ်ာင္းကုိ ျဖတ္ၾကေတာ႕ လုပ္ျပီးသားေဖာင္ေလးက ပ်က္ေနတယ္ ။ ေဖာင္လုပ္ၾကမယ္ဆုိျပီး ဝါးေတြ ခုပ္ ၾကဳိးေတြ ရွာ တကယ္မလြယ္တာပါ။စာဖတ္သူ ေဖာင္ဆုိတာ သိမွာပါ။တစ္ဖက္ကမ္းကုိကူးသြားဖုိ႕ကုိ ေျပာတာေလ။ရွိသမွ် အစြမ္းကုန္ထုပ္ လုပ္ၾက ကိုင္ၾက လွဳပ္ရွားလုိက္ၾကတာ ဘယ္မွာရလုိ႕လဲ ေဖာင္မေျပာပါနဲ႕ ရွိသမွ်ဝါးေတြ ဆုံးေတာ႕တာပါပဲ။တစ္ဖက္ကမ္းကုိ ကူးဖုိ႕အေရးေတာ္ေတာ္ခက္ခဲတယ္ဆုိတာကုိ သေဘာေပါက္လုိက္မိတယ္။ ေရစီးကလဲ ေတာ္ေတာ္သန္တယ္။မတက္နဳိင္ၾကဘူး ဘယ္လုိမွကုိ မတက္နဳိင္ၾကတာ။ေတာင္ၾကေခ်ာင္းေရဆုိတာ သိတယ္မလား ။သူမထင္ရင္ ခ်က္ခ်င္းေရေတြက ၾကီးလာတယ္။ဘာနဲ႕မွ တားစီးလုိ႕မရဘူး။ဒီ လိုနဲ႕ပဲ နန္ပုတ္ေခ်ာင္းကေလးေက်ာ္ဖုိ႕ ေတာ္ေတာ္အခက္ေတြ႕ေနတယ္။သူတုိ႕ေတြကေတာ႕ အသာေလးပဲ ကူးသြားၾကတယ္။လက္မွာလဲ အထုပ္ေတြ အပုိးေတြနဲ႕ အားပါးပါး ၾကည္႕ျပီး ေၾကာက္လာတယ္။လြယ္လြယ္ကူကူပါပဲ။ေၾကာက္ေနတဲ႕ က်ဳပ္တုိ႕အတြက္ ဒီေတာင္က် ေခ်ာင္းကုိ ဘယ္လုိေက်ာ္လြားၾကမလဲမလြယ္ဘူးေနာ္။ဒါနဲ႕ မထူးပါဘူး ဒီတုိင္းေနရင္ ေတာ႕ ဘာမွျဖစ္မလာဘူးေပါ႕။ ေရတိမ္ရာကို ရွာေဖြၾကတယ္။ကံေကာင္းခ်င္ေတာ႕ ဟုိဘက္ကမ္း နဲ႕ ဒီဘက္ကမ္းကုိ သဘာဝအရ ေပါင္းကူးေပးထာတဲ႕ ႏြယ္ပင္ၾကီးၾကီးကုိ ေတြ႕ၾကတယ္။ဟာ မဆုိးဘူးဆုိျပီး လြယ္လြယ္ကူကူ ပဲကူးသြားၾကတယ္။အဲဒီေတြမွာ အားလုံး လယ္ဘယ္တူေတြခ်ည္းပဲ ဘယ္သူမွ ဆရာဆုိတာ မရွိဘူး။ေခါင္းေဆာင္ဆုိတာ မထားဘူး။ျဖစ္လာရင္ အကုန္ဝုိင္းျပီး ေျဖရွင္းလုိက္ၾကတယ္။ ရြာတစ္ရြာကုိ ခဏ ဝင္နုားၾကေသးတယ္။ရြာရဲ႕အၾကီးဆုံးေစာ္ဘြားက ေျပာတယ္။ဘာေျပာလဲ ဆုိေတာ႕ က်ဳပ္တုိ႕ေတြ ထမင္းစားလုိ႕အျပီး ဒီမွာ မိတ္ေဆြတုိ႕ မင္းတုိ႕ ေျမျပန္႕လာၾကတယ္ေနာ္။တုိ႕စီမွာေရႊေတြ ေငြေတြပါလာစရာမလိုဘူး။ တုိ႕စားသလုိ မင္းတုိ႕စားနဳိင္ရင္ တစ္ဝမ္း တစ္ခါးအတြက္ေတာ႕ ေနလို႕ရတယ္။အဲလုိမွ မင္းတုိ႕မစားနဳိင္ရင္ အသက္တုိမယ္။တဲ႕ .......။အရုိးသားဆုံးသူေျပာသြားတာပါ။ဒီလုိနဲ႕ စားေသာက္ျပီးၾကေတာ႕ ေဆးလိပ္ေတြ ကြမ္း (သူတုိ႕ရုိးရာ ကြမ္း)ေတြ ႏွင္႕ဧည္႕ခံေနေသးတယ္။ျပီးေတာ႕ လမ္းမွာစားဖုိ႕ ၾကက္ဥေတြ ျပဳတ္ေပး။အစုံပါပဲ တကယ္႕ကုိ အစုံလုပ္ေပးလုိက္တာပါ။ခုပဲ ေတြ တာ သူက ခင္မင္တက္လုိက္တာ ၾကည္႕စမ္း ဘာေမွ်ာ္လင္႕ခ်က္မွလဲ မရွိဘူး။ရြာကုိ ျဖတ္သြားရုံေလးပါပဲ နုားခုိစရာ အိမ္မရွိေတာ႕လုိ႕ ခဏေလးဝင္နုားလုိက္တာပါပဲ။ဒါတင္မကေသးပါဘူး လမ္းမွာ အေစာင္႕ႏွစ္ေယာက္ထည္႕ေပးလုိက္ပါေသးတယ္။ဒီလုိ နဲ႕ နန္ပုတ္ေခ်ာင္း ေတာင္တက္ကုိ အလြန္ က်ဳပ္တုိ႕ေတြ သြားေနတဲ႕ ရြာေလးကုိ ေရာက္ေတာ႕တာပါပဲ။ ည ........ ည..........ေရာက္တဲ႕ ညတုန္းကေပါ႕.............သိပ္ျပီးထူးဆန္းခဲ႕ေသာ ေမွ်ာ္လင္႕မထားခဲ႕ေသာ အေတြ႕အၾကဳံမ်ား ..............ဟုတ္ကဲ႕ ခဏနားျပီး ျပန္လည္ေတြးေနပါရေစ။ဆက္လက္ေရးပါမည္......။

ႏုပ်ိဳေအာင္ ဘယ္လိုေနမလဲ. . .

1. အေရးမပါတာေတြကို ေဘးဖယ္ထားလိုက္ပါ။ အဲဒီ အေရးမပါတာေတြဆိုတဲ့

အရာေတြထဲမွာ အသက္ရယ္၊ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ရယ္၊ အရပ္အျမင့္ရယ္လည္းပဲ

ပါ၀င္ပါတယ္။ ဆရာ၀န္ေတြရွိတာပဲ။ ဒီကိစၥအတြက္ ပူေနစရာ မလိုပါဘူးဗ်ာ။

ဒါေၾကာင့္လည္း ဆရာ၀န္ေတြကို မ်ားမ်ားေလးေပးရတာေပါ့ေလ။



2. ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ပဲ ေပါင္းပါ။ တစ္ခ်ိန္လံုး

ညည္းညဴေနျခင္းက သင့္ကိုဖ်က္ဆီးေနရာ ေရာက္ပါလိမ့္မယ္။ သင္ကိုယ္တိုင္လည္း

ညည္းညဴေနတတ္သူတစ္ဦး ျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာ့ ဒီအခ်က္ကေလးကို သတိရလိုက္ပါေနာ္။







3. အၿမဲတမ္း သင္ယူေလ့လာေနပါ။ ကြန္ပ်ဴတာအေၾကာင္း၊

ဥယ်ာဥ္စိုက္ပ်ိဳးျခင္းအေၾကာင္း၊ လက္မႈပညာအေၾကာင္း၊ ဘာကိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္

သင္ယူေလ့လာေနဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ဦးေႏွာက္ကို ဘယ္ေတာ့မွ အနားမေပးပါနဲ႔။

စကားပံုေတာင္ ရွိေသးတယ္ မဟုတ္လား.. ဘာတဲ့ An idle mind is the devil's

workshop တဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲအေနနဲ႔ကေတာ့ The devil's name is Alzheimer's!

ပဲေပါ့



4. ရိုးရိုးေလးေတြနဲ႔ပဲ ေနတတ္ေအာင္ႀကိဳးစားၾကည့္ပါ။



5. ရယ္ေမာပါ၊ အၾကာႀကီး က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ကို ရယ္ေမာပလိုက္ပါ။

ရယ္လြန္းလို႔ ပင့္သက္ရိႈက္ရတဲ့အထိကိုေပါ့။ သင့္မွာ သင့္ကို

ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ လုပ္တတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္သာရွိမယ္ဆိုရင္

သူနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနလိုက္တာ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။







6. သင္ခ်စ္တတ္တဲ့ အရာေတြသင့္အနားမွာ ရွိေနပါေစ။ သင့္မိသားစု၊ သင္ခ်စ္တဲ့

တိရစၦာန္၊ သင္၀ါသနာပါတဲ့အလုပ္၊ သင္ႏွစ္သက္တဲ့ သီခ်င္းေတြ ဘာပဲျဖစ္ေန

ျဖစ္ေန ဒါေတြနဲ႔အတူ ရွိေနဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ သင္နားခိုဖို႔ ေနရာတစ္ေနရလည္း

ရွိေနရမယ္ေနာ္။ ေနာက္ၿပီး ဘုရားသခင္နဲ႔လည္း တည့္ေအာင္ေနေပါ့ဗ်ာ။



7. မ်က္ရည္က်ေလာက္တဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးေတြ ႀကံဳလာခဲ့ရင္.. ႀကံ့ႀကံ့ခံပါ၊

၀မ္းနည္းပူေဆြးေနလိုက္ပါ၊ ၿပီးရင္ေတာ့ စိတ္ထဲကေန ထုတ္လိုက္ပါေတာ့။

ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး ကိုယ္နဲ႔အတူရွိေနမွာက ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပဲေလ။ ဒီေတာ့

ကိုယ္အသက္ရွင္ေနစဥ္အတြင္းမွာ ရွင္သန္ေအာင္ ေနထိုင္ပါ။



8. ကိုယ့္အသက္ကိုယ္ တန္ဘိုးထား ျမတ္ႏိုးပါ။ က်န္းမာေရး မေကာင္းရင္

ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ရမွာေပါ့။ မၾကာခဏေနမေကာင္း ျဖစ္ေနရင္လည္း

ပိုေကာင္းေအာင္ လုပ္တတ္ရမယ္ေလ။ အင္း.. ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ဘယ္လိုမွ

မကယ္ႏိုင္တဲ့ အဆံုးေတာ့ တစ္ျခားသူေတြရဲ႕ အကူအညီကို ယူရေတာ့မွာပါပဲ။



9. မသြားခ်င္တဲ့ ခရီးေတြကို မသြားနဲ႔ေလ။ ေမာလ္ေတြကို ေရွာ့ပင္ထြက္ပါ။

အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြကို သြားလည္ပါ။ ေနာက္.. တစ္ျခားေသာ ႏိုင္ငံျခား

တိုင္းျပည္ေတြထိေတာင္ ေရွာ့ပင္ထြက္လိုက္ပါအံုး။ ဒါေပမယ့္.. စိတ္လြတ္

ကိုယ္လြတ္မဟုတ္တဲ့.. စႏိုးစေနာင့္ ခရီးမ်ိဳးေတာ့ မျဖစ္ဖို႔ လိုအပ္တယ္ေလ။





10. ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ သူေတြကို အသက္ရွင္ေနတုန္း၊ အခြင့္အေရးရတုန္းမွာ

ခ်စ္တယ္လို႔ ဖြင့္ေျပာလိုက္ပါ။

ဖိုးသူေတာ္ႀကီး ေျပာျပတဲ့ပံုျပင္ . . .

ဖိုးသူေတာ္ႀကီး ေျပာျပတဲ့ ပံုျပင္ကေတာ့ ဒီလိုပါ။

…
တစ္ခါတုန္းက
သိပၸံပညာရွင္ႀကီး သံုးေယာက္ဟာ အိမ္တစ္အိမ္ထဲမွာ အတူတူ စုေပါင္း
ေနထိုင္ၾကတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။
ဒါေပမဲ ့ခက္တာက သူတို႕ေနတဲ့အိမ္မွာ ခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္ဖို႕ မီးဖိုတစ္လံုးမွ
မရွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သိပၸံပညာရွင္ႀကီးေတြဟာ ထမင္းစားခ်ိန္ၾကရင္
ဟိုအိမ္ဒီအိမ္သြားၿပီး ထမင္းနည္းနည္း ဟင္းနည္းနည္း လိုက္ေတာင္းစား ရတယ္ဆိုပဲ။

တစ္ေန႕လဲမဟုတ္၊ ႏွစ္ေန႕လဲမဟုတ္ ေန႕တိုင္းေန႕တိုင္း မနက္စာေတာင္းလိုက္
ညစာေတာင္းလိုက္နဲ႕ ဆိုေတာ့ ေပးရတဲ့ အိမ္ေတြကလဲ ၿငိဳျငင္လာတယ္။
“ခင္ဗ်ားတို႕ကလည္းဗ်ာ၊ တစ္သက္လံုး ဒီလိုပဲ ေတာင္းစား ေနေတာ့မွာလား။ ကိုယ့္ဖါသာ
ကိုယ္လည္း ခ်က္စားၾက ဦးမွေပါ့”
“ခ်က္ေတာ့ ခ်က္စားခ်င္ပါတယ္ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ မီးဖို မရွိလို႕ပါ”
“မီးဖိုမရွိရင္ ၀ယ္ေပါ့ဗ်။ ဒါမွမဟုတ္ ခင္ဗ်ားတို႕လဲ သိပၸံပညာရွင္ ေတြပဲ…
ကို္ယ့္ဖါသာကိုယ္ မီးဖိုေလးတစ္လံုး ေတာင္ ျဖစ္ေအာင္ မလုပ္တတ္ ၾကဘူးလား”
ဒီလို အေျပာခံရေတာ့ သိပၸံပညာရွင္ သံုးေယာက္ဟာ ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားၾကၿပီး…
“ငါတို႕ အိမ္မွာ မီးဖိုတစ္လံုးေတာ့ ရွိဖို႕လိုၿပီ” လို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္။
ဒါျဖင့္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ စိတ္တိုင္းက် ျဖစ္ေအာင္ သူတို႕ကို္ယ္တိုင္ ပံုစံဆြဲၿပီး
တည္ေဆာက္ ၾကမယ္ေပါ့။ ဒီလိုနဲက အားလံုးသေဘာတူ လိုက္ၾကတယ္။
အဲဒါနဲ႕… မီးဖိုႀကီးတစ္လံုး စၿပီး တည္ေဆာက္ ျဖစ္ၾကေရာ ဆိုပါေတာ့ …။
မီးဖိုႀကီး မၿပီးခင္မွာ ပညာရွင္တစ္ေယာက္က အၾကံတစ္ခုရလာတယ္။
“က်ဳပ္တို႕ လုပ္တဲ့ မီးဖိုက သိပ္ၿပီး ႀကီးေနေတာ့ တစ္ေနရာက တစ္ေနရာကို
ေရႊ႕လို႕လြယ္ေအာင္ ဘီးေတြ တပ္လိုက္ရင္ မေကာင္းဘူးလား”
အဲဒီ အၾကံေၾကာင့္ မီးဖိုေအာက္မွာ ဘီးေတြ တပ္ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီမွာတင္
ေနာက္တစ္ေယာက္က
“ဘီးေတြႀကီးပဲရွိရင္ ေရႊ႕ခ်င္တဲ့အခါ တြန္းေနရမွာေပါ့။ ပင္ပန္းပါတယ္။ ေမာင္းၿပီး
ယူသြားလို႕ ရေအာင္ ေမာ္ေတာ္ကားလို စက္တပ္လိုက္ရင္ မေကာင္းဘူးလား”
ဒါနဲ႕ပဲ… မီးဖိုမွာ အင္ဂ်င္ေတြ စက္ေတြ တပ္ဆင္လိုက္ၾကတယ္။ တတိယ သိပၸံပညာရွင္က…
“စက္လဲ တတ္ၿပီးၿပီ၊ ဘီးေတြလဲ ရွိၿပီ၊ ေမာင္းလို႕လဲ ရေနၿပီဆိုေတာ့… တစ္ခါတည္း
လူေတြပါ လိုက္စီးလို႕ ရေအာင္ လုပ္ၾကစို႕” လို႕ အၾကံေပးတယ္။
ဒါနဲ႕ပဲ မီးဖိုဟာ လူစီးလို႕ ရတဲ့ ယာဥ္ႀကီး ျဖစ္သြားေရာ။
သိပၸံပညာရွင္ႀကီးေတြ မီးဖိုတစ္ခု ေဆာက္ေနတယ္ ၾကားလို႕ လာၾကည့္ၾကတဲ့ လူတစ္ေယာက္က
အဲဒီမီးဖိုကိုလည္း ျမင္ေရာ ရင္သပ္ရႈေမာ ျဖစ္သြားၿပီး…
“အို… အံမခန္း လက္ရာပဲ”
လို႕ ခ်ီးက်ဴးတယ္။ အဲဒီလူက စၿပီး သတင္းျဖန္႕လိုက္လို႕ ၾကားရတဲ့သူ မွန္သမွ်
မီးဖိုႀကီးကို က်ိတ္က်ိတ္တိုး လုယက္တိုးေ၀ွ႕ ၾကည့္ၾကပါေလေရာ… တဲ့။
ၾကည့္တဲ့သူတိုင္း ကလည္း မီးဖိုႀကီးကို အမ်ိဳးမ်ိဳး ခ်ီးမြမ္းၾကတယ္။ ခ်ီးမြမ္းသံ
ၾကားေလေလ သိပၸံပညာရွင္ႀကီး ေတြကလည္း ပိုၿပီး ေက်နပ္အားရ လာေလေလ… သူတို႕
လက္စြမ္းျပ ခ်င္လာေလေလ ေပါ့။
ဒါနဲ႕ သိပၸံပညာရွင္ တစ္ေယာက္က မီးဖိုႀကီးမွာ ေနာက္တြဲ တပ္ၿပီး ေရခ်ိဳးခန္း၊
ဧည့္ခန္းေတြ၊ အိမ္သာေတြ ကိုပါ အလိုအေလွ်ာက္ စနစ္နဲ႕ ဖြဲစည္း ေျပာင္းလဲ
လို႕ရေအာင္ တပ္ဆင္လိုက္တယ္။
ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေလဖိအားသံုး စနစ္နဲ႕ မီးဖိုႀကီးကို စီးၿပီး ေကာင္းကင္ေပၚ
ပ်ံလုိ႕ရေအာင္ လုပ္တယ္။ မီးဖိုႀကီးက မိုးေလ၀သ အေျခအေနကိုလည္း တိုင္းတာေပး
ႏိုင္တယ္။
တတိယသိပၸံပညာရွင္ ကေတာ့ မီးဖိုႀကီး အတြင္းမွာ ကြန္ျပဴတာ တစ္လံုး
တပ္ဆင္လိုက္တယ္။ သိခ်င္တဲ့ ျပသနာ မွန္သမွ်ကို အဲဒီ ကြန္ျပဴတာ
ေျဖရွင္းေပးႏိုင္တယ္ ဆိုပဲ။ မီးဖိုႀကီးကို လာၾကည့္ၾကတဲ့ လူေတြက
ေမြးေန႕သကၠရာဇ္ကို စာရြက္တစ္ရြက္မွာ ေရးၿပီး မီးဖိုထဲ ထည့္လိုက္ရင္ ကြန္ျပဴတာက
ေဗဒင္ ေဟာေပးတယ္… တဲ့။
လူေတြက မီးဖိုႀကီးရဲ႕ ေဗဒင္ဟာ သိပ္မွန္တာပဲ လို႕ခ်ီးမြမ္းၾကတယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ မီးဖိုႀကီးကို အစစအရာရာ တပ္ဆင္လို႕ ၿပီးသြားၾကတယ္။ ကမၻာေပၚမွာ
အထူးျခား အဆန္းသစ္ဆံုး အျပည့္အစံုဆံုး မီးဖိုႀကီးပါ။ ခြ်တ္ယြင္းခ်က္ေလး တစ္ခုပဲ
ရွိတယ္။
အဲဒီ မီးဖိုမွာ မီးေမႊးလို႕ မရဘူး…တဲ့။
သိပၸံပညာရွင္ႀကီး သံုးေယာက္ဟာ အရင္ကလိုပဲ ထမင္းေတြ၊ ဟင္းေတြ လိုက္ေတာင္းစား
ေနရတာပါပဲတဲ့။

ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ပံုျပင္ကို နားေထာင္ၿပီး အမ်ားႀကီး ေလွ်ာက္စဥ္းစား ေနမိတယ္။
“ဘ၀မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ဘာေတြကို တည္ေဆာက္ ေနခဲ့ ၾကပါလိမ့္…” လို႕။

— မင္းခုိက္စိုးစံ ၏ ကတ္သီးကပ္သတ္မွ —

ကုိယ္တုိင္ေရြးတဲ႕လမ္း

(၁)
မေလွ်ာက္လွမ္းခ်င္ခဲ႕ဘူး
တကယ္ေျပာတာ က်ဳပ္ စိတ္ထဲမွာ
မေရရာတဲ႕ မေသခ်ာတဲ႕ေျခရာေတြကုိ
မလြမ္းနဳိင္လုိ႕ပါ။
ကမ္းေျခမွာ ထားခဲ႕မိလုိ႕လား
ဒါမွမဟုတ္ ရင္......
တလိမ္႕လိမ္႕တက္လာတဲ႕ လွဳိင္းေတြေၾကာင္႕လား။
သဲမွဳံေလးေတြ က်ဳပ္လက္ၾကားက သဲမွဳံေလးေတြမွာ
တကယ္အျပစ္မရွိၾကပါဘူး။
က်ဳပ္အေပၚမွာ ျငိကပ္မွဳမရွိခဲ႕ရင္
တစ္စုံတစ္ေယာက္အေပၚမွာ ရွိမွာပါ။
ရွိခဲ႕ဘူးတဲ႕ က်ဳပ္မျမင္ရတဲ႕ စီးဆင္းမွဳကို
က်ဳပ္မလုိခ်င္ဘူး။
(၂)
ဘဝဆုိတာ ဘာမွမဟုတ္မွန္းက်ဳပ္သိတယ္။
ဒါေပမယ္႕ က်ဳပ္ရဲ႕ က်န္ခဲ႕တဲ႕ ေျခရာေတြအတြက္
တစ္ခုခုေတာ႕ ေျပာခဲ႕ခ်င္တယ္။
ပင္လယ္ကုိ ခ်စ္ခဲ႕မိသူအတြက္
က်န္တဲ႕အပုိင္း အစေလာက္ေတာ႕
ေကာင္းေကာင္းၾကီးသိတာေပါ႕။
သဘာဝတရားရယ္.......
ဘာလုိ႕ က်ဳပ္ကုိ ဟန္ေဆာင္ခဲ႕တာလဲ။
(၃)
ကုိယ္တုိင္ေရြးခဲ႕တဲ႕လမ္းအတြက္
ကိုယ္တုိင္ေၾကနပ္မွဳရွိပါတယ္။
ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ ဆုိးသည္ျဖစ္ေစ
က်ဳပ္မမွဳပါဘူး။
မျဖစ္စေလာက္ အမာရြက္ေလးအတြက္
ဘာလို႕ ပင္လယ္ေရနဲ႕ေဆးခ်င္ရတာပါလိမ္႕။
က်ဳပ္ကုိယ္တုိင္ က်ဳပ္ရဲ႕ကုိယ္တုိင္ပုံတူေရးဆြဲခ်င္ခဲ႕တာဆုိတာ
အခ်ိန္တန္ရင္ သူကုိယ္တုိင္သိပါေစ။
ကဲ ဆက္ျပီးေလွ်ာက္ၾကမယ္။
မေသမခ်င္း ဘာမဆုိျဖစ္ခြင္႕ရွိတယ္။
ယုံတမ္းစကားေတြ မေျပာတက္ဘူး။
မေျပာတက္တဲ႕ စကားအတြက္ မယုံရင္လဲ
ဟုိး.......ေရွးေရွးတုန္းက လုိ႕ပဲ ..............
ဟုိး.......ေရွးေရွးတုန္းက လုိ႕ပဲ......................။

ကူးခတ္ခဲ့ေသာ ပင္လယ္တစ္စင္းအေၾကာင္း

တစ္ခ်ဳိ႕က ဇနကမင္းသားရဲ့ အားမာန္နဲ႔ဇဲြကို အားက် တတ္တာမ်ဳိး ရွိသလို၊ အခ်ဳိ႕ကေတာ့ ကိုယ့္ဒုကၡကို ကူညီေစာင္မ ေပးမယ့္ မဏိေမခလာမ်ား ေပၚလာေလ မလားဆိုတဲ့ သူတစ္ပါးကို မွီခိုခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလးေတြ ရွိတတ္ၾကပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ”အတုယူ” တယ္ဆိုတာ ယူသင့္တဲ့အတုနဲ႔ မယူသင့္တဲ့ အစစ္ဆိုတာေလးေတြကို လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေမ့ထားတတ္ၾကပါတယ္။ အခု အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေျပာမယ့္ ဇာတ္ေတာ္ေလးကို ဖတ္ၿပီး ယူသင့္တဲ့အတုနဲ႔ မယူသင့္တဲ့ အစစ္္ဆိုတာကို ေတြးၾကည့္ၾကရေအာင္ပါ။

တစ္ခါက မိထိလာျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ မဟာဇနက မင္းႀကီးမွာ သားေတာ္ႏွစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ မင္းႀကီးနတ္ရြာလားေတာ့ အစ္ကုိႀကီးက ဘုရင္လုပ္ၿပီး ညီျဖစ္သူက အိမ္ေရွ႕မင္းသားျဖစ္လာတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ ညီေတာ္ ထီးနန္းလုဖို႔ ႀကံစည္ေနတဲ့အေၾကာင္း ကုန္းတိုက္စကားၾကားရေတာ့ ေနာင္ေတာ္မင္းႀကီးဟာ သူ႔ညီအိမ္ေရွ႕မင္းသားကို ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္ ထားခိုင္းလိုက္တယ္။

ဒါနဲ႔ ညီေတာ္အိမ္ေရွ႕မင္းသားဟာ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ အခ်ဳပ္ခံထားရေတာ့ သူတကယ္ ေနာင္ေတာ္မင္းႀကီးဆီက ထီးနန္းလုပ္ဖို႔ မႀကံပါဘူး ဆိုတာ သစၥာဆိုၿပီး တိုင္တယ္ခဲ့လို႔ သူ႔ကို ခ်ည္ေႏွာင္ ထားသမွ်အားလံုး အလိုလို ေျဖေလ်ာ့သြားပါေရာတဲ့။ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ေတြ အားလံုး ေျပကုန္ၿပီ ဆိုေတာ့ ညီေတာ္မင္းသားဟာ အစြန္းအဖ်ားေတာရြားေလးေတြဆီ သြားၿပီး ပုန္းခိုေနပါတယ္။ ပုန္းခိုေနရင္းနဲ႔ပဲ လူသူပရိသတ္ေတြ စုဆည္းၿပီး အစ္ကို႔ဆီက နန္းေတာ္ကို သိမ္းဖို႔ ျပန္လာတဲ့အခါ ေနာင္ေတာ္မင္းႀကီးဟာ ေနာက္လိုက္စစ္မက ္အင္အားမ်ားတဲ့ ညီေတာ္ကို ျပန္လည္မခုခံႏိုင္ဘဲ ဘုရင့္ရာထူးကေန ဖယ္ေပးလိုက္ရပါတယ္။

ေနာင္ေတာ္မင္းႀကီး ထီးနန္းအသိမ္းမခံရ ခင္မွာ ကိုယ္၀န္အရင့္မာရွိေနတဲ့ မိဖုရားေခါင္ႀကီးကို မွာခ်င္တာေတြ ေသခ်ာမွာၿပီး ထြက္ေျပးခို္င္းခဲ့တဲ့အတြက္ မိဖုရားေခၚႀကီးဟာ အဖိုးတန္ရတနာေတြ ယူၿပီး ဆင္းရဲသားအသြင္နဲ႔ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္သြားပါတယ္။ မိဖုရားေခါင္ႀကီးလည္း ေမာင္ေတာ္ဘုရင္မွာတဲ့ အတိုင္း ကိုယ္၀န္ကို ေသခ်ာေစာင့္ေရွာက္ၿပီး ေမြးလာတဲ့အခါ သားေလးကို အဘိုးရဲ့ နာမည္အတိုင္း ”မဟာဇနက”လို႔ မွည့္ေခၚလိုက္တာ ေပါ့။ ဇနကမင္းသားေလး ႀကီးပ်င္းလာတဲ့အခါ ကစားေဖာ္ေတြက မုဆိုးမသားလို႔ ေခၚခံရေတာ့ မၾကာခဏ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ ရန္ျဖစ္ေလ့ရွိပါတယ္။

တစ္ေန႔ေတာ့ မင္းသားေလးဟာ သူ႔ဘ၀ဇာတ္ေၾကာင္းအကုန္အစင္ သိသြားၿပီးတာနဲ႔ အမ်ဳိးဂုဏ္ကို ထိန္းတဲ့အေနနဲ႔ အရင္ကလို႔ မုဆိုးမသားလို႔ေခၚတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအေပၚ သည္းခံၿပီး အဆင္ေျပေအာင္ ေနထိုင္လာပါတယ္။ ဒါတင္ပဲလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ဘ၀ကို အၿမဲတမ္းျပန္ေတြးၿပီး ဆရာ့ဆီက တတ္သင့္တဲ့ပညာမွန္သမွ် ႀကိဳးႀကိဳးစားစား သင္ယူေနပါေတာ့တယ္။

ဒီထက္ ပိုအေရးႀကီးတာက ကိုယ့္မိခင္ကိုေတာင္ ဖြင့္ေျပာမထားတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္အတြက္ မေမ့ေအာင္ ေအာင္ျမင္ႏိုင္မယ့္နည္းလမ္း ေတြကို အၿမဲတမ္းစဥ္းစားေနေလ့ရွိတာေပါ့။

ေနာက္ေတာ့ မိခင္ႀကီးထံ ခြင့္ပန္ၿပီး မိထိလာျပည္ကို သေဘၤာနဲ႔ခရီးစတင္ ထြက္ခဲ့ပါေတာ ့တယ္။ စာဖတ္သူအမ်ား သိၾကေတာ္မူတဲ့အတိုင္း ပင္လယ္ျပင္မွာ မုန္တိုင္းမိၿပီး ပင္လယ္ထဲမွာ ေမ်ာေနတုန္း မဏိေမခလာနတ္သမီး ကယ္တင္လို႔ အသက္ရွင္သြားရတာေပါ့။ ဒီေနရာမွာ စာဖတ္သူမ်ား သတိၿပဳသင့္တာက ဇနကမင္းသားရဲ့ စိတ္ဓာတ္ပါ။

ေယာက်္ားေကာင္း တစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔ ကမ္းမျမင္တဲ့ ပင္လယ္ျပင္ကို ကူးခတ္တာျဖစ္ၿပီး တစ္စံုတစ္ေယာက္က လာကယ္မွာပဲဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ ကူးေနတာမဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့ အခ်က္ကိုပါ။

အလုပ္တစ္ခုလုပ္တဲ့ ေနရာမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ လုပ္တဲ့အလုပ္ထက္ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ လုပ္တဲ့အလုပ္က ပိုၿပီး ၿပီးတာျမန္ဆန္သလိုပဲ ပိုၿပီး ၾကည္ႏူးေပ်ာက္ရႊင္စိတ္နဲ႔ လုပ္ခြင့္ရတတ္ပါတယ္။ဆိုေတာ့။ ဇနက မင္းသားဟာ ေမခလာနတ္သမီးရဲ့ ကယ္မမႈေၾကာင့္ အသက္ခ်မ္းသာရာ ရၿပီး မိထိလာျပည္ ဥယ်ာဥ္ထဲ ေမ်ာေနတဲ့အခ်ိန္မွာ မင္းေလာင္းရွာေနတဲ့ ဖုႆရထားဟာ သူ႔ဆီကို တန္းတန္းမတ္မတ္ ေရာက္လာပါေရာ လား။

ဒါနဲ႔ အေလာင္းေတာ္ ဇနကမင္းသားဟာ နတ္ရြာစံသြားတဲ့ ဘုရင့္ရဲ့သမီးေတာ္ သီ၀လိေဒ၀ီ မင္းသမီးကို မိဖုရားေျမွာက္ၿပီး မိထိလာျပည္ဘုရင္အျဖစ္ကို သိမ္းပိုက္ေတာ္မူလို္က္ပါတယ္။ ႏွစ္အတန္ၾကာေတာ့ ဒီဃာ၀ုဆိုတဲ့ သားတစ္ေယာက္ ဖြားၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ ဥယ်ဥ္ထဲက သရက္ပင္ႏွစ္ပင္ကို ဥပမာယူၿပီး ရေသ့ရဟန္း ၀တ္ဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ မိဖုရားႀကီးနဲ႔ မူးမတ္ေတြ တိုင္းသူျပည္သား ေတြ ဘယ္လိုပဲ ငိုယိုေတာင္းပန္ ေတာင္းပန္ ေထြးၿပီးသား တံေတြးကို ျပန္မၿမိဳေတာ့သလိုပဲ စြန္႔ပစ္ထားခဲ့တဲ့ နန္ေတာ္စည္းစိမ္ေတြကို လံုး၀မငဲ့ဘဲ ရေသ့ရဟန္းဘ၀မွာပဲ အသက္ထက္္ဆံုး ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနထိုင္သြား ပါေရာတဲ့။

တစ္ခု က်န္ခဲ့တာက သီ၀လိေဒ၀ီ မိဖုရားႀကီးကိုယ္တိုင္လည္း ရေသ့မအသြင္နဲ႔ ဥယ်ာဥ္ေတာ္မွာပဲ အသက္ထက္ဆံုးေနထိုင္ သြားတယ္ဆိုတာပါပဲ။ ကဲ မိတ္ေဆြအေနနဲ႔ ဒီဇာတ္ေတာ္အက်ဥ္းေလးကို ဖတ္ၿပီးတယ္ဆိုရင္ပဲ အခုလို ယူသင့္တဲ့အတုနဲ႔ မယူသင့္တဲ့ အစစ္ေတြကို ေတြ႔ၾကမယ္ဆိုတာ ယံုၾကည္ပါတယ္ေလ။

၁။အလုပ္တစ္ခု ၿပီးေျမာက္ဖို႔အတြက္ ဇဲြနပဲ(ၾကိဳးစားအားထုတ္မႈ) ႀကီးျခင္း(၀ီရိယပါရမီ)
၂။ႀကီးမားခမ္းနားတဲ့ မင္းစည္းစိမ္နဲ႔ တိုင္းျပည္ကိုေသာ္မွ မငဲ့ကြက္ဘဲေတာထြက္ ရေသ့ရဟန္းၿပဳျခင္း (ေနကၡမၼပါရမီ)
၃။ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ မင္းမ်ဳိးမွန္း သိသည္နွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ အမ်ဳိးဇာတ္ကို ေစာင့္ထိန္းေသာ အားျဖင့္ အေနအထိုင္ ျပင္ဆင္ျခင္း။
၄။ကိုယ့္ရဲ့ ပစ္မွတ္ပန္းတိုင္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ သိသလို စနစ္တက် ျပင္ဆင္ၿပီးမွ ေနထိုင္ျဖတ္သန္းျခင္း။
၅။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မဲ့ေတာ့မည့္ အခ်ိန္ေရာက္ ေနတာေတာင္ မည္သူ႔ကိုမွ မွီခိုအားထားစိတ္ မထားဘဲ ေယာက်္ာေကာင္း ပီးသစြာ ႀကိဳးစား အားထုတ္ျခင္း စတာေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

အဲ မယူသင့္တဲ့အစစ္ဆိုတာက မိမိတို႔ဘ၀မွာ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ အခက္အခဲအက်ပ္အတည္းေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္လာရတဲ့အခါ အျခားသူဆီက အကူအညီကို ေမွ်ာ္လင့္အားကိုးမေနသင့္ဘူးဆိုတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။ ကိုယ္စြမ္းႏိုင္သမွ် ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈအျပည့္နဲ႔ အခက္အခဲေတြကို ေက်ာ္လႊားလိုက္ၾကဖို႔ပါ။

ဇာတ္ေတာ္ေဟာခ်ိန္နွင့္ ေဟာသည့္ေနရာ။ ။မဟာသကၠရာဇ္ ၁၁၇ ခု၊တန္ေဆာင္မုန္းလဆန္း(၁)ရက္ ေသာၾကာေန႔ည။ သာ၀တၳိျပည္ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္။

အိမ္လည္ထြက္ရင္း ေပၚတဲ႕စိတ္ကူး

အရုိးသားဆုံးဆုိတာ တစ္ခါတစ္ရံအဆန္းျပားဆုံးျဖစ္ေနတက္တယ္။အထူးဆန္းဆုံးဆုိတာလဲ တစ္ခုျပီးတစ္ခုေပၚေနသလုိ သူငယ္ခ်င္းေျပာသလုိ အလုပ္မရွိ တန္းပလိတ္ျပင္ေနရတာပဲ။ ေနေရာင္ျခည္နဳနဳေလးရဲ႕ အနဳညံ႕ဆုံးအေတြ႕ တစ္ရက္မွ မေတြ႕ရသလို သဘာဝအလင္းေရာင္ရဲ႕ သဘာဝနဲ႕ ေဝးေနခဲ႕ေတာ႕ သဘာဝတရားရဲ႕ သဘာဝကုိ က်ဳပ္ေတာ္လွန္ေနမိိသလားထင္မိတယ္။တစ္ေန႕ထက္တစ္ေန႕ အြန္လုိင္းနဲ႕တင္ အခ်ိန္ကုန္ တစ္ေန႕ ထက္တစ္ေန႕ ေနျမင္႔ေလ အရူးရင္႕ေလမ်ား ျဖစ္ေနမလား မသိေတာ႕။
ဘာမွ မသိခ်င္ေတာ႕သလုိ သိတဲ႕အရာေတြက လဲတစ္ခါတစ္ရံ အရသာ မဲ႕ မဲ႕လာတယ္။လက္ေတြ႕က်င္႕ၾကံမွဳ အစိတ္အပုိင္းမွာ ငါတစ္ေယာက္အားနဲ ေနခဲ႕တာမ်ားလား။ ေသခ်ာေတာ႕ အမွန္တရားေတြက စာလုိ႕မရေတာ႕ တဲ႕ ခါးသီးတဲ႕အရသာေတြလုိ ျဖစ္ျဖစ္လာတယ္။ ေရွာင္လုိ႕မရတဲ႕ လမ္းမွာေတြ႕ခဲ႕ျပီးမွေတာ႕ ဘာလုိ႕ေရွာင္ထြက္ေျပးမွာလဲ။က်ဳပ္ဘၾကီး သိရင္ က်ဳပ္ကုိခြင္႕လႊတ္မွာမဟုတ္ဘူး။ ကေလးအေတြးေတြ ေတြးေခၚတက္တဲ႕ က်ဳပ္စိတ္ကုိ က်ဳပ္မုန္းေနမိတယ္။ကေလးဆန္တဲ႕ ေကာင္မေလးကုိ ခ်စ္ခဲ႕ျပီးမွ ကုိယ္တုိင္ကေလးဆန္လုိ႕သြားတယ္လား။မဟုတ္ပါဘူး။ဘာမွ မေဝးေတာ႕တဲ႕ ကာလတစ္ခုကုိ ေရာက္ေတာ႕မွာပဲ ဘာလုိ႕ ဒါေတြ ေတြးေနရတာ။ကိုယ္႔လမ္းကုိ ကိုယ္တုိင္ေရြးျခယ္ခဲ႕တာပဲ။ဘာျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္မဆုတ္ခဲ႕ပါဘူး။သူမ်ားအိမ္ေတြကုိ လည္ရင္း မိတ္ေဆြ ဘယ္လုိအေတြးမ်ား ေပၚခဲ႕ပါလိမ္႕။က်ဳပ္ေတာ႕ ေျပာင္းလဲခ်င္စိတ္ေတြ ေပၚခဲ႕တယ္။နည္းပညာမ်ားေနာက္ လိုက္ရင္းနဲ႕ မ်က္လုံးမျမင္နဳိင္ဘဲ အမွန္တရားကို ရွာေဖြသူေတြလုိျဖစ္ေနျပီလား မသိဘူး။တကယ္ဆုိ ကုိယ္ျမင္တဲ႕အတုိင္းေျပာတာက ရုိးရွင္းလြန္းပါတယ္။ ဒါဆုိ ရင္ က်ဳပ္တုိ႕ေတြ ေပၚလာတဲ႕ စိတ္ကူးအေပၚမွာ ေဘာင္ကန္႕ျပီးမထားဘဲ အပြင္႕လင္းဆုံးထုပ္ျပခြင္႕ရွိတာေပါ႕။
ဘဝက လုပ္သလိုမျဖစ္ရင္ ျဖစ္သလုိပဲေရစုန္ေမွ်ာၾကမလား။မေရာက္လာေသးတဲ႕ အလင္းေရာင္အတြက္ ေမွ်ာ္တလင္႕လင္႕ ေနရင္း ဘဝကုိ ျပီးဆုံးပစ္ၾကမလား။ေရစီးအားသန္လြန္းတဲ႕ ျမစ္ထဲမွာမွ ေရာက္သြားခဲ႕မိတာပဲ။ေျပာင္းျပန္စီးတဲ႕ျမစ္မဟုတ္တဲ႕ ပုံမွန္စီးျမစ္ထဲမွာေျပာင္းျပန္ကူးခ်င္တဲ႕က်ဳပ္တုိ႕ရဲ႕စိတ္ေတြ သိပ္ျပီးပင္ပန္းမယ္ဆုိတာ ကမ္းေပၚမွာ ရပ္ၾကည္႕ေနတဲ႕ သူေတြ ေကာင္းေကာင္းျမင္မွာပါ။အိမ္လည္ထြက္တယ္ဆုိတာ လုိအပ္လို႕ထြက္ခဲ႕တာပါ။သမရုိးက် ျဖစ္ ၊ တည္ ၊ ပ်က္ဆုိတဲ႕ အစဥ္လာအရ ျဖစ္မယ္ဆုိတာ သိတာေပါ႕။
ကုိယ္႕ကုိကုိယ္ေၾကနပ္နဳိင္တဲ႕ စိတ္မွ မရွိတာ။ဘယ္သူကိုမွ အျပစ္ေျပာစရာ မရွိပါဘူး။တကယ္ဆုိရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ရပ္တည္ေနခဲ႕ရတဲ႕အခ်ိန္ေတြက ေပ်ာ္ရႊင္ေနရတဲ႕ ကာလေတြက မေရတြက္နဳိင္ပါဘူး။ ဟုိးေရွးစဥ္အခါက လုိ ပညာသင္ျပန္လာရင္ ရွင္ဘုရင္တန္းျပီးျဖစ္ရတဲ႕ေခတ္မဟုတ္ခဲ႕ေလေတာ႕ သင္ခဲ႕ရတဲ႕ ပညာရပ္ေတြလဲ ဘယ္တူနဳိင္ပါ႕မလဲ။ ဘာသာရပ္အေပၚမွာ က်ဳပ္တုိ႕ တက္မက္ေနဖုိ႕မလုိပါဘူး။ပုဂၢဳိလ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ အေပၚမွာ အၾကြင္းမဲ႕မုန္းေနရင္ ကိုယ္႕အေပၚမွာ မုန္းေနမယ္႕သူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိမယ္ဆုိတာ မစဥ္းစားျဖစ္တာ ၾကာပါျပီ။ ဟုတ္ကဲ႕ ဆက္လက္ျပီး အိမ္လည္ထြက္ပါရေစ။ေပၚလာတဲ႕ စိတ္ကူးနဲ႕ ရူးေနပါရေစ။

စိတ္ဆုိေသာ စမ္းေခ်ာင္း

တစ္
ဘယ္ဝယ္ဘယ္စီကေနျပီး
စီးဆင္းလာခဲ႕သည္မသိရေသာ
ဘယ္ထိေအာင္စီဆင္းလိမ္႕ဦးမည္မသိရေသာ
ခု ဘယ္စီသုိ႕ စီးဆင္းေနမည္မသိေသာ
စိတ္စမ္းေခ်ာင္းေလးသုိ႕...........
ႏွစ္
အျမဲစိမ္းလန္းေနေစခ်င္ခဲ႕ပါတယ္။
အျမဲစီးဆင္းေနေစခ်င္ခဲ႕ပါတယ္။
အျမဲေျပာင္းလဲ ေနေစခ်င္ခဲ႕ပါတယ္။
အျမဲရွင္သန္ေနေစခ်င္ခဲ႕ပါတယ္။
စိတ္ဆုိေသာ စမ္းေခ်ာင္းေလး ရယ္...။

သုံး

စိတ္ဆုိတဲ႕ ေလွေလးေပၚမွာ
စိတ္ေတြတစ္ခုိၾကီး နဲ႕ စိတ္မိတ္ေဆြမ်ားနဲ႕
အာရုံရဲ႕ေခၚေဆာင္ရာ
သူကုိယ္တုိင္ ဦးေဆာင္မွဳရယူရင္း
စိတ္ေတြ က်ဳပ္တုိ႕စိတ္ေတြ ဆက္လက္ျပီး ဆက္လက္ျပီး....
စိမ္းလန္းေနမည္။စီးဆင္းေနမည္။
ေျပာင္းလဲ ေနမည္။ရွင္သန္ေနမည္။
စိတ္ဆုိေသာ စမ္းေခ်ာင္းေလးရဲ႕နံေဘး
စိတ္ေတြရွိေနမွာပါ။
ၾကည္႕ေနတဲ႕ စိတ္ေတြအၾကား
အာရုံေတြ ဗ်ာမမ်ားေသးခင္
ကဲ စိတ္စမ္းေခ်ာင္းေလး နဲ႕ အတူ
ေကာင္းကင္ကုိ မၾကည္႕ပဲဆက္လက္စီးဆင္းၾကမယ္။
စိတ္တစ္ခုတည္း ရဲ႕ စိတ္ေတြကုိ ထိမ္းသိမ္းၾကပ္မက္ၾကရင္း
စိတ္ဆုိေသာ စမ္းေခ်ာင္းေလးရဲ႕ ေခၚေဆာင္ရာသုိ႕
အာရုံရွဳေမွ်ာ္ခင္းေတြနဲ႕အၾကာၾကီးစီးဆင္းၾကပါစုိ႕။
မေရတြက္နဳိင္ေအာင္ စီးဆင္းၾကပါစုိ႕...............။
ေနရု (စစ္ကုိင္း)

ငါမွ်ားထြက္သူမ်ား

ငယ္ငယ္ကတည္းက ပင္လည္နားၾကီးလာသူအတြက္ ဒီေရ က်ခ်ိန္ ဒီေရ တက္ခ်ိန္တုိ႕ သိေသာ္ျငားလည္း က်ဳပ္တုိ႕လုိ အညာသားတစ္ေယာက္အဖုိ႕ ဒီေရအတက္ အက်ဆုိတာကုိ စာေတြထဲမွာပဲ ဖတ္ဖူး ၾကားဖူးတာပါ။ လူေတြကလဲ ခက္သားလားဗ်ာ။ သူဖာသာေနတဲ႕ငါးေတြကုိ ဘာလို႕ ပုံစံအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႕ လုိက္ျပီးမွ်ားေနၾကပါလိမ္႕။ အင္းအုိင္ေလးေတြမွာ တစ္ခ်ဳိ႕က မွ်ားေနၾကတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕ က်ျပန္ေတာ႕ ျမစ္ေတြ ေခ်ာင္းက်ယ္ၾကီးေတြမွာ မွ်ားၾကတယ္။ပင္လယ္ဘက္ကုိ ထြက္ျပီး သေဘၤာၾကီးေတြနဲ႕ မွ်ားေနၾကတဲ႕သူေတြဆုိရင္ ဒု နဲ႕ ေဒး ပါပဲ။ အင္း တစ္ခ်ဳိ႕ၾကျပန္ေတာ႕ သမုဒၵရာဘက္ထြက္ျပီး ကမ္းမျမင္ လမ္းမျမင္ ထြက္ၾကျပန္တယ္ေလ။မနက္ဖန္အေၾကာင္း မေတြးၾကဘူး။ဒီေန႕ဆုိတာကုိပဲ စိတ္ပါလက္ပါ လုပ္ၾကတယ္။ငါးမွ်ားတာခ်င္း တူတူ အကုသုိလ္ အနဲ အမ်ား ျပဳိင္ေနၾကေလ ရဲ႕။ေရ မ်က္ႏွာျပင္ရဲ႕ အတိမ္ အနက္ကုိ က်ဳပ္တုိ႕ ေတြးစရာမလုိအပ္ပါဘူး။ပင္လယ္ထဲက ေရ ပင္လယ္ထဲက လာတယ္ဆုိတဲ႕ သံသရာအေၾကာင္းကုိ ညီမေလးကို မေျပာျဖစ္တာ ၾကာခဲ႕ျပီ။ အိမ္အျပန္လမ္းမွာ ေစာင္႕ၾကဳိေနမယ္႕ ဆာေလာက္သူေတြကုိ ငါသနားတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕က ငါးမွ်ားရင္ ငါးက ကုိယ္႕ကုိျပန္မွ်ားသြားတယ္တဲ႕ ၾကားဖူးတာေလးပါ။ၾကဳံေတာင္႕ ၾကဳံခဲေလးေတြပါ။


သတိရျခင္းဆိုတာ
လြတ္လပ္တယ္၊
တိက်ေသခ်ာတယ္၊
သို၀ွက္ဟန္ေဆာင္မႈ ကင္းတယ္၊
က်ယ္၀န္းတယ္၊ နက္ရိႈင္းတယ္၊
အေႏွာင့္အယွက္ ကင္းတယ္၊
လံုျခံဳတယ္၊
အခ်က္အလက္ ျပည့္စံုတယ္၊
ဒါေပမယ့္....
အထီးက်န္ဆန္တယ္၊
၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းတယ္၊
မေရရာတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရွိတတ္တယ္၊

အဆိုးဆံုးကေတာ့၊......
တစ္ဖက္သတ္ဆန္တယ္၊၊

အယ္ျဖဴ



ၾကဳိက္မိလို႕ပါ ခံစားမိလုိ႕ပါ။ဂုဏ္သိကၡာေတြ ေၾကမြၿပီး စီးထားတဲ့ ဖိနပ္ေအာက္အမွန္တရားေတြ ေမွာက္က်သြားတဲ့အခါဘ၀ဆိုတာ ေကာလဟလပါပဲ။ရာဇဝင္မလုိအပ္တဲ႕ တံငါသမားတစ္ေယာက္အတြက္ ဘဝဆုိတာ သူ႕အတြက္ ေပါ႕ေပါ႕ေလး ျဖစ္ေနရမွာပါ။ခုေတာ႕ ဗ်ာ ၾကည္႕ပါအုံး။အိမ္အျပန္မွာ ငါးပါျခင္း မပါျခင္းက သူအတြက္ အေရးမၾကီးဘူး။သူဟာ ငါးမွ်ားသူ ပီသေနဖုိ႕ပဲ လုိအပ္တာပါ။ ကမ္းေပၚကေနျပီး ပင္လယ္ထဲ လက္ပစ္ကူးရုံနဲ႕ ေတာ႕ တစ္ဖက္ကမ္းဆုိတာ အေဝးၾကီး ရယ္။ စိတ္ကူးမယဥ္ခ်င္ပါနဲ႕။ကုိယ္႕စိတ္ကူးနဲ႕ ကုိယ္ပဲ ရူးခ်င္ ရူး။ရုိင္းခ်င္ရင္ ရုိင္းေပါ႕။မျဖစ္စေလာက္ အနားေလးအတြက္ ေဒါက္တာေတြ ဘာေတြ ျဖစ္ေနဖုိ႕မလုိအပ္ပါဘူး။ကုိယ္႕ရဲ႕ အိမ္တြင္းေရးေတြကုိ ကိုယ္႕ဖာသာရွင္းရမွာပါ။မရွင္းနဳိင္ ရင္ အိမ္ထဲမွာ ေနစရာကုိမလုိအပ္ဘူး။ပင္လယ္ထဲမွာ သြားေနေပါ႕။ခုေတာ႕ အဲလုိမဟုတ္ ငါးစာရွာရင္းနဲ႕ လူက ငါးစာျဖစ္ရသတဲ႕ေလ။တစ္ဖက္သက္ဆန္တဲ႕ အဲဒီကမ္းျပင္ကုိ ငါမုန္းတယ္။ ငါ႕ရဲ႕ မုန္းတီးျခင္းကုိ ငါပုိင္သလုိ ငါ႕ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းကုိလဲ ငါပုိင္တယ္။ လူမဆန္တဲ႕ အတၱသမားေတြ အတြက္ ကမၻာေျမက ခဏေလး နားခုိခြင္႕ေပးထားတာပါ။ ပန္းတုိင္ဆုိတာ ေရာက္ခ်င္တဲ႕ သူေတြအတြက္ ကန္႕သက္ထားလုိ႕ပါ။နယ္ေျမ တစ္ခုရဲ႕ ကန္႕သက္ခ်က္မွာ ခ်ဳံးပြဲခ် ငိုေနမည္႕အစားအနီးအနားက ကေလးတစ္ေယာက္ ရဲ႕ငုိသံေတြ ေသာကေတြကို ငါဘယ္လိုကုစားေပးရမယ္ဆုိတာ မင္း စဥ္းစားပါ။မင္း မင္း ေသခ်ာစြာ စဥ္းစားပါ။ဆက္ပါမည္.........။စဥ္းစားေနပါရေစ အုံး..........။

ေခၚလို႕မရတဲ႕ အသံ

ဒီေန႕ ဘာျဖစ္ေနမွန္းမသိဘူး။ဘာလုပ္လုပ္ ဘာေတြးေတြး ဘာေရးေရး ဘာျဖစ္ေနမွန္းကုိမသိတာ ။
ဘယ္သူ႕ကုိ အျပစ္ဖုိ႕ရမွန္းမသိဘူး။ဘယ္သူ႕ကုိ ရန္စရမွန္းလဲ မသိဘူး။ဘယ္သူ႕အျပစ္ကုိမွ မေျပာခ်င္သလုိ
ဘယ္သူ႕ ေကာင္းေၾကာင္းကိုမွ လည္း စိတ္မဝင္စားျဖစ္ဘူး။ အျပစ္နဲ႕ ဂုဏ္ ဂုဏ္ နဲ႕ အျပစ္ဘာကုိမွလဲ မစီဆစ္ခ်င္
ေတာ႕ဘူး။ဘာမွ မေသခ်ာတဲ႕ အေျခအေနမွာ က်ဳပ္တုိ႕က စိတ္ကူးယဥ္ျပီးရူးခ်င္ေနၾကတယ္ တဲ႕။
ည ကအိပ္မက္ထဲမွာ မဟုတ္တာေရာ ဟုတ္တာေတြပါ မက္ေနတာ ေကာင္မေလး နဲ႕ ဆုိင္တယ္။ လူ႕ ဘဝရဲ႕
သုံးပုံ တစ္ပုံမွာ က်ဳပ္ယွဥ္သန္ခဲ႕ျပီးျပီ။ေနျမင္႕ေလ အရူးရင္ေလ လုိ႕ ေျပာရေအာင္ကလဲ မုိးတိမ္ေတြ နဲ႕ျပည္႕ႏွပ္
မုိးမရြာေသးေပမယ္႕ မုိးအုန္႕ေနတယ္။ မုိးမထစ္ခ်ဳန္းေပမယ္႕ လွ်ပ္စီးလပ္ေနတယ္။ဝုန္း ဒုိင္း ဆုိျပီးဝင္ေရာက္မလာ
ေသးခင္ က်ဳပ္တုိ႕ တစ္ခုခု ဆုံးျဖတ္မွ ရမယ္ ။ဘာကိုမွ မၾကားခ်င္ေတာ႕သလုိ ဘာကုိမွ မေျပာခ်င္ဘူး။အားလုံးျပီးဆုံးသြားခ်င္းအတြက္ ကိုယ္႕ကုိကိုယ္ေျမၾကီးထဲမွာ စီးဝင္ရအုံးမယ္။ပင္လယ္ကုိ တူးျပီး
မထုတ္နဳိင္ေသးတဲ႕ ရတနာမ်ားအတြက္ က်ဳပ္တုိ႕အမ်ားၾကီးရွာေဖြရအုံးမယ္။
တကယ္႕သဘာဝရဲ႕အရင္းအျမစ္ေတြကို ရွာေဖြရအုံးမယ္။
ရြာျပန္ျပီး လူေတြနဲ႕ စကားေျပာရအုံးမယ္။ သက္သာရာ သက္သာေၾကာင္းေတြ ရွာေဖြရအုံးမယ္။
က်ဳပ္တုိ႕ ရြာသူ ရြာသားေတြ အတြက္ပါ။ ဘာကိုမွ တန္ဖုိးမထားခ်င္ဘူး (တစ္ခါ တစ္ရံရယ္ပါ)။
အျမဲတမ္း တန္ဖုိးရွိေနတဲ႕ အရာဆုိတာ ဘာျဖစ္မလဲ။ အျမဲတမ္း တန္ဖုိးမဲ႕ေနတာက ေရာ။
ေတြးၾကည္႕မိတာပါ။ ပင္လယ္ကုိ ေအာ္ဆဲျပီး ရန္စ ရမလား။ေကာင္းကင္ကုိ ေရပတ္ျပီး ရန္စ ရမလား။
တုိက္ေနတဲ႕ ေလကုိ တစ္ဝၾကီး ရွဴရွဳိက္ျပီး တအား ေအာ္ ပစ္ခ်င္တဲ႕ အသံက ထြက္မလာဘူး။
ဘယ္လုိမွ ကုိ ေခၚလုိ႕ ေအာ္လို႕ မရတဲ႕ အသံေလး ရယ္ပါ။

အစြဲလမ္းၾကီးတဲ႕ က်ဳပ္တုိ႕အမ်ဳိး

ဟုတ္ကဲ႕ သတင္းနဲ႕ နည္းပညာေခတ္ၾကီးမွာ သတင္းေတြက အမ်ဳိးမ်ဳိး နည္းပညာေတြက အဖုံဖုံ တကယ္ကုိ ေရွးလူၾကီးေတြ အတြက္ေတာ႕ မ်က္စိရွဳပ္စရာၾကီးပါဗ်ာ။ေခတ္အလုိက္ ေခတ္အၾကုိက္ဆုိတာ သူတုိ႕နဲ႕ မဆုိင္။ ေခတ္အေတြးေခတ္အေရးဆုိတာ သူတုိ႕အလုပ္မဟုတ္။ ယေန႕ေခတ္ ေဖ်ာ္ေျဖေရးေတြ မည္မွ်ပင္ ေပါမ်ားေနပါေစ သူတုိ႕စိတ္မဝင္စား။ မေန႕ကမွ ေပၚလာတဲ႕ ကိုရီးယားကားေတြကို ေရႊဘတုိ႕ ေခတ္ကမ်ားကြာ ဆုိျပီး အားရပါးရ ေျပာတက္တဲ႕ က်ဳပ္ဘၾကီးကုိေျပးျပီးသတိရလုိက္တာ။ နန္းေတာ္ေရွ႕ဆရာတင္ တုိ႕ေရးခဲ႕တဲ႕ သီခ်င္းေတြကုိ ေသခ်ာနားေထာင္စမ္း ဆုိျပီး ဘၾကီးေျပာတဲ႕စကားေတြ ယေန႕ေခတ္ရဲ႕ ေပၚပင္ေတးကုိၾ ကဳိက္ၾကတဲ႕ ဘၾကီးရဲ႕ေျမးေတြေတာင္ အလြတ္ရကုန္ျပီ ဘၾကီးေရ ......လုိ႕ ေျပာလုိက္ခ်င္တယ္။ လူေတြ ေျပာင္းလဲတက္တာကုိ ဘၾကီးေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္။ ေခတ္အဆက္ဆက္ကို မွီခဲ႕တဲ႕က်ဳပ္ဘၾကီးက ဘယ္အရာမဆုိ ႏွဳိင္းယွဥ္ျပီး ေျပာတက္တယ္။ သိပၸံပညာကုိ သူမသင္ခဲ႕ဘူးေပမယ္႕ ဒီနွစ္ရာသီဥတု အေျခအေနကုိ သူေကာင္းေကာင္းခန္႕မွန္းနဳိင္တယ္။ ရြာရဲ႕ေတာင္ဘက္မွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက တည္္ရွိခဲ႕တဲ႕ အင္းၾကီးရဲ႕ အနာဂတ္ျဖစ္နဳိင္ဖြယ္အေျခအေနကို သူနဲနဲပါးပါး တီးမိ ေခါက္မိရွိတယ္။ ဒါေပမယ္႕ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ သူက စကားသိပ္ေျပာတမဟုတ္ေတာ႕ သူ႕ကုိ လူအ ၾကီး လူေအးၾကီးလုိ႕ ထင္ၾကတာမ်ားတယ္။ လူမ်ားရင္ က်ဳပ္ဘၾကီးက သိပ္ျပီးစကားမေျပာဘူး။ေဝးေဝးက ေရွာင္တက္တယ္။ ေဟာဒီ လက္ႏွစ္သစ္ေက်ာ္ေလာက္ ရွိတဲ႕လွ်ာက လူေတြကို သိပ္ျပီးဒုကၡေပးလြန္းတယ္တဲ႕။ငယ္ငယ္က ေကာင္းေကာင္းနားမလည္ပါဘူး။ နဲ နဲ စာေလး ဘာေလးဖတ္လာမွ သင္ယူျပီးမွ နဲနဲ သေဘာမိလာပါတယ္။ ငယ္ငယ္က ဘၾကီးေျပာတဲ႕ပုံျပင္ေတြ ခုေတာ႕ ေကာင္းေကာင္းမမွတ္မိေတာ႕ပါဘူး။အေတာ္ေလးမ်ားပါတယ္။ ဟုိး.....ေရွးေရွးတုန္းက ဆုိျပီးသူအစခ်ီလုိက္ရင္ ေတာ္ေတာ္နဲ႕မျပီးေတာ႕ဘူး။အဲဒီည အဲဒီေနရာမွာတင္အိပ္ဖုိ႕သာ စဥ္းစားထားေပေတာ႕ ။ ကေလးမွန္သမွ်ကို ခ်စ္တက္တဲ႕ က်ဳပ္တုိ႕ဘၾကီးက ကေလးေတြကုိ ေခ်ာ႕သိပ္တက္တဲ႕ပုံျပင္ေတြနဲ႕ တကယ္႕မွတ္သားေလာက္စရာ သူတို႕ဂ်ပန္ေခတ္က အေတြ႕အၾကဳံေတြကို က်ဳပ္တုိ႕ကိုေျပာျပတက္ျပီး အိမ္တုိင္ယာေရာက္လုိက္ျပီးပို႕ အိပ္ေစတက္တာသူ႕ဝသီကုိးဗ်။ က်ဳပ္တုိ႕ အမ်ဳိးက အစြဲလမ္းၾကီးပါတယ္ဆုိ။
လူေတြရဲ႕သေဘာ အမ်ဳိးသမီးေတြရဲ႕သေဘာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသူေျပာျပခဲ႕တာ မွတ္မိသေလာက္ဆုိရင္ သူက မဃေဒဝလကၤာကုိ အာဂုံနီးပါးရတယ္ထင္တယ္။သူရြက္ျပသမွ် ေနာက္မွ ဖတ္ၾကည္႕ေတာ႕ကြက္တိ ျဖစ္ေနတယ္။အံ႕ၾသမိပါတယ္။တကယ္ပါ။ လူေတြေသျပီဆုိရင္ ငယ္ငယ္ကတည္းက မေၾကာက္ဖုိ႕ မလန္႕ဖုိ႕ အျမဲေျပာခဲ႕ပါတယ္။ေသသြားတဲ႕ ရုပ္ေကာင္ၾကီးက ဘာမွမလုပ္နဳိင္ဘူးဆုိျပီး လူေသတဲ႕အိမ္ကုိက်ဳပ္တုိ႕တပ္ဖြဲ႕ကိုေခၚသြားျပီး လူေသေကာင္ေဘးမွာ စကားေတြ ပုံျပင္ေတြ ေျပာျပခဲ႕ဘူးပါတယ္။ ဘၾကီးအားကုိးနဲ႕မုိ႕ ငယ္ငယ္က လုံးဝကုိ မေၾကာက္ခဲ႕တာပါ။ ေနာက္ျပီး သုႆာနတစ္စျပင္ထိေအာင္ ညေမွာင္ေမွာင္ေတြမွာဆုိ တစ္ေယာက္တည္းလဲ မေၾကာက္မရြံ႕သြားခဲ႕တဲ႕ဘၾကီးရယ္ပါ။ ကေလးေတြကို သိပ္ခ်စ္တက္တဲ႕ ဘၾကီးက ကေလးေတြ ေၾကာက္လန္႕ေအာင္ေျခာက္တက္သူေတြကုိ သိပ္ျပီးမုန္းပါတယ္။ စိတ္ဓါတ္ခြန္အား သတၱိေတြရွိေအာင္ အျမဲလုပ္ေပးေလ႕ရွိပါတယ္။ ေနာက္ျပီး ရြာမွာ အားငယ္သူမ်ား အႏွိမ္ခံလူတစ္ခ်ဳိ႕ကုိ ဘၾကီးက အျမဲကိုယ္တုိင္သြားျပီးအားေပးတက္ပါတယ္။ပုိက္စံေတြ ဘာေတြထုပ္ေပးျပီး အျမဲအားေပတက္ပါတယ္။ဘၾကီးမွာခ်မ္းသာသလားဆုိရင္ မခ်မ္းသာပါဘူး။္ထမင္းတစ္နပ္စာေတာင္မွ ၾကဳံရာမွာစားတက္တာပါ။ဝတ္စရာ အဝတ္အတြက္လည္း သိပ္ျပီးဇီဇာေၾကာင္တက္တဲ႕သေဘာမရွိပါဘူး။ သူသိထားတဲ႕ သူေလ႕လာထားသမွ်အေထြေထြ ဗဟုႆုတ ေပးဖုိ႕အတြက္ကိုပဲသူက စိတ္သန္တာပါ။ ေဗဒင္စသည္ ၾကယ္တာရာေတြၾကည္႕ျပီး သူအျမဲေျပာတက္ပါတယ္။ က်ဳပ္တုိ႕ေတာ႕ မမွတ္မိပါဘူး။ေကာင္းကင္မွာ ရွိတဲ႕ ၾကယ္ေတြကို ၾကည္႕ျပီး အျမဲေကာက္ခ်က္ခ်တက္ပါတယ္။ က်ဳပ္တုိ႕ေတာ႕ ဘုမသိ ဘမသိကေလးေတြပါပဲ။တကယ္ပါ။က်ဳပ္တုိ႕ဘၾကီးသာရွိေသးရင္ နဳိင္ငံျခားမွာလာျပီး ပိုက္စံအကုန္ခံကာပညာသင္စရာမလုိပါဘူး။ ဒါဆုိ က်ဳပ္ဘၾကီးမရွိလို႕ေပါ႕လုိ႕ ေမးစရာေတာ႕ ရွိတာေပါ႕။ တိက်တဲ႕ အေျဖေတာ႕မရွိပါဘူး။ က်ဳပ္တုိ႕အမ်ဳိးေတြက အစြဲလမ္းၾကီးပါတယ္ဆုိမွ။
ဟုတ္ပါတယ္။လူေတြက ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အနီးမွာရွိရင္ တန္ဖုိးမထားခ်င္တက္ပါဘူး။ကုိယ္႕ေခါင္းထဲမွာရွိတဲ႕ ဦးေဏွာက္ကုိ ဦးေဏွာက္လုိ႕မထင္တက္ပါဘူး။ကုိယ္သိထားတဲ႕ အသိကုိ အသိလုိ႕မထင္တက္ပါဘူး။ယေန႕ေခတ္မွာပါ။သုေတသနသမား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ သူတုိ႕အခ်ိန္ေတြကုိရင္းႏွီးျပီး သူတုိ႕လုိခ်င္တဲ႕အေျဖအတြက္မျဖစ္မေန ရွာေဖြတက္ၾကပါတယ္။ ေနရာအႏွံ႕ကုိသြားၾကတာပါ။အေရွက အေနာက္ ၊ အေနာက္က အေရွ႕ ၊ ေတာင္က ေျမာက္ ၊ ေျမာက္က ေတာင္ ဥဒဟုိသြားလာေနၾကတာပါ။သူတုိ႕ ညာဏ္ရွိသေလာက္ေတာ႕ ရသြားၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ ရြာက က်ဳပ္ဘၾကီးက အဲလုိမ်ဳိးမသြားခဲ႕ပါဘူး။ ဒါေပသိ ရြာထဲမွာေနျပီး လူေတြနဲ႕စကားေျပာ လူေတြနဲ႕ ေပါင္းသင္း လူေတြကုိ ကူညီ လူမွဳဒုကၡမ်ားနဲ႕ ေပ်ာ္ေမြ႕ဆုိေတာ႕ အင္း ဘၾကီးလဲ ဘၾကီးရဲ႕ ညာဏ္ရွိသေလာက္ေတာ႕ ရသြားမွာပါပဲ ဒါေၾကာင္႕ေျပာတာေပါ႕ က်ဳပ္တုိ႕အမ်ဳိးက အစြဲအလမ္းၾကီးပါတယ္ဆုိ။

သင္ဘယ္လုိ လူမ်ဳိးလဲ

ေလာကမွာ သတၱဝါေလးမ်ဳိးရွိတယ္။ဘာေတြလဲ ဆုိေတာ႕.....
(၁) ကုန္းေပၚမွာ သိပ္ျပီးအေျပးသန္တဲဲ႕ အေျပးနဳိင္ဆုံး ျပဳိင္ဘက္ကင္းဆိုတဲ႕ ျမင္း။
(၂) ေကာင္းကင္မွာ သိပ္ျပီး ပ်ံဝဲနဳိင္ ရွာေဖြနဳိင္စြန္းရွိတဲ႕ ေကာင္းကင္ယံထက္က သိန္းငွတ္။
(၃) ေရထဲမွာ လွပ ပိုင္နဳိင္စြာ ၾကာရွည္ေနနဳိင္စြမ္းရွိတဲ႕ ေရယဥ္ထက္သြားတဲ႕ ငါး။
(၄) ကုန္းေပၚမွာေရာ ေရထဲမွာေရာ ေလျပင္မွာပင္ နဲ နဲစီ ဟုိမဟုတ္ ဒီမဟုတ္ သိပ္အသုံးမဝင္ ပဲမ်ားတဲ႕ ငန္းဘဲ တုိ႕ျဖစ္ၾကတယ္။
ကဲ ဒီေတာ႕ သတၱဝါ ေလးမ်ဳိးေတာ႕ ေပၚလြင္ပါျပီ။ဟုိေန႕က ေရးစရာ တင္စရာကုန္ၾကမ္းေတြက နဲနဲ အလုပ္မလုပ္ေတာ႕လုိ႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႕ ဖုန္းေျပာရင္း နဲ႕ ေဆြးေႏြးျဖစ္တယ္။လူေတြ အေၾကာင္း အေရာင္အေသြးေတြ အေၾကာင္းရယ္ပါ။ကိုယ္႕ကုိကိုယ္ေတာင္မွ မစဥ္းစားျဖစ္တဲ႕အရာ စဥ္းစားျဖစ္သြားတယ္။ ငါဘယ္လုိ မ်ဳိးသတၱဝါမ်ဳိးျဖစ္ေနျပီ လဲ လုိ႕ပါ။အင္း ဒါနဲ႕ အေပၚမွာ ေဖၚျပထားတဲ႕ ေလးမ်ဳိးကုိ ျပန္ၾကည္႕ရင္ သူ႕ေနရာနဲ႕သူေတာ႕ ဘုရင္ေတြခ်ည္းပါပဲ။ေနာက္ဆုံးျဖစ္တဲ႕ ငန္းဘဲကုိ ပဲ က်ဳပ္အားမရတာပါ။ေရထဲမွာလဲ သူေကာင္းေကာင္းမက်ြမ္းက်င္ ငါးတစ္ေကာင္ေလာက္ မဟုတ္။ကုန္းေပၚမွာဆုိရင္ လဲ ျမင္းေလာက္မေျပာပါ နဲ႕ သြားပုံလာပုံတုိ႕က စျပီး အဆင္မေျပတာပါ။ေလထဲမွာ ဆုိရင္လဲ သူက ပ်ံလုိက္ေသးတာပါပဲ။သူမတက္တဲ႕ ေနရာ သူမတက္တဲ႕ ပညာဘာမွ မရွိပါဘူး။ဒါေပသိ ဘယ္ေနရာမွာမွ သူဟာ Expert မျဖစ္ပါဘူး။
နံပါတ္ ၁ ။ျဖစ္တဲ႕ ျမင္းကုိလဲ ၾကည္႕လုိ႕ရပါတယ္။ျမင္းသတၱဝါက လည္း သူက ကုန္းေပၚမွာသာ ဘုရင္တစ္ဆူ ေလာက္ ပိုင္နဳိင္စြာ ေျပးနဳိင္တာပါ။ေရထဲမွာ ငါးလုိမ်ဳိး စြမ္းရည္ မရွိပါဘူး။အေဝးၾကီးပါပဲ။ေရထဲေရာက္ရင္ သူ႕အသက္ စေတးရတာပါပဲ။သိန္းငွတ္တစ္ေကာင္ေလာက္ ေကာင္းကင္ကုိ ပ်ံတက္နဳိင္စြမ္း ေတာင္ပံေတြလဲ သူ႕မွာ မရွိပါဘူး။
ေနာက္ျပီး ေရထဲမွာ သိပ္ျပိီး ဘုရင္ လုပ္တဲ႕ ငါးကုိ ၾကည္႕ပါ။ကုန္းေပၚေရာက္ရင္ သူ႕အသက္ေသေတာ႕တာပါပဲ။အၾကာၾကီး မခံပါဘူး။ ေကာင္းကင္ ယံကုိ တက္ဖုိ႕ဆုိတာေတာ႕ အေဝးၾကီးပါပဲ။ ဒါေပသိ သူတုိ႕ သူေကာင္လုံး သူ႕ေနရာ နဲ႕သူေတာ႕တကယ္႕ကုိ Expert ျဖစ္ၾကပါတယ္။
လူေတြမွာလဲ ဒီလုိပါပဲ။သူ႕ေနရာ နဲ႕သူ သိပ္ျပီး Expert ျဖစ္တဲ႕သူေတြ ရွိၾကပါတယ္။ပညာ ရပ္ေတြ အမ်ားၾကီး တက္ထားဖုိ႕မလုိအပ္ပါဘူး။ဒါက လဲ ကုိယ္႕ရဲ႕ ညာဏ္ရည္ညာဏ္ေသြး အေပၚမွာ မူတည္ပါတယ္။ကိုယ္က လိုက္နဳိင္တယ္ဆုိရင္ ေတာ႕ သိပ္ျပီး တန္ဖုိးၾကီးလွပါတယ္။ဒီလုိမွ မဟုတ္ရင္ေတာ႕ ကုန္းေပၚမွာလဲ မဟုတ္
ေရထဲမွာလဲ မစြမ္း ေဝဟင္မွာပါ သုံးမဝင္တဲ႕ ဟုိလုိလုိ ဒီလုိလို ငန္းဘဲ နဲ႕တူသြားပါမယ္။
ကဲ ဒီေတာ႕ က်ဳပ္တုိ႕ေတြ ဘာအတြက္ ဘာကုိလုပ္ေနၾကတာလဲ။တိက်မွဳရွိတဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ ပန္းတုိင္ဆုိတာ ရွိကို ရွိရပါမယ္။ငယ္စဥ္အခါမွာကတည္းက တစ္ခုတည္းကုိ တကယ္ေဇာက္ခ်ျပီး အမွန္တကယ္ကုိ ပုိင္နဳိင္ ဖုိ႕
လိုအပ္ပါတယ္။ငယ္ရြယ္စဥ္ အခ်ိန္က အရြယ္မွာ သိပ္ျပီးအေရးၾကီးပါတယ္။အမွန္တကယ္ေတာ႕ က်ဳပ္ အသက္ၾကီးလာတဲ႕ လူမွန္သမွ်ရဲ႕ အသက္က လူငယ္ေတြရဲ႕ လက္ထဲမွာ ၇ွိတယ္ဆုိတဲ႕ ဆရာေအာင္သင္း ရဲ႕ ေဟာေျပာပြဲထဲက စာသားေတြလုိေသခ်ာပါတယ္။လူငယ္ေတြ မုိက္ရုိင္းသြားရင္ လူမိုက္စိတ္ဝင္ျပီး လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ၾကရင္ သြားပါျပီ။ ဒါေၾကာင္႕ ယဥ္ေက်းမွဳရွိဖုိ႕အတြက္ အထိန္းအကြပ္ျဖစ္တဲ႕ ဘာသာေရးဆိုတာ လုိအပ္လာပါတယ္။ဒါဟာလဲ လုိအပ္သေလာက္ပဲ ေကာင္းပါတယ္။ အရာရာကုိ ေၾကာက္တက္တဲ႕စိတ္ဝင္သြားရင္လဲ ကေလးရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ေတြ႕သမွ် ျမင္သမွ် ကုိ မလုပ္ရဲ မကုိင္ရဲ ေၾကာက္ရြံ႕ေနတက္ပါတယ္။ ဒါဟာ အစုိးဆုံးေသာ စိတ္ရဲ႕အေျခအေနမွာ ရွိပါတယ္။ စိတ္ကုိ ျမင္႕သည္ထက္ ျမင္႕ေအာင္ တက္သည္ထက္ တက္ေအာင္ လုပ္ေပးရမွာျဖစ္ပါတယ္။နိမ္႕သည္ထက္ နိမ္႕ေအာင္ လုပ္ေပး ေနၾကရင္ေတာ႕ျဖင္႕ က်ဳပ္တုိ႕ ခင္ဗ်ားတုိ႕ အနာဂတ္ မစဥ္းစားေနပါနဲ႕။ အခ်ိန္ကုန္ပါတယ္။သင္ဘယ္လုိ လူမ်ဳိးလဲဆုိတဲ႕ ေမးခြန္းအတြက္ ငါဘယ္လုိလူမ်ဳိးဆုိတာကုိ ေျဖျပီးရင္ ကုိယ္႕လူမွာ လုပ္စရာအလုပ္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်စရာေတြ အမ်ားၾကီးနဲ႕ မနက္ဖန္မ်ားစြာ အနာဂတ္မ်ားစြာကုိ လက္ခေမာင္းခက္ စိန္ေခၚလုိက္ေပေတာ႕ ။ အခ်ိန္မရွိဘူး ေကာင္မေလးတုိ႕ ေကာင္ေလးတုိ႕ ဆုိျပီး လက္တုိ႕လိုက္မယ္။

နာရီမလုို တဲ႕ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္

(၁)
ခရီးက နဲ နဲေဝးတယ္။ေနာက္ျပီး ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကမ္းတမ္းတယ္။ျပီးေတာ႕ တစ္ေယာက္တည္းသြားလုိ႕လဲမျဖစ္။ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ပါ။ေယာင္မွားျပီး ေရာက္ခဲ႕တာတဲ႕သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြက ေျပာတယ္။ ဒါေတြက မထူးဆန္းဘူး တဲ႕။အမ်ဳိးမ်ဳိး ေျပာေပမယ္႕ ေကာင္ေလးက ဘယ္ေတာ႕မွ မ်က္ႏွာမျပ အရွဳံမေပးဘူးေပါ႕။ ဝုန္းဒုိင္းၾကဲျပီး ဝင္ေရာက္လာမယ္႕ သဘာဝ မုန္တုိင္းတစ္ခုကုိ ပဲသူက ေၾကာက္တက္တာ။က်န္တာေတြ အတြက္ လုံးဝကုိ မေၾကာက္တက္တဲ႕ေကာင္ေလး တစ္ေန႕ဘာျဖစ္မယ္ဆုိတာ မသိေသးဘူး။ သူသိပ္ခ်စ္တဲ႕ ေကာင္မေလးအတြက္ဆုိ သူ႕အသက္ကုိေတာင္ စေတးရဲတယ္ဆုိတဲ႕ အေနအထားမွာရွိတယ္။ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာတရားမွာ သေကၤတေတြ မလုိဘူး။ေဝါဟာရေတြ မလုိဘူးလုိ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေျပာဘူးတယ္။ ေကာင္ေလး နဲ႕ ေကာင္မေလးအတြက္ေတာ႕ လုိအပ္တယ္။ႏွစ္ေယာက္လုံးက တကယ္ကုိ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာမြတ္သိပ္ေနၾကတယ္။ နားလည္မွဳဆုိတဲ႕ ေပတံ နဲ႕သူတုိ႕ခ်စ္ေနၾကတာ။ေမွ်ာ္လင္႕ခ်က္ကိုယ္စီ ရွိၾကမယ္။အိပ္မက္ကုိယ္စီရွိၾကမယ္။ေနာက္ျပီး ေဖာက္ထြင္းလုိ႕ မယူနဳိင္တဲ႕ အေတြးဝတ္ရည္ေတြ ရွိၾကတယ္။သူတုိ႕ကုိ သူတုိ႕ သိပ္ျပီးယုံၾကည္ၾကတယ္။ တစ္ခုပဲ ရွိတယ္။ ေကာင္ေလးမွာ ဟန္ေဆာင္မွဳေတြ မပါဘူး။ ေကာင္မေလးလဲ ေကာင္ေလးလုိပဲ သူတုိ႕ တစ္ေသြးတည္း တစ္သားတည္းလုိ ခ်စ္ၾကတယ္။
(၂)
ေကာင္ေလး နဲ႕ ေကာင္မေလးစကားေတြ ေျပာရင္ ေပါ႕ပ်က္ပ်က္ေတြ မပါဘူး။ေတြးမရ တဲ႕ ေလးနက္မွဳေတြလဲ မပါဘူး။ျပီးေတာ႕ အဲဒီေကာင္ေလး နဲ႕ ေကာင္မေလးမွာ လူေတြ မျမင္နဳိင္တဲ႕ ေဝါဟာရ သေကၤတေတြ လုံးဝမရွိဘူး။သူတုိ႕ႏွစ္ေယာက္က ေတာထဲမွာ ရြာထဲမွာလုိ အရာရာမွာကုိ ထင္မွတ္ေနၾကတယ္။ဘဝမရွိေပမယ္႕ အလွရွိေနတဲ႕အဲဒီလုိမ်ဳိးေတြအတြက္ စိတ္ကူးယဥ္ဆန္တဲ႕ ဒ႑ာရီဆန္တဲ႕ မင္းသားေလးနဲ႕ မင္းသမီးေလးလုိမ်ဳိး ျဖစ္ေနၾကတယ္ေလ။ဒီေန႕ ကမၻာမွာ ဘာေတြျဖစ္တယ္ဆုိတာ သူတုိ႕နဲ႕မဆုိင္ဘူး.။ ဒီေန႕ ေကာင္းကင္မွာ လထြက္ျခင္း လ မထြက္ျခင္း နဲ႕ပဲ သူတုိ႕နဲ႕ ဆုိင္တယ္။ေကာင္ေလးက ေကာင္မေလးကုိ ဘာေတြ ေျပာေနလဲဆုိတာ ေကာင္ေလးကုိယ္တုိင္တစ္ခါ တစ္ရံ ေတြးမရေအာင္ျဖစ္ခဲ႕ ရတယ္။အင္တာနက္မရွိတဲ႕ ေနရာေတြမွာ ကြန္ျပဴတာ မရွိတဲ႕ ေနရာေတြမွာ အလင္းေရာင္မရွိတဲ႕ ေနရာေတြမွာ ေကာင္ေလးနဲ႕ ေကာင္မေလး ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္ၾကမလဲ။ဘယ္လိုေတြ ရင္ဆုိင္ၾကမလဲ။ေကာင္ေလး နဲ႕ ေကာင္မေလးဘယ္လုိေတြျပင္ဆင္ထားၾကမလဲ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ခ်စ္ေနၾကတာကုိေတာ႕ ဘာနဲ႕ ဘယ္လုိျပသမလဲဆုိတာကိုလဲ ေကာင္ေလး နဲ႕ ေကာင္မေလး မသိၾကဘူး။ေကာင္ေလးနဲ႕ ေကာင္မေလး သဘာဝကုိ မလြန္ဆန္နဳိင္ၾကဘူး။သူတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ နားလည္မွဳကုိ သူတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ပဲ ဘာသာျပန္နဳိင္ၾကမယ္လုိ႕ထင္တယ္။ ေကာင္မေလးက ေကာင္ေလးကုိ နာရီခဏ ခဏၾကည္႕ခုိင္းတယ္။ေကာင္မေလးက အခ်ိန္နဲ႕အမွ်ၾကဳိးစားဖုိ႕ ေကာင္ေလးကုိ တဖြဖြ ေျပာေနေပမယ္႕ ေကာင္ေလးက နာရီေတြကုိ သိပ္ျပီးမုန္းေနတယ္ တဲ႕ေလ။
(၃)
အရာရာမွာေျပာင္းလဲျခင္းေတြ ရွိတယ္။ေကာင္မေလးက ေကာင္ေလးကုိ ေျပာတယ္။သူမ ရဲ႕အလွေတြရုိးသြားမယ္လုိ႕မထင္ဘူးလား တဲ႕။ေကာင္ေလးက ေခါင္းပဲခါတယ္။ ခ်စ္ျခင္းတရား လြင္႕ေနတဲ႕ ျမဴးေနတဲ႕အခ်ိန္မွာ ေကာင္ေလး နဲ႕ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္မခြဲရက္ မခြါနဳိင္။ယေန႕ အျပဳိင္အဆုိင္ေခတ္ၾကီးထဲမွာ စီးပြါးေရး ပညာေရး လူမွဳေရးေတြ ရွဳပ္ယွက္ခပ္ေနတဲ႕အေၾကာင္း အရာရာမွာ ျငိမ္းခ်မ္းမွဳကုိ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ႕ အေၾကာင္း ေကာင္မေလးက သာသာ ဖြဖြေလးရယ္ ေကာင္ေလးကုိ ေျပာေနတယ္။ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြနဲ႕ျပည္႕ႏွက္ေနတဲ႕ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ၾကီးထဲမွာ သူတုိ႕ကုိ သူတုိ႕ ဘယ္လုိသတ္မွတ္ရမွန္း မသိၾကဘူး။ေနာက္ျပီး သူတုိ႕က သိပ္ျပီးက်ဥ္းေျမာင္းသြားမွာကုိ သိပ္ျပီးမလုိလားၾကဘူး။ျဖစ္နဳိင္ရင္ သူတုိ႕ႏွစ္ေယာက္က ပင္လယ္ကုိ သိပ္ျပီးခ်စ္ၾကတယ္။ မုိးေကာင္းကင္ကုိ သိပ္ျပီး ခင္တြယ္ၾကတယ္။ပင္လယ္ၾကီးနဲ႕ မုိးေကာင္းကင္လုိ သူတုိ႕ရဲ႕စိတ္ေတြ သူတုိ႕ရဲ႕ ႏွလုံးသားေတြက နားလည္မွဳ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ သိပ္ျပီး နက္ရွဳိင္း က်ယ္ေျပာခ်င္ၾကတယ္။ဘဝကုိ ရင္ဆုိ္င္ၾကရမွာ သိပ္ျပီးေၾကာက္ေနတဲ႕ ေကာင္မေလးကုိ ေကာင္ေလးကသိပ္ျပီးအားမရဘူး။ေကာင္မေလးက ေကာင္ေလးကုိ လူ႕ဘဝအေၾကာင္း ခဏ ခဏေျပာျပတယ္။ခက္တာက နာရီမလုိတဲ႕ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကုိ ေကာင္မေလးဘယ္ေတာ႕နားလည္မွဳ ေတြေပးနဳိင္မလဲ။ ေကာင္ေလးရဲ႕ လုိအပ္ခ်က္ေတြ ေကာင္မေလးရဲ႕ လုိအပ္ခ်က္ေတြကို ႏွစ္ေယာက္လုံး နားလည္တဲ႕ ေန႕ေရာက္ရင္ ေကာင္ေလးလဲ နာရီေတြကုိ ခ်စ္တက္လာမွာပါ။ လမသာတဲ႕ ေကာင္ေလးရဲ႕ လျပည္႕ည ဆုိတာ ေကာင္မေလး နဲ႕ေတြ႕တဲ႕အခ်ိန္ေလးေတြ ရယ္ပါ။ ခုထိ ခ်စ္ေနၾကပါတယ္။ဆက္လက္ျပီး ခ်စ္ေနၾကအုံးမွာပါ။ေကာင္ေလး နဲ႕ ေကာင္မေလး ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။ ေနရု...................