ခုတစ္ေလာ ခဏ ခဏ ေရာက္လာတဲ႕ သီခ်င္း

ေရတစ္ဗြက္မွ် ဘဝ တဲ႕
သီခ်င္းနာမည္ေလးက ေတာ္ေတာ္ေလး လွတယ္ဗ်ာ။ဘာျဖစ္လုိ႕လဲ မသိဘူးေမးထဲကုိေမးလ္ထဲကုိေရာက္လာ
တဲ႕ စာတမ္းရွည္တစ္ခုကုိဖတ္လိုက္ရတယ္။ေခါင္းစဥ္ေလးက သူမ်ားမ်က္ရည္ ကုိယ္႕မ်က္ဝန္းမွာ က်ဖူးလား တဲ႕။ေအာ္ က်ဳပ္စဥ္းစားၾကည္႕မိတယ္။ဟုတ္တာေပါ႕ က်ဳပ္တုိ႕ ယူေနတဲ႕ ဗုဒၶဘာသာမွာ ကုိယ္ခ်င္းစာတရား ဆုိတာရွိတယ္။ျဗဟၼစုိရ္တရားရွဳ႕ေထာင္႕ဆုိတာရွိပါတယ္။စာဖတ္ရင္းနဲ႕ စိတ္ထဲမွာအေတာ္ေလး ထိတယ္။ ဒါနဲ႕ပဲ အဲဒီေမးလ္ကုိမိတ္ေဆြေတြ တစ္ဆင္႕ျဖန္႕လုိက္တယ္။ေနာက္ျပီး ဝက္ဆုိဒ္ပါ ပါလာတယ္။S T A တဲ႕။
Save The Aged သက္ၾကီးရြယ္အုိေစာင္႕ေရွာက္ေရးႏွင္႕ ကူညီေရးအသင္း တဲ႕။ning.com ဝက္ဆုိဒ္တစ္ခု
ရယ္ပါ။ဝင္ခဲ႕ဖူးသမွ် ဝက္ဆုိဒ္ေတြမွာေတာ႕ ဒီဆုိဒ္က အေတာ္ေလးထူးျခားေနပါတယ္။ဘာျဖစ္လုိ႕ လဲ ဆုိေတာ႕ လူတုိင္းမထားနဳိင္တဲ႕ စိတ္ထားမ်ဳိးပါ။သူမ်ားမ်က္ရည္ ကုိယ္႕မ်က္ဝန္းမွာ က်ဖူးလားဆုိပဲ။အတိတ္ ဘဝသံသရာေတြမွာေတာ႕ က်ဖူးတာေသခ်ာတယ္။ဒါက က်ဳပ္ရဲ႕ကုိယ္ပုိင္အယူအဆပါ။ဒီအတြက္လည္း ဘာမွျငင္းခုန္ေနစရာမလုိအပ္ဘူး။အခ်ိန္လည္း မေပးနဳိင္ဘူး။ဒီဘဝက ေတာ႕ ကိုယ္႕မ်က္ဝန္းမွာက်ဖူးသူေတြ ရွိသလို မက်ဖူးသူေတြလဲ ဒု နဲ႕ ေဒး ရွိေနမွာပါ။အရွင္အနဳရုဒၶါ မေထရ္တုိ႕လုိမ်ုဳိး သူေဌးသားမ်ားက်ျပန္ေတာ႕
မရွိဘူးဆုိတာ မၾကားဖူးလို႕ မရွိဘူးဆုိတဲ႕ စကားကုိ မုန္႕ထင္ျပီး အဲဒီမရွိမုန္႕ ယူခဲ႕ပါဆုိပဲ။ဒါေပသိ ပါရမီရွင္တုိ႕
စိတ္ဆုိတာ အာရုံလွည္႕စားမွဳမ်ားကုိ ညာဏ္မ်က္စိႏွင္႕ ေကာင္းေကာင္းျမင္ၾကတယ္။က်ဳပ္တုိ႕နဲ႕ ကေတာ႕ မုိး နဲ႕ ေျမ ဆုိတဲ႕ အတုိင္းတာက နီးေနပါလိမ္႕မယ္။
ကုိယ္႕ရဲ႕ေန႕စဥ္ဘဝ ဘယ္လုိ ယွဥ္သန္ေနၾကတယ္။ဘာေတြ စိတ္ကူးေနၾကတယ္။ဘာေတြ လုပ္ေနၾကတယ္ ဆုိတာ မစဥ္းစားျဖစ္တာ ၾကာပါျပီ။ေတြ႕တုိင္းခဏ ျမင္တုိင္းခဏ အရာရာ မတည္ျမဲဘူးဆုိတာ ကုိယ္တုိင္ေတြ႕ေနပါရက္နဲ႕ စိတ္ဆုိတာလဲခက္ေတာ႕ ခပ္သားလား။ဆင္းရဲ ရင္လည္း အႏွစ္တစ္ရာ မျမဲ ၊
ခ်မ္းသာရင္လည္း အႏွစ္တစ္ရာ မျမဲတဲ႕။အဆုိေတာ္ ပိုးအိစံ ကလည္း တကယ္ကုိ တရားဓမၼ ရေလာက္ေစ၏။
ပုိင္နဳိင္စြာ ပီျပင္သည္ထက္ပီျပင္ေအာင္ဆုိသြားနဳိင္တယ္။ကိုယ္႕မွာ ေနခဲ႕ရသမွ် တစ္ခါ တစ္ခါေတာ႕ ဒီလုိမ်ဳိး ေတြးမိပါရဲ႕။လူ႕ဘဝေရာက္တုန္းအခိုက္ ေတြ႕သမွ် ျမင္သမွ် ၾကားရသမွ် အားလုံးကုိယ္တုိင္ေၾကနပ္ေအာင္ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ။ကိုယ္႕ဖာသာကုိ အၾကိမ္ၾကိမ္ေမး။ဒီလုိနဲ႕ အသက္ေတြ ၾကီးလာလုိက္တာ။ၾကည္႕စမ္း .......
မွန္မၾကည္႕ျဖစ္တာ ၾကာျပီ။ေအာ္သံေတြ ေခၚသံေတြနဲ႕ ဆူညံေနတဲ႕ဒီေန႕ တိုးတက္တယ္ဆုိတဲ႕ကမၻာ သူမ်ား
ၾကည္႕မေနနဲ႕ ကိုယ္႕ကိုကိုယ္ၾကည္႕ၾကစုိ႕။ဟုတ္ရဲ႕လား။ငါက အရမ္းေနာက္က်ေနတာလား။ဒါမွ မဟုတ္ ငါ႕ေလာက္ မေရာက္ေသးတဲ႕သူေတြ မရွိေတာ႕ဘူးလား။ေကာင္းတဲ႕ အလုပ္ေတြေၾကာင္႕ ဒီေလာက္ခံသာေန
တာ ဒီလုိမွမဟုတ္ရင္ ဒီထက္ဆုိးသြားနဳိင္တယ္ဆုိပဲ သူငယ္ခ်င္းက မနက္ေစာေစာပဲေျပာသြားတယ္။ေကာင္း တဲ႕ အလုပ္မွာ ေပ်ာ္ေနဖုိ႕ ရရာဘဝ က်ရာေနရာမွာ ေၾကနပ္ေနဖုိ႕ဒီလုိမ်ဳိးမစဥ္းစားျဖစ္တာၾကာျပီ။စာေတြ အေၾကြးတင္ေနတယ္။လုပ္မယ္ဆုိျပီး စိတ္ကူးသမွ်အကုန္လြဲေခ်ာ္ လုပ္ခ်င္ခဲ႕သမွ်အကုန္မွားယြင္း အနဲဆုံး ကုိယ္႕ကုိကုိယ္အားနာတက္ခဲ႕တာ သူမ်ားကုိအားနာတာထက္ဆုိးတယ္လုိ႕ဆုိလိုက္ခ်င္ရဲ႕။
သူ႕အတြက္လား သူေပ်ာ္ရႊင္ေနပါေစ။သူ အျမဲပဲ ရယ္ရႊင္နဳိင္ပါေစ။မနက္ဖန္အတြက္အိပ္မက္ေတြ လွပေနေစ။
သူ႕ရဲ႕အေပ်ာ္ရႊင္ဆုံးေန႕ရက္ေတြမွာ တစ္စိတ္တစ္ပုိင္းပါဝင္ဆင္ႏြဲခြင္႕ရရင္ အဲဒီေန႕က ႏွစ္ေယာက္လုံးရဲ႕
စိတ္ကူးေတြ ေတာင္ပံတက္ေပးစရာမလိုပဲလြင္႕ေနပါလိမ္႕။တိမ္ယံေတြေပၚမွာသစ္ပင္ေတြအထက္မွာ ေကာင္း ကင္ျပာျပာရဲ႕ေအာက္မွာ ၾကယ္တာရာမ်ားငိုေၾကြးသည္ထိ လမင္းရဲ႕အနားမွာက်ဳပ္တုိ႕ႏွစ္ေယာက္ တေမ႕ တေမာ နာၾကင္ေနသူေတြကုိ ႏွစ္သိမ္႕ေပးရင္း ကိုယ္႕ရင္ဘက္ကုိအလုံျခဳံဆုံးကာကြယ္ေနၾကလိမ္႕မယ္။
ဘယ္ေန႕ဆုိတာ ေရာက္လာမည္႕ တစ္ေန႕ေပါ႕။
အားလုံး ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕ပါေစ။
ေနရု (ေရခါး)

မျပီးနဳိင္တဲ႕ ေန႕ေတြ ညေတြ

ဟုတ္ကဲ႕။
ဟုတ္ကဲ႕ဆုိလုိ႕ ကုိယ္႕ကိုကိုယ္ သိပ္ျပီး ဟုတ္လွျပီမထင္နဲ႕။လူတုိင္းေျပာနဳိင္တယ္။အသက္ရွင္ေနေသးရင္ ေျပာတာပါ။ေသသြားတဲ႕ သူက ေတာ႕ ဘယ္လုိလုပ္ျပီး ေျပာနဳိင္မွာတဲ႕လဲ။ခုတစ္ေလာ က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာ မခံခ်င္စိတ္ေတြ မ်ားေနတယ္ဗ်ာ။စိတ္ဆုိးတယ္ စိတ္တုိတယ္ ဆုိတာ က်ဳပ္ၾကားဖူးတာပါ။ကုိယ္တုိင္က အဆိပ္ခြပ္ကို ေသာက္ျပီး သူမ်ားကုိေသပါေစလုိ႕ ဆုေတာင္းေနသူနဲ႕ တူတယ္တဲ႕။ၾကဳိက္တယ္.... အဲဒီဥပမာကုိ ေျပာတာပါ။အင္တာနက္ဆုိတာ ေပၚလာမွ အဲဒီျပႆနာေတြက ျဖစ္ေပၚလာရသလားဗ်ာ။လြန္ခဲ႕တဲ႕ အႏွစ္၆၀ ေက်ာ္ေလာက္က ဘာလို႕ မေပၚတာလဲ။ကိုယ္႕ကုိ ကုိယ္ သူရဲေကာင္းလုပ္ခ်င္တာလား။ေဝးပါေသး။ခင္ဗ်ား သိပ္ျပီး စိတ္ကူးေတြ မယဥ္ခ်င္နဲ႕။ဘာသာေရးဆုိတာ ဘာလဲ တဲ႕။ေမးလိုက္ၾကတဲ႕ ေမးခြန္းေတြ။ကိုယ္႕ကုိကုိယ္ေတာင္မွ ဘယ္လုိ ေမးရမွန္းမသိဘူး။ခင္ဗ်ားအတြက္ ဘယ္ေလာက္အေရးၾကီးသလဲ ဆုိတာ အရင္စဥ္းစားပါ။ဒါက က်ဳပ္လဲ ခုခ်ိန္မွာမုိ႕လုိ႕ ဒီလုိေမးတာပါ။ေနာက္ႏွစ္ဆုိရင္ က်ဳပ္ဒီလုိေမးမွာမဟုတ္ဘူး။ဘာျဖစ္လုိ႕လဲဆုိေတာ႕ ဘာမွမျဖစ္ေသးလုိ႕ပဲ။
ကုိယ္တုိင္က ဘာမွမျဖစ္ေသးသမွ်ေတာ႕ ဒီလိုပဲ ျဖစ္ေနအုံးမယ္။ကိုယ္တုိင္က တစ္ခုခု ျဖစ္ခဲ႕ရင္ေကာ ဘာထူးမွာလဲ ဒီေျမေပၚမွာၾကီး ဒီဆန္ကို စား ဒီေရေသာက္ ဒီေသြးအသားနဲ႕ အသက္ဆက္ရွင္သန္ ဟုတ္သလား မဟုတ္သလား ကိုယ္႕ကုိကုိယ္ျပန္ေမးၾကည္႕။အေျဖဆုိတာ မေဝးဘူး။ကိုယ္႕ကုိကုိယ္သိပ္ျပီး ငဲ႕ေနရင္ေတာ႕ ဘယ္လုိလုပ္ျပီး အေျဖဆုိတာရွိမွာလဲ။လူေတြေပါ႕ဗ်ာ ကိုယ္႕ကုိကုိယ္ေလွ်ာ႕တြက္ေနၾကတယ္။ကိုယ္က သူမ်ားထက္စာရင္ အမ်ားၾကီးသာတယ္ေပါ႕။ဒါဟာလဲ ဗို္လ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ စကားကုိ ငွါးေျပာရရင္ ေတာ႕ က်ြန္ျဖစ္ခဲ႕ရတဲ႕အတြက္ ဒီလိုမ်ဳိးစိတ္ေတြျဖစ္ေနတာ။
ဘာလုပ္လုပ္ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ငါ႕ေၾကာင္႕မဟုတ္ဘူး သူ႕ေၾကာင္႕ဆုိတဲ႕ စိတ္ေတြ။ဘယ္ေတာ႕မွ အသုံးဝင္မွာ မဟုတ္တဲ႕စိတ္ေတြ။ဘာလုိ႕လဲ ဆုိေတာ႕ ကိုယ္ဟာ သိပ္ျပီးလူရာဝင္ခ်င္ေနတာကုိးဗ်။သူမ်ားေတြ နာမည္ၾကီး သလုိ ကုိယ္ကလည္း သိပ္ျပီးၾကီးခ်င္ေနတယ္ နာမည္။ကိုယ္႕ရဲ႕ နာမည္ ဘယ္ထဲဲမွာပါပါ ငါ႕နာမည္ပါရင္ ျပီးေရာဆုိတဲ႕ ျမန္မာေတြ ရွိေနသမွ် ခင္ဗ်ား ၾကဳီက္သေလာက္ၾကဳိးစား။ခင္ဗ်ားၾကဳိက္သေလာက္လုပ္။ခင္ဗ်ားကိုု္ယ္တုိင္ အဲဒီထဲမွာ ပါေနလိမ္႕မယ္။ဒဲ႕ၾကီး ဘယ္ေတာ႕မွ မေျပာနဲ႕တဲ႕။က်ဳပ္အေမက ေျပာဖူးတယ္။ဘယ္သူက ဘယ္လိုဆုိတာ က်ဳပ္ေျပာရင္ က်ဳပ္လဲ အဲဒီတုိင္းျဖစ္ေနမယ္။က်ဳပ္အဲလို မေျပာခ်င္ဘူး။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ကုိယ္႕ကုိကုိယ္ ဗဟုိရ္ျပဳျပီး စဥ္းစားတက္လာတယ္။ကိုယ္႕ကုိကုိ္ယ္ဗဟုိရ္ျပဳျပီးစဥ္းစားတက္လာတယ္။ကိုယ္႕ပတ္ဝန္းက်င္က သိပ္ျပီး မဟုတ္ေလေတာ႕ ဒီတုိင္းပဲ ျဖစ္မွာပါ။သူရဲေကာင္းေတြက မ်ားလြန္းေနေတာ႕ ဘယ္သူက သူရဲေကာင္းပါဆုိတာ ဘယ္လုိမွ ေျပာလုိ႕မထြက္ဘူး။ကိုယ္႕ကုိကိုယ္လဲ သူရဲေကာင္းလား သူမရဲေကာင္းလား ဆုိတာမစဥ္းစားျဖစ္ဘူး။ဟုတ္ကဲ႕ မျပီးနဳိင္တဲ႕ ေန႕ေတြ ညေတြမွာ ခင္ဗ်ားလဲ နဲနဲေတာ႕ ဗ်ာမ်ားေနလိမ္႕မယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ခင္ဗ်ားကုိ ခင္ဗ်ားေၾကာ္ျငာကိစၥအတြက္ပါ။မွန္နဲ႕ ၾကည္႕ျပီး ရန္ျဖစ္ေနမယ္႕ အစား ကုိယ္႕ကုိကိုယ္ မဟုတ္ဘူးထင္ရင္ ေရခ်ဳိးလုိက္။မ်က္ႏွာသစ္လုိက္ပါ။ဒါမွ မဟုတ္ လမ္းေလွ်ာက္ပစ္လို္က္။ငါဘာလဲဆုိတာေတာ႕ စဥ္းစားျဖစ္ပါေစေပါ႕ဗ်ာ။
အားလုံးကုိခ်စ္တဲ႕ ေနရု

ဘဝဆုိေသာ အရာ

လူ႕ဘဝ အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာဘဝ။ေမြးလာကတည္းက မတူတာ ဘာလုိ႕ က်ဳပ္က လုိ္က္ျပီးတန္းညွိေနတာလဲ။လူခ်င္း တူတာေသာ္မွ အသက္ရွဴပုံခ်င္းကြာတယ္ တဲ႕။အကုိၾကီးေျပာခဲ႕ဘူးတယ္။ဒါေပမယ္႕ က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာ ယုံၾကည္ ထားတဲ႕အရာတစ္ခုရွိတယ္။ေရရွည္မွာ ရုိးသားမွဳဆုိတာကုိပါ။က်ဳပ္မရိုးသားရင္ က်ဳပ္ခံရမွာပဲ။ခင္ဗ်ား မရုိးသား ရင္ခင္ဗ်ားခံ။ခုတစ္ေလာ က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာ စိတ္ခုေနတာ ရွိတယ္။သူငယ္ခ်င္းဆုိတာရယ္ ခ်စ္သူဆုိတာရယ္ မိတ္ေဆြဆိုတာရယ္အမ်ားၾကီးပါပဲ။က်ဳပ္က က်ဳပ္ရဲ႕ေမြးရပ္ေျမကုိ မခ်စ္လုိ႕ ဘယ္ေျမကုိ ခ်စ္ရမွာလဲ။ကိုယ္႕ကုိ ကုိယ္လူစြမ္းေကာင္းလုပ္ခ်င္တဲ႕သူေတြနဲ႕ပဲ ေတြ႕ေနရတယ္။အေတာ္စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းတယ္။တကယ္ပါ အဟုတ္ေျပာတာ ခင္ဗ်ားတုိ႕လဲ တစ္ေန႕မဟုတ္ တစ္ေန႕ေတာ႕ ေတြ႕ရအုံးမွာပါ။ဒီလုိမ်ဳိး တစ္ခါမွ မၾကဳံဖူးဘူး။ တကယ္စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းတယ္။သူငယ္ခ်င္းကို ေမးခဲ႕ဖူးတယ္။အားနာတယ္ ဆုိတာ ေနရာတုိင္းမွာ ေကာင္းလာလို႕။ဟာ ကိုယ္႕လူ တဲ႕ ေနရာတုိင္းေတာ႕မေကာင္းဘူးတဲ႕။သူက ေျဖတယ္။က်ဳပ္က လြန္ကုန္ျပီ။ ဘာတက္နဳိင္မွာလဲ ျပီးျပီးမွေတာ႕ ကိုယ္လဲ ဘာမွ မတက္နဳိင္ဘူး။က်ဳပ္လဲ တစ္ျခားသူဆုိရင္ ဘာရမလဲ။ဟုတ္ကဲ႕ က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာ ရွိတာေတြ ေျပာခဲ႕တာပါ။က်ဳပ္ကုိ ခ်စ္တဲ႕သူေတြက ေျပာတဲ႕စကားေတြ နားမေထာင္ခဲ႕ဘူး။ဘာမွ မဟုတ္တဲ႕ စိတ္ခံစားမွဳေနာက္ကုိ လိုက္ခဲ႕မိတာ။ခုေတာ႕ ျဖစ္ေနပုံက က်ဳပ္က ခုမွ သင္ခန္းစာ ရသတဲ႕ေလ။ေနာက္မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြ ဘယ္လုိေျပာရပါ႕။စကားလုံးေတာင္ ရွာလို႕မေတြ႕ဘူး။

(၁)

ဘယ္အခ်ိန္မဆုိ ကုိယ္႕ကုိကုိယ္ေအာက္က ေန ေနရတာေကာင္းတယ္ဆုိတဲ႕ ပုံစံၾကီး ဟုတ္တဲ႕ အခါ ဟုတ္ေပမယ္႕ မဟုတ္တဲ႕အခါ မဟုတ္ဘူးဆုိတာ သိလာတယ္။ကုိယ္က ငဲ႕သလုိ သူတုိ႕က ငဲ႕ခ်င္မွ ငဲ႕ၾကတာ။ဒါကုိ ဟုိအေကာင္သိခ်င္မွ သိမွာ။ျမန္မာေတြရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ျမန္မာ ျမန္မာခ်င္းခ်မယ္ ။ျမန္မာကုိ ျမန္မာက အနဳိင္ယူမယ္ ဒါကုိပဲ အဟုတ္ၾကီးထင္ေနၾကမွာေသခ်ာတယ္။သူရဲေကာင္းေပါ႕ေလး သူတုိ႕စိတ္ထဲမွာေတာ႕ ထင္ေနၾကမွာအေသခ်ာပဲတစ္ခ်ဳိ႕ပါ ။ က်ဳပ္ကေတာ႕ ျမန္မာခ်င္းခ်ဖုိ႕ လား ေဝးပါေသး။စိတ္ကူးထဲေတာင္ မယဥ္ဖူးဘူး။ ကိုယ္က ဘယ္ေနရာကေန ကူညီရမလဲ ဘယ္လိုေနရာမွာ ေနရမလဲ။အခ်ိန္မေရြးဘဲ။ဒါက က်ဳပ္အတြက္ အမွန္တရားပဲ။ေသခ်င္လဲ ေသေပါ႕။လူမွန္ရင္ တစ္ေန႕ ေသရမွာပဲ။ေမြးလာမွေတာ႕ မေသမည္႕သူ ဘယ္သူရွိလဲ။လုိခ်င္တဲ႕ ေလာဘေတြ မလိုခ်င္တဲ႕ေလာဘေတြ ဘာေတြလဲ။ဟုတ္ကဲ႕ က်ဳပ္ရဲ႕ စာေတြက မျပီးေသးဘူး။က်ုပ္ကုိ က်ဳပ္ေၾကနပ္သည္ထိ ဆက္ေရးေနမယ္။ပ်ံသန္းျခင္းအတက္ပညာ ဘယ္သူမွ သင္ခဲ႕သည္မဟုတ္။ဟုတ္တယ္ က်ဳပ္တုိ႕က ငွတ္ေတြ မဟုတ္ဘူး ဒါေပမယ္႕ ငွတ္ေတြလို ျဖစ္ေနတယ္။တကယ္တမ္းငွတ္ေတြလို မက်င္႕နဳိင္ဘူး။ငွတ္ေတြမွာ သူတုိ႕ရဲ႕ ေတာင္ပံသာလ်င္ ဝန္ရွိတယ္ တဲ႕။က်ဳပ္တုိ႕ကေရာ ေတာင္ပံေတြထက္ေလးလံတဲ႕ဝန္ေတြကုိ သယ္ဖုိ႕ၾကံေဆာင္ေနၾကတယ္။ဒီဘဝထဲမွာရယ္မွာ ပါ။အတိတ္ဆုိတာ သံသရာဆုိတာ ထားပါအုံးဒီဘဝမွာတင္ကုိပဲ ခင္ဗ်ားတုိ႕ က်ဳပ္တုိ႕ ဟုတ္လို႕လား သူမ်ားကုိ မၾကည္႕ပါနဲ႕ ကုိယ္႕ကုိကုိယ္ပဲ ၾကည္႕ေျပာမယ္။ဒီလုိမ်ဳိး ေျပာလိုက္ေတာ႕ အခ်င္းခ်င္း ထုိးႏွပ္ၾကရုံက လြဲျပီးဘာျဖစ္လာမွာလဲ။ဒါပဲ ေရႊျမန္မာေတြရဲ႕ စိတ္ထဲမယ္ ဒီလိုမ်ဳိး ရွိမယ္။ခင္ဗ်ားတုိ႕ က်ဳပ္တုိ႕ ေျပာေနတဲ႕ ေနာင္လာ ေနာက္သား မ်ဳိးဆက္သစ္ ဂ်နေရးရွင္း ဆုိလား ဘာဆုိလား ကုိယ္တုိင္ကမွ မဟုတ္ရင္ သူမ်ားကုိ ဟုတ္လိမ္႕မယ္ဆုိတာ မေတြးနဲ႕ အေဝးၾကီး။ေပးဆပ္တဲ႕သူေတြက ေပးဆပ္လို႕ ယူတဲ႕ သူေတြက ယူလုိက္ၾကတာ ျမင္မေကာင္း ရွဳမေကာင္း ၾကည္႕တက္ရင္ ျမင္ပါလိမ္႕မယ္။
(၂)
တစ္ခါ တစ္ရံ စဥ္းစားမိတယ္။ဘုရားေလာင္း ေတမိမင္းသားကုိအားက်မိတယ္။ဘာမွ မေျပာရင္ အေကာင္းဆုံးဆုိတာ ေသခ်ာတယ္။အဲလုိ မေျပာျပန္ရင္လဲ သိပ္ျပီး မဟုတ္ခ်င္ျပန္ဘူး ပတ္ဝန္းက်င္က ဒီပတ္ဝန္းက်င္ေၾကာင္႕ပဲ အမ်ဳိးမ်ဳိး ဒုကၡေတြ ၾကဳံရမယ္။ေမြးလာတုန္းကေတာ႕ တစ္ေယာက္ထဲပါပဲ။ေသရင္လဲ တစ္ေယာက္တည္း ေသရမွာဆုိတာ သိပါရက္နဲ႕ ဘာလုိ႕အေဖၚကုိ ေတာင္႕တ မက္ေမာေနရတာလဲ။ကုိယ္ဟာ ပါရမွ မျပည္႕ေသးလုိ႕ ဒါပဲ ရွိတယ္။ညီမေလး က ေျပာတယ္ လူမွဳဒုကၡေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားတယ္ ဘယ္လုိရွုပ္တယ္ သိပါတယ္။ကုိယ္တုိင္ေတာင္ဒုကၡေတြ ဒါေလာက္မ်ားေနမွေတာ႕ လူမွဳဆင္းရဲ မိသားစုဆင္းရဲ မ်ားဘယ္ေလာက္မ်ားမယ္ဆုိတာေတြးမိပါတယ္။
ဘဝဆုိေသာအရာမွာ ဘယ္လုိအရာမွ သက္သက္သာသာမရွိဘူးဆုိတာ က်ဳပ္ေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္။ ဒီေန႕ေရာက္မွ က်ဳပ္ညီမ ဘာေတြ ေရးထားတယ္ဆုိတာ ဖတ္ၾကည္႕မိတယ္။ကုိယ္႕ကုိ ခ်စ္တဲ႕သူက ကုိယ္ဆင္းရဲမွာကုိ မလိုလားဘူး။မိသားစု ေဆြမ်ဳိး အသုိင္းအဝိုင္း အားလုံးေပါ႕။မလုိလားတဲ႕သူေတြက ဆန္႕က်င္ဘက္ေပါ႕ ဆင္းရဲေလ စိတ္မခ်မ္းသာေလ သူတို႕ေပ်ာ္ေလ။ဒါက လူ႕ရဲ႕သဘာဝပါ။တစ္ကမၻာလုံးမွာ ရွိတဲ႕ လူသားတုိင္းေတာ႕ မဟုတ္ဘူး။မခံခ်င္စိတ္ေတြမ်ားလြန္းေတာက ဘယ္က စျပီး လုပ္ရမွန္းမသိဘူး။
ဒီေန႕ေခတ္မွာ လူျဖစ္တာကုိက ပုံစံမဟုတ္ခဲ႕တာ ဒီေတာ႕ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ေနယုံမွ တစ္ပါး အျခားမရွိ။မေနနဳိင္ရင္ အျပင္ထြက္ေနယုံပဲ ရွိတယ္။ဘယ္သူ႕ကုိမွ အေႏွာက္ယွက္ေပးစရာမလိုဘူး။အရာရာ ငါပါမွ ဆုိတာ မရွိေတာ႕ဘူး။ငါ႕ေၾကာင္႕ အားလုံးရွုပ္ေနတယ္ဆုိတာ ဘယ္သူမွ မေတြးျဖစ္ဘူး။ဘာလုိ႕လဲ ဆုိေတာ႕ သူတုိ႕ ေျပာေျပာေနတဲ႕ မာန အတၱဆုိတဲ႕ စိတ္ေတြေၾကာင္႕ေပါ႕။ဘာျဖစ္ျဖစ္ သူမ်ားကုိပဲ အျပစ္ပုံခ်တက္တဲ႕ က်ဳပ္တုိ႕ရဲ႕စိတ္ေတြ လႊင္႕ပစ္လုိက္။သိပ္ျပီးေတာ႕ အသုံးမဝင္ဘူး။ဘာမွကုိ သုံးမရတာ။
ကုိယ္တုိင္အရာရာမွာ ေကာင္းမယ္ဆုိတာ မရွိေသးသေရြ႕ သူမ်ားေတြ စိတ္ေကာင္းရွိမယ္ဆုိတာ မေမွ်ာ္လင္႕နဲ႕ က်ဳပ္လဲ အဲလုိ ေတြးခဲ႕တာ ပဲ ။မဟုတ္ဘူးဗ် ။တကယ္ကုိ မဟုတ္တာ။ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ဒီထိေအာင္ဖတ္ေပးတဲ႕အတြက္။ဒါက က်ဳပ္ရဲ႕ ဒီေန႕အေၾကာင္းပါ။ ေနာက္လည္း ဒီေန႕အေၾကာင္းေတြ ေရးရအုံးမယ္။

မုိးရြာတဲ႕ ေဆာင္းရာသီ

ဝင္လာတဲ႕ေဆာင္းေလက ေႏြးေထြးလြန္းတယ္။ေအးစက္စက္ အျပဳံးနဲ႕ ျပဳံးျပေနတဲ႕သူမက သိမ္ေမြ႕ျငင္သာမွဳေတာ႕ရွိပါရဲ႕။ကုိယ္တုိင္က ပူေလာင္ေနခဲ႕ေလေတာ႕ ေဆာင္းေလရဲ႕ အေအးဓါတ္က တုိက္ရုိက္မထိမွန္ဘူး။အခါတုိင္းဆုိရင္ နံရံကုိထြင္းေဖာက္လာတဲ႕ေဆာင္းက ၾကမ္းလြန္းေတာ႕ နံရံေတြ ျပဳိကြဲ ျခဳံလႊမ္းထားတဲ႕ ေစာင္ေတြက အထပ္လုိက္ကြာက်။ေဆာင္းရဲ႕ အရသာကုိ ဘယ္လုိခံစားရပါ႕။ေကာင္မေလးေရ မင္းေနေကာင္းေအာင္ေနပါ။ဘာမွမျဖစ္ေပမယ္႕ ငါစုိးရိမ္တက္ေနျပီ။ငါ႕ကုိယ္ငါ ဘယ္လုိစုိးရိမ္ရမွန္းမသိဘူး။ ငါ႕ရဲ႕ ေတာင္တန္းျမဳိ႕ေလးလည္း အရမ္းခုိက္ခုိက္တုန္ေနမွာ ေသခ်ာတယ္။ငါ႕ရဲ႕ နားခုိရာ အိမ္ေလးလည္း တုန္ခါေနမွာ အေသခ်ာေပါ႕။သတိရလုိက္တာ အဲဒီမလုိခ်င္ခဲ႕တဲ႕ ည တာရွည္ေဆာင္းညေလး....။အဲဒီရင္ခြင္ေလးမွာ ငါ႕အတြက္ လုိအပ္ေနရင္ ခုညမွာပဲ အေျပးသြားလုိက္ခ်င္တယ္။ငါပုိင္တဲ႕ ေဆာင္းရသီေလးမွာ မုိးရြာတာ လွလိုက္တာ။ညီမေလးကုိ ေျပာျပရအုံးမယ္ ဒီညလည္း ဘယ္လုိ အိပ္ေပ်ာ္ရပါ႕။အိပ္တုိင္းမေပ်ာ္တဲ႕ ည ေပ်ာ္တုိင္း မအိပ္တဲ႕ ညေတြမွာ ေဟာဒီေဆာင္းညေတြက က်ဳပ္ရဲ႕ မေဟသီေလးေပါ႕။နာတာရွည္ ခံစားေနရတဲ႕ ေဝဒနာအပိုင္းအစေလးမ်ားနဲ႕ ခရီးထြက္ခဲ႕မိတာ က်ဳပ္ရဲ႕ ေဆာင္းမင္းသမီးေလးသိမွာပါ။
မုိး......................။မုိး.........ဆုိတဲ႕ ေကာင္မေလးရယ္ ငါရဲ႕ေဆာင္းညေလးမွာ မင္းအလည္လာတာမဟုတ္ဘူး ငါအေသခ်ာ သိေနတယ္။ႏွင္းမက်ေပမယ္႕ မင္းက သိပ္လွေနတယ္။ငါတုိ႕ရဲ႕ေဆာင္းည မွာမင္းလည္း ေပ်ာ္ေနေစခ်င္တယ္။ေဆာင္းပီသဖုိ႕ထက္ ငါရဲ႕ေဆာင္းညေလးမွာ မင္းရွိေနရင္ ေၾကနပ္တယ္။အေမရိကား ေရာက္ေနတဲ႕ သူငယ္ခ်င္းက ေျပာတယ္။ဒီမွာ အပူေပးစက္နဲ႕ ေနရတယ္တဲ႕။အင္း.........ငါ႕ရဲ႕ေဆာင္းညေလးအတြက္ သူငယ္ခ်င္းကုိ ဘယ္လုိေျပာရပါ႕။ငါတစ္ေယာက္တည္း ဘာသာမျပန္တက္တာေသခ်ာတယ္။ဟုိေန႕က ကုိရီးယားက ေကာင္မေလးက သူတုိ႕ရဲ႕ေဆာင္းရာသီကုိေျပာျပရင္းဓါတ္ပုံေတြ ပုိ႕ေပးေနတယ္။ဟုတ္ကဲ႕ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ က်ဳပ္ရဲ႕ ေဆာင္းညေလးက လွလြန္းေနေတာ႕ သူတုိ႕ေဆာင္းညေတြကုိ အေရာင္ျခယ္ၾကည္႕မိတယ္။ျဖဴျဖဴေဖြးေနတဲ႕ အဲဒီေကာင္မေလးနဲ႕အတူ က်ဳပ္ရဲ႕ အိပ္မက္ထဲက ေဆာင္းရာသီမွာ အေျပးကေလးထြက္ေျပးမိတယ္။ဘယ္သူမွ မပါဘဲ ေျပးေနသလားလုိ႕ လွည္႕ၾကည္႕မိျပန္ေတာ႕ ညီမေလးက ေနာက္က ေမာလုိ႕တဲ႕။ဒီေဆာင္းမွာ မွ ရြာရက္လုိက္တာ မုိးရယ္။ မနဳိးခ်င္ေသးဘူး။ဒီေဆာင္းညေလးကုိ သာသာေလး ၾကည္႕ေနခ်င္မိတယ္။ျပီးရင္ မုိးရြာတဲ႕ ေဆာင္းနဲ႕ လက္ထက္ေတာ႕မယ္။မလင္းလုိက္ပါနဲ႕မုိးရယ္။ငါဟာ မနက္မုိးမလင္းေသးေပမယ္႕ ငါဟာအိပ္မက္က မၾကာခင္နဳိးထေတာ႕မွာပါ။
အိပ္မက္က ၾကာရွည္လြန္းတယ္။ငါ႕နံရံေတြ ျပဳိကြဲေနပါေစ။ငါ႕တံခါးေတြ ပြင္႕ထြက္သြားပါေစ။ငါ႕ ေတာင္ပံေတြ ေျငာင္းေနပါေစ။ငါ႕ရဲ႕ မ်က္လုံးေတြ နီရဲေနပါေစ။ငါ႕ရဲ႕ အိပ္ယာေလး တြန္႕လိတ္ေနပါေစ။အဲဒီေကာင္မေလးစီကုိ အေရာက္ျပန္မယ္။မုိးရြာတဲ႕ ေဆာင္းရာသီမွာ ငါဟာအိပ္မက္က နဳိးထေတာ႕မယ္။
ဓါတ္ပုံပုိ႕ေပးတဲ႕ ကုိရီးယားက ေကာင္မေလး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
အိပ္မက္ထဲက ေနရု

ငွက္ကေလးမ်ားအားကယ္တင္္သူ

ေဆာင္းဦးရာသီရဲ႕ သာယာလွတဲ႕မနက္ခင္းေလးမွာ လူေလးေယာက္ဟာ
ျမင္းကိုယ္စီနဲ႕ေတာလမ္းေလးတေလွ်ာက္စီးလာခဲ႕တယ္။ သူတို႕အားလံုးဟာေဆာင္းဦးရာသီရဲ႕ သာယာလွတဲ႕မနက္ခင္းေလးမွာ လူေလးေယာက္ဟာ
ျမင္းကိုယ္စီနဲ႕ေတာလမ္းေလးတေလွ်ာက္စီးလာခဲ႕တယ္။ သူတို႕အားလံုးဟာ
ေရွ႔ေနေတြျဖစ္ၾကျပီးေတာ႕ သူတို႕ဦးတည္သြားေနတာကေတာ႕ ဒီေတာလမ္းေလး
ေက်ာ္ရင္ေရာက္ေတာ႕မယ္႕ ၿမိဳ႔ကေလးရဲ႕ တရားရံုုးတစ္ခုမွာအမွဳၾကားနာဘို႕အတြက္ေပါ႕။

မိုးရြာထားလို႕ ေတာလမ္းေလးတေလွ်ာက္မွာ ဗြက္ေတြ ရႊံ႕ေတြနဲ႕ စိုစိုစိစိနဲ႕ေပါ႕။
သစ္ရြက္ေလးေတြမွာစီရရီတြဲလြဲခိုေနတဲ႕ လက္က်န္မိုးေပါက္ေလးေတြကလည္း
သစ္ပင္ေပၚကေန တစက္စက္နဲ႕က်ေနေတာ႕ ျမက္ပင္ေလးေတြကလည္း စိုစြတ္
ေနေတာ႕တာေပါ႕။

ေရွ႕ေနေလးေယာက္လံုးဟာ ရႊံ႕ေတြနဲ႕ေပက်ံစိုစြတ္ေနတဲ႕လမ္းက်ဥ္းေလးတစ္ေလွ်ာက္
ေရွ႕ဆင္႕ေနာက္ဆင္႕ျမင္းကိုယ္စီ စီးနင္း လို႕ေပါ႕။ သူတို႕အားလံုးဟာရယ္ေမာစရာေတြြြ
ရွာၾကံေျပာရင္း လမ္းတေလွ်ာက္တေျဖးေျဖးစီးနင္းလိုက္ပါလာၾကတယ္။

သစ္ပင္ေလးေတြအစီအရီေပါက္ေနတဲ႕ေတာအုပ္္ေလးတစ္ခုကိုျဖတ္သန္းလာခ်ိန္မွာေတာ႕
သူတို႕ရဲ႕ဦးေခါင္းေပၚက ငွက္တစ္ေကာင္ရဲ႕ေတာင္ပံတျဖတ္ျဖတ္ရိုက္ခတ္သံနဲ႕အတူ
လမ္းတဖက္ ျမက္ပင္ေတြၾကားက တျခားငွက္ငယ္ေလးေတြရဲ႕ တိုးညွင္းစြာညည္းတြား
ေနသံကို ၾကားလိုက္ရတယ္။

က်လိ...က်လိ...က်လိ..ဆိုတဲ့ စီစီညံေနတဲ႕အသံစူးစူးေလးတစ္သံက သစ္ရြက္ေတြ
အံု႕ဆိုင္းေနတဲ႕အပင္ေပၚကေနေပၚထြက္လာတယ္။

တခ်ိန္ထဲမွာပဲ...

က်လိ...က်လိ..က်လိ...ဆိုတဲ႕ သနားစဖြယ္အသံတိုးတိုးေလးေတြကလည္း စိုစြတ္ေနတဲ႕
ျမက္ပင္ေတြၾကားကဟိုတစ္စ ဒီတစ္စ ေပၚထြက္လာတယ္။

"ေဟ့..သနားစရာေလးပါလားကြ " ....စပိဒ္ လိုအမည္ရတဲ႕ ေရွ႕ဆံုးကေရွ႕ေနက
ျမင္းေပၚကေနလွမ္းေျပာလိုက္တယ္။ ဟာဒင္လို႕အမည္ရတဲ႕ ဒုတိယေရွ႕ေနက .
." သပိတ္လြယ္ငွက္ေတြ ေနမွာေပါ႕ကြာ ..ၾကည္႕ရတာ မုန္တိုင္းစာမိၿပီး အသိုက္ထဲကေန
လႊင္႕ၾကလာပံုရတယ္..ေမြးကာစ အေတာင္မစံုေသးတဲ႕အရြယ္ေတြဆိုေတာ႕
မပ်ံႏိုင္ျဖစ္ေနေတာ႕တာေပါ႕..ၾကည္႕ပါလား အေမငွက္မႀကီးက စိတ္ပူၿပီးပ်ာယာခတ္ေနတာ.."
လို႕ ေျပာလိုက္တယ္။

အမည္မေဖာ္ျပႏိုင္ေတာ႕တဲ႕ တတိယေရွ႕ေနက..
." သနားစရာကြာ...ဒီအတိုင္းဆို ျမက္ခင္းစိုစိုထဲမွာ အားလံုးေသကုန္ၾကေတာ႕မွာဘဲ "...လို႕ေျပာျပန္တယ္။

ဒီအခါ ေရွ႔ေနဟာဒင္က..
" ထားလိုက္ပါကြာ..ငွက္ေတြဘဲဟာ.. အေရးမႀကီးလွပါဘူး.. ဒုကၡရွာမေနပါနဲ႕ေတာ႕.." ..လို႕ ေျပာတယ္။
"ေအးေလ..ဟုတ္သားဘဲ.."..လို႕ ေရွ႕ေန စပိဒ္ကလည္းေထာက္ခံလိုက္တယ္။

သူတို႕ သံုးေယာက္သား ငွက္အေမႀကီး ပူေဆြးစြာနဲ႕ေယာက္ယက္ခတ္ေအာ္ျမည္ေနသံကိုေရာ
အေတာင္တဖ်တ္ဖ်တ္ရိုက္ၿပီး ေအာ္ျမည္ေနတဲ႕ ျမက္ေတာစိုစိုထဲကငွက္ေပါက္စေလးေတြကိုပါ
ေက်ာခိုင္းၿပီးခရီးဆက္လက္ထြက္ခဲ႕ၾကတယ္.။

သိပ္မၾကာခင္မိနစ္ပိုင္းအတြင္းမွာဘဲ သူတို႕၃ေယာက္သားဟာ ခုနကလိုဘဲ
ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြကိုေျပာလာၾကတယ္။ အခ်ိန္ပိုင္းအတြင္းမွာ
ငွက္ကေလးေတြကိုသူတို႕လံုး၀ေမ႕ေလွ်ာ႕သြားၾကၿပီေပါ႕။

ဒါေပမယ္႕ စတုထၳေျမာက္ ေရွ႕ေန..သူကေတာ႕ ျမင္းကိုရုတ္ခ်ည္းတုန္႕ကနဲရပ္လိုက္တယ္။
ျမင္းေပၚကခ်က္ျခင္းဆိုသလို ဆင္းလာၿပီးေနာက္္ သူ႕ရဲ႕ႀကီးမားတဲ႕လက္အစံုနဲ႕ျမက္ခင္းထဲက
ငွက္ငယ္ေလးေတြကိုတယုတယယူငင္လိုက္တယ္။

ငွက္ကေလးေတြက ခုနကျမက္ခင္းထဲမွာလိုေၾကာက္လန္႕ပံုမျပေတာ႕ပါဘူး။
သူတို႕လံုၿခံဳမွဳရသြားၿပီဆိုတာသိတဲ႕ပံုနဲ႕ ခ်စ္စဖြယ္က်လိ..က်လိနဲ႕ တိုးတိုးေလးသာေအာ္ျမည္ေနေတာ႕တယ္..။

"ငွက္ကေလးတို႕ေရ..စိတ္မပူပါနဲ႕ေတာ႕...မင္းတို႕ရဲ႕ အသိုက္ေလးထဲကို..ငါအေရာက္ပို႕ေပးပါ႕မယ္.."
..လို႕ သူက ေျပာလိုက္တယ္။

အဲ႕ဒီေနာက္..သူက ငွက္ကေလးေတြ..အသိုက္ရဲ႕ဘယ္ေနရာကမ်ားျပဳတ္က်လာႏိုင္သလည္း
ဆိုတာရွာေဖြၾကည္႕မိ္တယ္။ ငွက္ကေလးေတြရဲ႕ အသိုက္က လက္လွမ္းမမွီႏိုင္ေလာက္ေအာင္
ျမင္႕လြန္းေနတာမ်ဳိးလည္းျဖစ္ႏိုင္တယ္ေလ။ ဒါေပမယ္႕ သူက စိတ္မပ်က္ပါဘူး.။
သူသစ္ပင္ေကာင္းေကာင္းတက္တတ္တာေပါ႕။ သူကေလးဘ၀တုန္းက သစ္ပင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုုတက္ခဲ႕ သူေလ။
သူကငွက္ကေလးေတြတစ္ေကာင္စီကိုစိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႕ သူတို႕ရဲ႕သစ္ပင္ေပၚက အသိုက္အိမ္ေလးထဲကို အသာအယာ
ထည္႕ေပးလိုက္တယ္။ တစ္ၾကိမ္မွာ အေဆာ႕သန္တဲ႕ ငွက္ကေလးႏွစ္ေကာင္ေၾကာင္႕ သူေရာ ငွက္ကေလးေတြပါ
သစ္ပင္ေပၚက ထပ္ျပဳတ္က်ရေသးတယ္..။ ငွက္ကေလးေတြေပ်ာ္ေနတယ္လို႕ သူထင္ေနမိတယ္။
သူလည္း ငွက္ကေလးေတြနဲ႕အတူေပ်ာ္ရႊင္ ေနမိေတာ႕တယ္။ သူ ျပန္လူးလဲထၿပီး ငွက္ကေလးကို အသိုက္ထဲထည္႕ေပးျပန္တယ္။

အေရွ႕ကထြက္သြားႏွင္႕တဲ႕ ေရွ႕ေန သံုးေယာက္ တစ္ေနရာအေရာက္မွာ သူတို႕ျမင္းေတြကိုအနားေပးေရေသာက္ေစတယ္။
သူတို႕လည္းအနားယူရင္းေပါ႕။ ဒီေတာ႕မွ စတုထၳေရွ႕ေနဟာ သူတို႕နဲ႕အတူပါမလာတာေတြ႕ရတယ္။
သူူတို႕သံုးေယာက္လံုး အ့ံၾသသြားတယ္။ ဒီလူဘယ္မွာက်န္ခဲ႕ပါလိမ္႔ေပါ႕။

အဲ႕ဒီမွာ ေရွ႔ေန စပိဒ္ ကေျပာတယ္.." ခင္ဗ်ားတို႕ ငွက္ေတြကိုမွတ္မိတယ္မဟုတ္လား ..
.ေသျခာတာကေတာ႕ ဒီလူေတာ႕ အဲ႕ဒီငွက္ေတြကို ကူညီဘို႕က်န္ခဲ႕ပံုဘဲ"...

မိနစ္အနည္းငယ္အၾကာမွာေတာ႕ စတုထၳေရွ႕ေနဟာသူတို႕ဆီကိုမွီလာတယ္။
သူ႕ရူးဖိနပ္အစံုမွာလည္းရႊ႕ံေတြေပလူးလို႕ေပါ႕။ ဆူးျခံဳပင္က ဆူးေတြကလည္း သူ႕ ကုတ္အိက်ီ ၤမွာညိတြယ္လို႕။
"ေဟး..ခင္ဗ်ားဘယ္မွာက်န္ခဲ႕တာလည္း"..လို႕ ေရွ႕ေနဟာဒင္က သူ႕ကိုေမးလိုက္တယ္။

" ကြၽန္ေတာ္ငွက္ငယ္ေလးေတြကိုသူတို႕ရဲ႕မိခင္စီအေရာက္ပို႕ေပးေနလို႕ပါခင္ဗ်ာ.." လို႕
စတုထၳေရွ႕ေနကၿပံဳးရႊင္စြာေျပာတယ္။

"ေကာင္းပါ႕ဗ်ာ..ဒါေၾကာင္႕က်ဳပ္တို႕အားလံုးအၿမဲေတြးေနမိတယ္..ခင္ဗ်ားဟာ ဘာလို႕စံျပပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္
ျဖစ္ေနသလဲ ဆိုတာကို..ခုေတာ႕သိပါၿပီ..."..လို႕ ေရွ႕ေန စပိဒ္က..ခနဲ႕တဲ႕တဲ႕ေျပာတယ္။

အဲ႕ဒီေနာက္ သူတို႕ သံုးေယာက္သား အူလွဳိက္သဲလွဳိက္ရယ္ေမာၾကတယ္။ ဒီလူေတာ္ေတာ္မိုက္မဲတာဘဲ..
ဘာမွမဟုတ္တဲ႕ ဒီငွက္ကေလးေတြအတြက္ သူလို လူသန္သန္မာမာႀကီးက ခုလိုမ်ဳိး ဒုကၡၡခံခဲ႕ရတယ္လို႕။

အဲ႕ဒီအခါမွာ စတုထၳေရွ႔ေနကခုလိုေျပာလိုက္တယ္..

"အစ္ကိုတို႕ ခင္ဗ်ား.. ဒီီသနားစဖြယ္သပိတ္လြယ္ငွက္ငယ္ေလးေတြကိုမကူညီဘဲထားခဲ႕ရလို႕ .
သူတို႕သာဒီျမက္ပင္စိုစို ေတြၾကား ထဲမွာေသဆံုးသြားခဲ႕ၾကမယ္ဆိုရင္..
ကြၽန္ေတာ္ေတာ႕ဘယ္လိုမွအိပ္ေပ်ာ္ႏိုင္ေတာ့မယ္ မထင္ပါဘူးခင္ဗ်ာ"

အဲ႕ဒီ သပိတ္လြယ္ငွက္ကေလးေတြကို ၾကင္နာစြာနဲ႕ကယ္တင္ခဲ႕တဲ႕ စတုထၳေျမာက္ေရွ႔ေနက သိပ္မၾကာခင္ကာလမွာဘဲ အေမရိကန္ႏိုင္ငံရဲ႕အလြန္ေၾကာ္ၾကားတဲ႕ေရွ႕ေနတစ္ဦးျဖစ္ယံုသာမကဘဲ ေအာင္ျမင္တဲ႕အမတ္တစ္ဦးလည္းျဖစ္လာခဲ႕ပါတယ္။
အဲ႕ဒီေနာက္ သူဟာ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုရဲ႕ သမၼတ အျဖစ္ေရြးခ်ယ္ခံခဲ႕ရတယ္။
အေမရိကန္ရဲ႕ သမိုင္းမွာေတာ႕ သူဟာ ေအာင္ျမင္ထင္ရွားတဲ႕ သမၼတတစ္ဦးအျဖစ္ရပ္တည္ခြင္႕ရခဲ႕ပါတယ္။
သူူကေတာ႕ " သမၼတ ေအဗရာဟမ္လင္ကြန္း " ပါဘဲ။

ေမးလ္ထဲမွာ ေရာက္လာေသာ ေကာ္ပီကုိ ႏွစ္သစ္မွာ ဖတ္ေစခ်င္လို႕ ေကာ္ပီကူး တင္လုိက္ပါသည္။

ခင္ဗ်ားတုိ႕ေတာ႕ ဘယ္လုိရယ္မသိ

ဟုတ္ကဲ႕။ သိပ္ျပီးေမွ်ာ္လင္႕ေနသူအတြက္ ႏွစ္သုည တစ္သုည ဆုိတဲ႕ (၂၀၁၀) ေရာက္လာပါျပီ။ၾကားဖူးတဲ႕ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ထဲက လုိ ဘာလုပ္ၾကမွာလဲ ............။.......ကဲ ...............ဘာလုပ္ၾကမွာလဲ။..........ေျပာ.......။ ဆုိေတာ႕ ဘယ္သူက ဘာလုပ္မွာတဲ႕လဲ။ေဝးပါေသးတယ္ ဘာလုပ္မယ္ဆုိတဲ႕ အေျခအေနအတြက္ ဘယ္လုိ စဥ္းစားမွာလဲ။ဟုတ္ကဲ႕ က်ဳပ္ၾကားဖူးတဲ႕ ေနာင္ေတာ္ရဲ႕ စာအုပ္ထဲက စာတစ္ပုိဒ္ကုိ သတိရမိတယ္။

ဘာလဲဆုိေတာ႕.......ေျမေပ်ာ႕လွ်င္ ေျခရာထင္လြယ္၏ ။စိတ္ထားမျပည္႕ဝသူသည္ အမွတ္သညာ
ၾကီးတက္သည္။........တဲ႕။က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာ အမွတ္သညာၾကီးခဲ႕ရင္ က်ဳပ္ဟာ စိတ္ထားမျပည္႕ဝသူ လုိ႕သာ မွတ္လိုက္ေတာ႕။
ဘယ္သူ႕ကုိ ဘယ္လို အျပစ္ဖြဲ႕ရမွန္းမသိဘူး။ဘာလုိ႕လဲဆုိေတာ႕ စိတ္ထဲမွာ နာေအာင္ဘယ္သူမွ မလုပ္ခဲ႕ပါဘူး။ ဘယ္သူမွ မလုပ္ခဲ႕ပါဘူး။သာသာေလးပဲ က်ဳပ္အေနနဲ႕ ေရွာင္ထြက္ခဲ႕တာပါ။ယွဥ္ျပီးဘယ္ေတာ႕မွ မကုိက္ခဲ႕ပါဘူး။ဘာလုိ႕လဲ ဆုိေတာ႕ သြားေတာ႕က်ဳပ္မွာ ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႕ ေသြးထြက္ေအာင္ မကိုက္တက္လို႕။ဘယ္သူ႕ုကုိမွ ဒဏ္ရာရေအာင္ မလုပ္ခဲ႕ေတာ႕ က်ဳပ္လဲ ဘယ္ေတာ႕မွ ဒဏ္ရာဆုိတာ မရခဲ႕ဘူး။ဒါေတာင္မွ လူေတြက သိပ္ျပီးအနဳိင္ယူတက္တဲ႕ အက်င္႕အရ ငယ္ငယ္က ရွဳံးခဲ႕ေလေတာ႕ အရာရာမွာ နဳိင္တယ္ဆုိတဲ႕ စဥ္ျခင္နဳိင္စြမ္းမရွိခဲ႕ေလေတာ႕ သူ႕တုိ႕ကုိ သူတုိ႕ နဳိင္တယ္ဆုိတဲ႕ အမာရြက္ေသးေသးေလးရွိခဲ႕ၾကေတာ႕ အရွဳံ သူတုိ႕ဘဝမွာ အျမဲရွဳံးခဲ႕တဲ႕ အရွဳံးကုိ ဒီလုိ ေသးေသးေလး နဲ႕ အစားထုိးခဲ႕ၾကတယ္။
သိပ္ျပီး စကားလုံးၾကီးၾကီးေတြကုိ က်ဳပ္လည္း ငယ္ငယ္ကေတာ႕ ေျပာခဲ႕ဘူးတယ္။က်ဳပ္ကုိယ္တုိင္ ဘာျဖစ္ခဲ႕လဲဆုိရင္ ခုခ်ိန္ထိ သာမန္လူတစ္ေယာက္ထက္ မပိုခဲ႕ပါဘူး။သူရဲေကာင္းလုိ႕ ေခၚရေလာက္ေအာင္ လည္း က်ဳပ္မွာ ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား မျဖစ္ခဲ႕။ကုိယ္႕မွာ အားငယ္တက္တဲ႕ စိတ္ကမရွိခဲ႕ေလေတာ႕ ဘယ္လိုပုံစံမ်ဳိးနဲ႕ သူမ်ားကုိအနဳိင္ယူရမွန္းေတာင္မသိဘူး။
အေမက က်ဳပ္အေမက ခပ္ အ အ ေနခိုင္းထားခဲ႕လို႕ ေနခဲ႕တယ္ဆုိတာ သူတုိ႕မသိၾကဘူး။ဘယ္သူေတြ ကိုယ္႕အေပၚမွာ ဘယ္လုိျမင္ျမင္ ကိုယ္တုိင္စိတ္ရွင္းဖုိ႕လုိတယ္.......တဲ႕။ပစၥဳပၸန္တုိင္းမွာ စိတ္ေကာင္းရွိဖုိ႕လုိတယ္ တဲ႕။လုပ္မိတဲ႕ အရာတစ္ခုဟာ ေတြးမိရင္ ေနာင္တရတက္တယ္ဆုိရင္ အဲဒီအလုပ္ကုိ ဘယ္ေတာ႕မွ မလုပ္နဲ႕တဲ႕။ျပီးခဲ႕တဲ႕အရာေတြအတြက္စဥ္းစားဖုိ႕လုိေသးလား။ခင္ဗ်ားတုိ႕ က်ဳပ္တုိ႕ ဘာလုိ႕ ဆင္းဆင္းရဲရဲ ခုခ်ိန္ထိယွဥ္သန္ေနၾကတာလဲ။ဒါကုိ.........ခင္ဗ်ားစဥ္းစားမိရင္ ကိုယ္႕ကုိကိုယ္သတ္ေသမိမွာေသခ်ာတယ္။ဒါေပမယ္႕ က်ဳပ္တုိ႕မွာ ဆင္ျခင္တုံတရား ထိမ္းခ်ဳပ္နဳိ္င္စြမ္းရွိရမယ္ေလ။လုပ္ခ်င္တာေတြ အကုန္လုပ္ၾကမယ္ဆုိရင္ တိရစၦာန္နဲ႕တူကုန္မွာေပါ႕။
က်ဳပ္ကုိယ္က်ဳပ္ စဥ္းစားၾကည္႕တာပါ။ခင္ဗ်ားတုိ႕ေကာ ဘယ္လုိရယ္မသိ....................။